Οι αλλαγές, (για τη διευκόλυνση της ζωής μας), πιστεύουμε πως πρέπει να
γίνονται, σε αυτά τα οποία κάνουμε εξωτερικά στη ζωή μας. Κι αυτό ακριβώς είναι
και το λάθος μας.
Γιατί; Γιατί
αν πρώτα δεν γίνουν Εσωτερικές αλλαγές σε μας, (στο πως βλέπουμε τα πράγματα,
όπως και στο τι ανακαλύπτουμε για εμάς τους ίδιους), δεν δυνάμεθα να
κατορθώσουμε να «κάνουμε», (να «πραγματοποιήσουμε») το οτιδήποτε εκεί έξω…
Διότι είτε δεν θα κρατήσει στο
χρόνο, (και θα αποτελεί απλά μία φούσκα ως εμφάνιση), είτε, θα αδυνατεί να
στεφτεί με επιτυχία, που σημαίνει πως θα αποτελείται από εκατομμύρια εμπόδια.
(Σαν να μας λέει το Σύμπαν καλύτερα παράτα τα…) Γιατί κάθε τι έξω, ΜΟΝΟ
εσωτερικά μπορεί να «στηρίζεται» για να μπορεί να υπάρξει. Μια και έξω, είναι
απλά το αποτέλεσμα του.
Όμως
Εσωτερικά είναι που βρίσκονται οι βάσεις του. Κι αυτό, γιατί κάθε τι εξωτερικό
έχει προέλθει από τα εσωτερικά πεδία, και ποτέ το αντίθετο. Και όσο κι αν λέμε,
λέμε, λέμε «λόγια» για το οτιδήποτε, μπορούμε πράγματι να τα εκτελέσουμε; Γιατί
αν δεν μπορούμε, τότε τα λόγια δεν είναι παρά αέρας. Και δίκαια, γιατί ο αέρας,
ενώ αποτελείται από ύλη, πρόκειται για λεπτοφυή ύλη, και όχι συμπαγής, (όπως τα
σταθερά αντικείμενα γύρω μας). Κι ενώ από την σκέψη, (το στοιχείο του αέρα),
ξεκινούν τα πάντα, (ως σκέψη), υλοποιούνται τελικά και έρχονται σε εμφάνιση
στον κόσμο μας, αν κι άλλα πράγματα τη συνοδεύουν: Όπως η Ένωση, (με εμάς και
τα πάντα γύρω μας), η Θέληση, η Απόφαση, η Αξία μας, το Θάρρος, η Εμπιστοσύνη,
η Αφοβία, η Σιγουριά του Εαυτού… Όλα αυτά εξάλλου χτίζουμε, και τα «φέρνουμε» με κάθε μας πράξη σε
εμφάνιση, και όχι την ίδια την πράξη, (με τα αποτελέσματα της στον εξωτερικό
χώρο), στην οποία κολλάμε, λες και έχουμε κάνει κάτι σπουδαίο…. Γι’ αυτό όμως
τα περισσότερα μεγάλα (χαρακτηριζόμενα από εμάς) πράγματα στη ζωή μας, τα
αποδίδουμε «στην τύχη». Ακριβώς επειδή, δεν μας είχαμε ικανούς να τα κάνουμε,
και τελικά, δεν καταλάβαμε καν πως έγιναν. (Γι’ αυτό και η τύχη…) Τυχαίο όμως
στο Σύμπαν, δεν υπάρχει! (Όσο κι αν αιώνες τώρα άλλα πιστεύουμε οι ανόητοι…)
Κάτι μας
λένε λοιπόν όλα τα παραπάνω. Ή μήπως όχι; Η Βιωμένη Ένωση, Θέληση, Απόφαση,
Αξία, Θάρρος, Εμπιστοσύνη, Αφοβία, Σιγουριά στον Εαυτό κλπ αν δυναμώσουν τη
σκέψη, τότε αυτή η σκέψη γίνεται δυνατό
να έρθει σε εμφάνιση. Κι τότε η πράξη της εμφανίσεως, δηλώνει πως οι Δυνάμεις
αυτές υπάρχουν, (ή αρχίζουν να εργάζονται), ως την απόδειξη ύπαρξης τους μέσα
μας.
Από την
άλλη, όταν με την κάθε υπέρβαση μας, και τη βιωμένη ύπαρξη όλων των παραπάνω να
έχει κατακτηθεί, (ή να κατακτάται μέρα
με τη μέρα και πιο πολύ), τότε, και πράξη να μην γίνει, σημαίνει πως τελικά δεν
χρειάζεται να γίνει...
Γιατί κάθε
τι που κάνουμε, το κάνουμε για να δούμε πως το μπορούμε, γιατί «ΕΜΕΙΣ» είναι
που το κάνουμε. Μόνο γι’ αυτό! Μια και τότε, (ως άνθρωποι) αναγνωρίζουμε τι
Είμαστε. (Άρα και τι είμαστε ικανοί να φέρουμε σε εμφάνιση ώστε να το πιστέψουμε).
Όταν το Γνωρίζουμε όμως ήδη, (και έχουμε φύγει από το να θέλουμε να το
πιστέψουμε), ακόμα και αν δεν γίνει κάποια εξωτερική εμφάνιση, βαθιά μας, η
ΘΕΣΗ μέσα μας, είναι περισσότερο Πολύτιμη από οτιδήποτε αυτού του κόσμου.
Εξάλλου, εκεί ζούμε… Είμαστε… Καταλύεται οπότε και η πράξη. Η ίδια η πράξη
δηλαδή, χάνει την ανάγκη ύπαρξης της, μια και ο σκοπός της, ολοκληρώνεται και χωρίς
αυτήν.
Γιατί η
εργασία (αλλαγή) μέσα στον εαυτό μας, η οποία θα ερχόταν σε εμφάνιση με την
ίδια την πράξη, όταν πραγματοποιείται και χωρίς, σημαίνει, πως η εμφάνιση της
στην ύλη, είναι πλέον περιττή. Κι αυτό, γιατί ΖΟΥΜΕ στον Εαυτό μας ήδη, και
Είμαστε ο Εαυτός μας… Δεν είμαστε τα εξωτερικά συμβάντα πια, όποια κι είναι
αυτά. Ήμασταν, στο παρελθόν μας. Τώρα, δεν μας ενδιαφέρουν καν. Γνωρίζουμε την
αυταπάτη της ύλης, όπως, και την Αξία που δίνουν οι άνθρωποι στα πράγματα και
τις καταστάσεις, ακριβώς επειδή δεν έχουν αναγνωρίσει την Αξία που Είναι οι Ίδιοι!
Οι αλλαγές,
τις οποίες (οι περισσότεροι άνθρωποι) επιβάλουμε στον εαυτό μας να φέρει,
σχεδόν πάντοτε, είναι εξαιτίας των δυσκολιών των οποίων αντιμετωπίζουμε.
Υποκειμενικά λοιπόν, στα μάτια μας, (και ιδίως στο μυαλό μας), φαντάζουν, πολύ
μεγαλύτερες αυτές οι δυσκολίες, από ότι είναι στην πραγματικότητα. Κι αυτό, γιατί αναλύουμε
και ασχολούμαστε, (σχεδόν όλες τις φορές), με σενάρια, τα οποία δεν υπάρχουν
καν. (Νομίζοντας πως έτσι ελέγχουμε τα πράγματα. Ενώ, τίποτα δεν είναι δυνατόν
να ελέγξουμε ποτέ. Ήρθαμε, απλά και μόνο για να ΖΗΣΟΥΜΕ).
Δεν είναι
όμως τελικά τόσο τα ίδια τα εμπόδια το πρόβλημα μας, όσο, οι σκέψεις, για την
δική μας ικανότητα να τα αντιμετωπίσουμε, και τελικά να τα ξεπεράσουμε.
Νιώθουμε πως δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε, πως δεν έχουμε αρκετές δεξιότητες,
αρκετή δύναμη, και πως ίσως, δεν αξίζουμε καν τη λύση των προβλημάτων μας, (όσο
κι αν λέμε εξωτερικά πως θέλουμε να λυθούν). Στη ουσία, δεν θέλουμε όμως να
λυθούν τα προβλήματα μας τελικά. Αυτό είναι και το πιο τραγικό φαινόμενο το
οποίο συμβαίνει μέσα μας. Γιατί αν δεν έχουμε προβλήματα, δεν μπορούμε να
έχουμε και ιδέα, για το πώς θα μπορούσε να είναι η ζωή μας χωρίς αυτά. Μας
φοβίζει η αντιμετώπιση τους, γιατί αυτό που φοβόμαστε περισσότερο, είναι το τι
θα κάναμε χωρίς τα προβλήματα μας, μια και αυτά είναι που γεμίζουν τη ζωή
μας...
Δεν μάθαμε
ποτέ να ζούμε χωρίς αυτά. Πως θα φάνταζε η ζωή μας; Τι θα κάναμε κατά τη
διάρκεια της κάθε μέρας μας; Θα καθόμασταν όλη μέρα κάνοντας αέρα; Και μετά;
Τίποτα; Κανείς δεν το έχει σκεφτεί. Όπως, και δεν έχει σκεφτεί, τώρα, (εν μέσω
προβλημάτων) να αποφασίσει τι θα έκανε αν δεν είχε προβλήματα, και να άρχιζε,
(αυτή τη στιγμή) να ζει, με αυτόν τον άλλο τρόπο ζωής. Γιατί τελικά, αν δεν
έχουμε δημιουργήσει μία πορεία ζωής, (έξω από τα οποιαδήποτε τωρινά μας
προβλήματα), δεν θα είναι ανοιχτός (από εμάς) αυτός ο δρόμος, ώστε να αρχίζουμε
και να τον βαδίζουμε.
Δύσκολο; Και
βέβαια είναι δύσκολο. Γιατί νομίζουμε, πως ζωή, είναι μόνο «να περνάμε καλά»
χωρίς να χρωστάμε χρήματα... Όμως αν δούμε, πέραν των προβλημάτων, δεν υπάρχει
τίποτα ποιοτικό, ή ευχάριστο με το οποίο ακόμα και τώρα, να προσπαθούμε να
βρούμε τον χρόνο για να ασχοληθούμε μαζί του. Κάτι, που να αγγίξει λίγο το
μυαλό μας, την καρδιά μας, την Ψυχή μας, το Είναι μας... Τραγικό, μα δεν
υπάρχει τίποτα…
Γιατί ποτέ
δεν κοιτάξαμε μέσα μας. Δεν ξέρουμε καν τι μας ευχαριστεί. Γιατί δεν υπάρχει
και τίποτα να μας ευχαριστεί. Ότι μας ευχαριστεί, έχει να κάνει με το χρήμα,
που είναι στενά δεμένο με την ασφάλεια μας, και τίποτε άλλο. Ακόμα κι όταν
αγαπάμε, (υποτίθεται), πάλι για την ασφάλεια μας αγαπάμε. Ωραία ζωή…
Και τι
γίνεται; Τι γίνεται; Όλο αυτό, χρειάζεται να το αναγνωρίζουμε. Να δούμε τι
κάνουμε. Αν δεν δούμε τι κάνουμε, δεν πρόκειται να στραφούμε στο να αλλάξει και
κάτι… Τίποτα δεν αλλάζει μαγικά. Τίποτα. Γιατί πάντα, ότι κι αν αλλάζει, είναι
επειδή εμείς οι ίδιοι φτάνουμε σε ένα όριο, υπομονής, αντοχής, ανοχής, το
οποίο ξεχειλίζει, (και δεν πάει άλλο πια), οπότε «αναγκαστικά» επιβάλουμε στον
εαυτό μας άλλη γραμμή στα πράγματα, που τότε φυσικά αλλάζουν. Γιατί όμως θα
πρέπει να παιδευόμαστε να ξεπερνιέται «πάντα από μόνο του» αυτό το όριο; (Ή να
μας εξαναγκάζουν οι άλλοι προς την κάθε αλλαγή μας;) Και έχουμε πληρώσει σε
χρόνο, κόπο, πόνο, βάσανα…
Η ουσία, δεν
είναι να φτάνει «ο κόμπος στο χτένι», σε όλα τα πράγματα στη ζωή μας ώστε να
προκαλούμε αλλαγές. Η ουσία είναι, να μάθουμε να αλλάζουμε κάτι, όταν αυτό, δεν
εκπληρώνει τις βαθύτερες ανάγκες μας. Και για να γίνει αυτό, πρέπει να δούμε
και να παραδεχτούμε ποια είναι, όλα όσα δεν πληρούν αυτές μας τις προϋποθέσεις.
Και όχι να μένουμε στη ζωή μας με ανθρώπους και καταστάσεις από συμβιβασμό,
βόλεμα, ανασφάλεια και φόβο για την κάθε συνέχεια.
Γιατί όταν
«δούμε τι πραγματικά κάνουμε», (ειδικά στον εαυτό μας), δεν μπορούμε να
συνεχίζουμε να το κάνουμε. Αυτό είναι ένα μεγάλο μυστικό, και γι’ αυτό είναι
αναγκαίο το να στρέφουμε το βλέμμα να κοιτάζουμε μέσα μας, τη ζωή μας, εμάς
τους ίδιους.
Γιατί όταν
πραγματικά μας βλέπουμε, είναι αδύνατο το να προσπαθούμε να κρυφτούμε από τους
άλλους, γιατί πια, δεν μπορούμε να κρυφτούμε από εμάς τους ίδιους…
Τι κάνεις
λοιπόν Άνθρωπε;
Τι κάνεις
στον εαυτό σου;
Σε ποιον
χρωστάς, και ποιος σου χρωστάει;
Πόσο μεγάλες
είναι οι αλυσίδες σου;
Εσύ ο ίδιος
είσαι οι αλυσίδες σου Άνθρωπε. Εσύ ο ίδιος…
Στρέψε
επιτέλους το βλέμμα σε όλα αυτά που ενώ έχεις γίνει, ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ…
Νομίζεις
μόνο πως είσαι. ΝΟΜΙΖΕΙΣ! Αυτό ακριβώς είναι που πρέπει να δεις…
Τι απαιτείς;
Γιατί; Από ποιον; Τι θέλεις για να είσαι καλά; Κι αν τα έχεις τώρα εδώ, όλα όσα
θέλεις, ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ;
Όχι Άνθρωπε,
δεν είσαι.
Γιατί ΕΣΥ,
ακόμα δεν υπάρχεις. Υπάρχουν, μόνο τα πράγματα για σένα. Τα πράγματα, και τα
σενάρια. Τα σενάρια, με όλα τα υποθετικά προβλήματα που έχεις, που θαρρείς πως
αν δεν τα είχες, θα ήσουν ελεύθερος.
Αν ήσουν
όμως τελικά πράγματι Ελεύθερος, (από εσένα, το μυαλό, και τα σενάρια σου), θα
ΕΝΙΩΘΕΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ Άνθρωπε…
Όχι όπως τώρα νιώθεις… Εδώ, είναι όλη η ουσία…
Άρα, κανείς,
έξω από εσένα Άνθρωπε, δεν μπορεί να σου δώσει την Ελευθερία. Η Ελευθερία,
κερδίζεται, μόνο από μέσα προς τα έξω, και ποτέ αντίθετα. ΠΟΤΕ…
Η ίδια η
αναγνώριση όλων των παραπάνω σε μας, (όσο κι αν αυτό μας φαίνεται περίεργο),
είναι και η μοναδική λύση. Μια και δεν είναι κάτι το απλό. Είναι πολύ δύσκολο
να γίνει. Δύσκολο, γιατί όλα τα δεδομένα της ζωής μας, δεν μας αφήνουν
ΠΡΓΜΑΤΙΚΑ όλα τα παραπάνω να παραδεχτούμε
πως θα μπορούσαν να ισχύουν για μας, πόσο μάλλον να ΕΠΙΤΡΕΨΟΥΜΕ να τα δούμε
καθαρά. Βλέπετε κάθε τι τέτοιο, μια και του έχουμε προσάψει το ταμπελάκι του
«αρνητικού», δεν θέλουμε να παραδεχτούμε πως μπορεί να ισχύει για μας, γιατί θα
μας έκανε να νιώθουμε ευάλωτοι. Μα, είμαστε ήδη σκλάβοι. Το να φανούμε ευάλωτοι
μας πειράζει; (Αυτά είναι που κάνει το μυαλό μας, και ο τρόπος σκέψης που μας
μάθανε…)
Είναι λοιπόν
τόσα πολλά αυτά που πρέπει να παλέψουμε. Θεωρούμε πως θα μας πατήσουν οι άλλοι,
(όντας ευάλωτοι) σε αυτόν τον κόσμο τον οποίο ζούμε… Άρα, ακριβώς επειδή
γνωρίζουμε πως στο βάθος ισχύουν, δεν θέλουμε να τα πειράξουμε. Καλά ζούμε μέσα
στο όνειρο μας. Τι να τα σκαλίζουμε τώρα…
Κι όμως. Σας
υπόσχομαι πως όταν το κάνετε, (αν το κάνετε), κανένας δεν μπορεί να το δει.
Αφορά εσάς μόνο, και κανέναν άλλον. Κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να ξέρει… Εσάς
φοβάστε… Το τι θα βγει αν ανοίξει το κουτί της Πανδώρας…. Όσο για το ότι θα
νιώθετε ευάλωτοι, σαφώς και έτσι συμβαίνει. Και πρέπει να συμβαίνει. Πως αλλιώς
θα κοιτάξετε καθαρά μέσα σε σας, αν δεν δείτε οι ίδιοι, (και δεν ντραπείτε) για
το ψέμα σας;
Αυτή όμως η
καθαρή, γυμνή παραδοχή, (την οποία και θα αναγνωρίσετε γιατί πραγματικά θα
πονέσετε πολύ…), είναι που θα σας έχει ήδη μεταμορφώσει σε κάτι, που μέχρι τώρα
δεν γνωρίζατε. Όμως τώρα, το γνωρίζετε…
Κι όταν
κάποιος γνωρίζει, και έχει δει, δεν μπορεί ποτέ πια να γυρίσει πίσω. Δεν μπορεί
να είναι ο ίδιος, και δεν μπορεί φυσικά να εξακολουθεί να λέει στον εαυτό του
τις ίδιες δικαιολογίες, και τα ίδια ψέματα. Αυτό που πρέπει όμως, δεν είναι το
να πούμε άλλα ψέματα. Πρέπει να πάψουμε επιτέλους τα ψέματα. Πρέπει, η Αλήθεια
να είναι αυτή που θα αρχίσει να μας διαφεντεύει. Γιατί μόνο με την Αλήθεια, η
Πραγματική Ελευθερία γίνεται εφικτή.
Μέσα από την
Κόλαση κερδίζεται η Ελευθερία. Την κόλαση, που ενώ ζούμε μέσα της, αρνούμαστε
πεισματικά να δούμε. Πονάει… Όμως, μόνο όταν τη δούμε, σημαίνει πως δεν είμαστε
πια μέσα της. Γιατί την βλέπουμε, ακριβώς επειδή κοιτάμε από τη μεριά της
Ελευθερίας… Αλλιώς, αγωνιζόμαστε για μια ελευθερία εξωτερική, που πάντα οι
άλλοι περιμένουμε να μας τη δώσουν, και που ποτέ δεν έρχεται…
Βλέποντας τη
μικρότητα μας, αναγνωρίζεται το Μεγαλείο μας. Όχι όταν την αρνούμαστε, αλλά
όταν την αγκαλιάζουμε σφικτά! Τότε την μεταμορφώνουμε, και την Πνευματοποιούμε.
Ως το Πνεύμα, που μεταμορφώνει τα Πάντα!
