Όσο ανταποκρίνομαι στα
ερεθίσματα του περιβάλλοντος μου, συμμετέχω μεν, αλλά τις περισσότερες φορές σε
καταστάσεις και πράγματα που με μπλέκουν, χωρίς ουσιαστικά να με αφορούν ή να
με ενδιαφέρουν καν…
Οπότε;; Ποια η λύση; Χρόόόνια,
με απασχολούσε όλο αυτό το μπέρδεμα, μέχρι τη στιγμή μιας υπέροχης
συνειδητοποίησης μου η οποία άλλαξε τα πάντα…
Αυτή η συνειδητοποίηση έχει να
κάνει με αλλαγή στάσης όλης μου της κατάστασης λειτουργίας σε όλα τα ζητήματα
που έχουν να κάνουν με τη ζωή μου, άρα και με την επιλογή από την πλευρά της
ευτυχίας ή δυστυχίας μου.
Έχει να κάνει με το να πάψω να
ανταποκρίνομαι σε ερεθίσματα. Αποφασίζω να μην ανταποκρίνομαι. Και τι κάνω;
Απλά, ενεργώ.
Το να «ενεργώ» αφορά το να
«δρω» στα πράγματα, κι όχι να «αντιδρώ», από δράσεις οποιουδήποτε άλλου έξω από
μένα. Είτε είναι οι γονείς, ο σύντροφος, τα αδέρφια, οι συγγενείς, οι φίλοι, το
κράτος, η θρησκεία, η κοινωνία, η ηθική…
Αυτό σημαίνει βέβαια την
απόλυτη αποκοπή μου από τον οποιονδήποτε επηρεασμό.
Σημαίνει επίσης βαθιά
αυτογνωσία, με το να σταθώ απλά στις μοναχικές στιγμές μου, (τις οποίες αναζητώ
οπωσδήποτε κατά τη διάρκεια της ημέρας, και τις θεωρώ απαραίτητες).
Η «επαφή» με μένα. Κι αυτό
γιατί κατάλαβα, ότι αν, το χρόνο που ξοδεύω να διαμαρτύρομαι και να γκρινιάζω
στους άλλους, να προσπαθώ να δικαιολογούμαι, να αγωνίζομαι να διορθώνω λάθη
τους που με επηρεάζουν άμεσα ψυχολογικά, νοητικά, και συναισθηματικά, τον ξοδέψω
στο να κάνω μία ειλικρινή «κουβεντούλα» μέσα μου, κερδίζω πολύ περισσότερα απ’
όσα θα μπορούσα ποτέ να ονειρευτώ.
Ανακαλύπτω λοιπόν, ψάχνοντας τι
θέλω. Όχι εξωτερικά. Θέλω δηλ ένα αυτοκίνητο. Αυτό είναι η επιφάνεια. Στην
«κουβεντούλα» με τον εαυτό μου μόνο μπορώ να βρω, ποια είναι η ουσία που με
ωθεί για να «νομίζω πως θέλω» ένα αυτοκίνητο. Γιατί τα πάντα τα εξωτερικά,
είναι απλά μία αντανάκλαση πολύ πιο εσωτερικών πραγμάτων, που αφορούν μόνο το
εσωτερικό μου, και τη σχέση μου εμένα με μένα. Και το ίδιο ισχύει και για όλες
τις επαφές και τις σχέσεις μου με τους άλλους ανθρώπους. Κάτι «μου καλύπτουν»,
ή σε κάτι, «με βοηθούν».
Τότε, και μόνο τότε μπορώ πλέον
να δρω. Και μόνο.
Και τότε, κανείς ποτέ ξανά δεν
μπορεί να με πληγώσει, να με προσβάλει, να με αποθαρρύνει, να μου χαλάσει το
οποιοδήποτε όνειρο μου μικρό, ή και τεράστιο.
Δρω για να βρω λοιπόν. Τη
αγάπη, τη ζωή, την ουσία στην καθημερινότητα που ήρθα να βιώσω σε αυτόν τον
κόσμο. Τον κόσμο της πλάνης και των δακρύων.
Οπότε: Αν ποτέ αντιδράσω από
εδώ και πέρα, θα ξέρω στα μύχια της ύπαρξης μου πως «έφυγα» από αυτό που είμαι
και θέλω, και απλά θα χρειαστώ πάλι λίγο χρόνο μόνη, να συγκροτήσω πάλι το
είναι μου. Που δεν είναι τίποτε άλλο, από την συμφιλίωση της προσωπικότητας μου
(του προσωπείου μου εδώ), με την ψυχή μου, (αυτό που πραγματικά είμαι και
θέλω).
Τα πάντα, μα τα πάντα λοιπόν
ξεκινούν μόνο από μένα. Και τότε δρω, κι όχι απλά «επιβιώνω». Έτσι παίρνω στα
χέρια μου τη δύναμη μου, και είμαι αυτάρκης, πλήρης, και βαθιά ειλικρινής με
τον εαυτό μου, και με όλα τα πλάσματα αυτού του πλανήτη.
Την αγάπη μου σε όλους σας.
