Σύμφωνα με
την Ορφική Παράδοση (που βέβαια, είναι σχεδόν άγνωστη στους νεοέλληνες), ΑΥΤΟ
ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ Είναι Χωρίς Ιδιότητες, πέρα από κάθε αντίληψη «Ουσίας» ή
«Συγκεκριμένης Δραστηριότητας», Είναι το ΑΡΧΙΚΟ ΧΑΟΣ της Θρησκευτικής Υμνωδίας,
που Γέννησε τα Πάντα και Στηρίζει τα Πάντα. Η «έννοια» του «χάους» σαν
ανοργάνωτης κατάστασης στον χώρο τη πολλαπλότητας είναι μια ευτελής έννοια που
δεν έχει καμία σχέση με το ΠΡΟΚΟΣΜΙΚΟ ΧΑΟΣ, που Είναι ο Ιερός Χώρος της Ύπαρξης.
Αυτό το
ΑΓΝΩΣΤΟ ΧΑΟΣ Εμφανίζεται (Εξωτερικά) στην Αντίληψη σαν ΕΙΝΑΙ, σαν ΕΝΟΤΗΤΑ
(ΕΙΝΑΙ) και πολλαπλότητα («είναι τι», το «είναι» σαν αποδοτικό κάποιας
ιδιότητας), σαν Ψυχή, σαν «Πνευματικό Στοιχείο» μέσα στο σώμα. Το ΤΙ Συμβαίνει
Πραγματικά, και το Πώς Συμβαίνει Πραγματικά, το Βιώνουν το Κατανοούν και το
Γνωρίζουν μόνο οι «ΣΟΦΟΙ».
Στην «Γλώσσα
των ΣΟΦΩΝ» οι όροι, ΠΡΟΚΟΣΜΙΚΟ ΧΑΟΣ, Πρωτογενές Είναι, «Είναι Ουσία» (Νους),
Ψυχή, υλική ψυχή, σώμα, είναι «Βιωματικοί Όροι» (δηλαδή κάτι που βιώνουμε και
μετά «ονομάζουμε»), δεν είναι απλές έννοιες της νόησης (κάτι που
συλλαμβάνουμε με την σκέψη).
Ο όρος
«ΨΥΧΗ», μέσα στην Ορφική Παράδοση και την Ορφική Ελληνική Φιλοσοφία, μπορεί να
αναφέρεται σε διάφορες (και διαφορετικές) βιωματικές καταστάσεις. Μπορεί να
σημαίνει το «Σύνολο του Πνευματικού Στοιχείου», την «Ατομική Ψυχική Ύπαρξη» που
είναι Νοητικής Ουσίας, Νους, την Ψυχή σαν Δυναμισμό, την υλική ψυχή
(δηλαδή την ψυχοσωματική «ψυχή», τον τρόπο αλληλεπίδρασης
«Πνευματικού Στοιχείου» και σώματος). Έτσι, πολλοί που δεν έχουν μελετήσει
βαθιά την Ελληνική Φιλοσοφία, μπερδεύονται με την πολυσημία του όρου. Το
πραγματικό νόημα όμως του όρου φανερώνεται από την θέση του στον λόγο (στην
πρόταση), τα συμφραζόμενα και την «λογικότητα» του όλου μηνύματος (που
μεταφέρει η πρόταση).
Έτσι,
γεννιέται το βασικό, απλό, αλλά και αναγκαίο, ερώτημα! «Τι είναι Τελικά ΨΥΧΗ»;
Η ΨΥΧΗ Είναι Η ΠΡΟΚΟΣΜΙΚΗ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗ ΒΑΣΗ, Το ΕΙΝΑΙ (η Κοσμική Ουσία), η Ατομική
Ψυχική Ύπαρξη (ο Νους), η Ψυχή, η υλική ψυχή. Η ΨΥΧΗ Είναι Όλα Αυτά Μαζί, και
κάθε τι ιδιαίτερα. Είναι μια Δυναμική Υπαρξιακή Κατάσταση, που Αναγνωρίζει και
Κατανοεί την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΟΥΣΙΑ της ανάλογα με το Βάθος της Εμπειρίας της, της
Ωριμότητάς της. Η ΨΥΧΗ είναι, με άλλα λόγια, Κάτι που Επεκτείνεται (σαν Βίωμα
και Κατανόηση) στο ΑΠΕΙΡΟ, ή «περιορίζεται» μέσα σε ιδιαίτερες ατομικές
καταστάσεις.
Όλοι Είμαστε
ΑΥΤΗ Η ΜΙΑ ΨΥΧΗ (στον Βαθμό που το Αναγνωρίζουμε) που μπορεί να Βιώνει το
ΠΡΟΚΟΣΜΙΚΟ ΧΩΡΙΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ, την «Ενότητα του Είναι», την «ατομική ύπαρξη» την
«προσωπική ζωή», τις συγκεκριμένες υλικές εμπειρίες. Το ΤΙ Αντιλαμβανόμαστε και
ΠΩΣ Βιώνουμε την Ύπαρξη φανερώνει από μόνο του την Ωριμότητα της Ψυχής.
*
Αυτό,
λοιπόν, που είναι πραγματικά ο Άνθρωπος, μια ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΨΥΧΗ, μέσα στο σώμα (σε
σχέση με το σώμα, που χρησιμοποιεί σαν φορέα εκδήλωσης) διδάχτηκε από τον
Ορφέα, υιοθετήθηκε από τον Πυθαγόρα και πέρασε μετά στην Ελληνική Φιλοσοφία,
μέχρι τον Πλάτωνα και πέρα από τον Πλάτωνα.
Ο Πλάτωνας,
είχε «ανατραφεί» μέσα στην Ορφική Παράδοση. Να μην ξεχνάμε ότι ο Ορφισμός είχε
ήδη καθιερωθεί σαν «θρησκεία» στην Αθήνα από την Πεισίστρατο κι αποτελούσε τον
μεταφυσικό εμπνευστή της Αληθινής Δημοκρατίας, κι αυτό το δείχνει όχι μόνο η
ιστορία, αλλά και οι θρησκευτικές γιορτές προς τιμήν του Διονύσου, αλλά και οι
λαϊκές παραδόσεις. Ο Πλάτωνας είχε βαθιές σχέσεις όχι μόνο με «Ορφικούς» αλλά
και με τους «Πυθαγόρειους» (κι είχε ταξιδέψει τρεις φορές στην Κάτω Ιταλία),
ήταν Μύστης της Δελφικής Λατρείας και είχε Μυηθεί στα Ελευσίνια Μυστήρια.
Ο
Πλάτωνας Βίωνε την Ύπαρξή του σαν ΨΥΧΗ μέσα στο σώμα, Βίωνε την ΑΛΗΘΙΝΗ
ΟΥΣΙΑ του σε Διάφορα Εσωτερικά Βάθη, και Όλες οι Υπαρξιακές Καταστάσεις που
Βίωνε είχαν Βιωματικό (δηλαδή Οντολογικό) χαρακτήρα. Μιλούσε για πράγματα που
ζούσε, κι όχι για έννοιες που συλλαμβάνει κάποιος με την σκέψη.
Έτσι για τον
Πλάτωνα, το ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΑΓΑΘΟ, το ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΙΝΑΙ, το ΕΙΝΑΙ, η Ατομική Νόηση, η
Προσωπική Ζωή, οι υλικές εμπειρίες, είναι «Καταστάσεις της ΨΥΧΗΣ», κι όχι
νοητικές έννοιες (που είναι τελείως διαφορετικό πράγμα).
Ο Πλάτωνας
λοιπόν ΕΙΝΑΙ ΨΥΧΗ. Πέρασε από την γη από το 428 μέχρι το 347. Βίωσε κάποιες
«Ψυχικές Καταστάσεις» και για αυτές μίλησε (κυρίως μίλησε στην ζωντανή
διδασκαλία του) και δευτερευόντως έγραψε στα βιβλία του.
Ποιος Είναι
λοιπόν ο Πλάτωνας; Αν Αναρωτηθούμε για την «Αληθινή Ύπαρξη Πλάτωνας», τότε
πρέπει να τον Αναζητήσουμε σαν ΖΩΝΤΑΝΗ ΨΥΧΗ, που ήρθε στην γη, βίωσε «κάποια
πράγματα» για τα οποία μίλησε. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ; ΠΟΥ
ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ ο ΠΛΑΤΩΝΑΣ; Ασφαλώς σαν ΖΩΣΑ ΨΥΧΗ Υπάρχει «Κάπου». Κι ίσως υπάρχουν
κάποιοι που να μπορούν (τώρα) να επικοινωνούν μαζί του και να κατανοούν όσα
Βίωσε-Βιώνει, και Δίδαξε (όταν ήταν στη γη) ο Πλάτωνας για την ΖΩΗ.
Αλλά κι αν
αναζητήσουμε «ιστορικά» τον Πλάτωνα, οφείλουμε να τον Αντιμετωπίσουμε σαν
Ζωντανή Ψυχή που Βίωνε αυτά που βίωνε και τα «κατέγραφε» σαν βιωματικές
καταστάσεις. Ο Πλάτωνας υπήρξε ένας Βιωματικός Άνθρωπος, ένας Βιωματικός
Φιλόσοφος, και Μιλά για Υπαρκτές Καταστάσεις της Ψυχής. Είναι Απόλυτα
Ρεαλιστής, με την έννοια ότι Βίωνε και Περιέγραφε την Πραγματικότητα, κι όχι
ένας διανοούμενος που ασχολείται με την σκέψη, με έννοιες της σκέψης, με
θεωρητικές κατασκευές της σκέψης, με φανταστικά πράγματα.
Η Αληθινή
Φιλοσοφία για τον Πλάτωνα Ασχολείται με Υπαρκτά Πράγματα, κι όχι με νοητικές
συλλήψεις. Κι έχει ένα Πρακτικό Καθαρό Σκοπό, να Διαφωτίσει την Ψυχή για την
Αληθινή Ουσία της, να Απελευθερώσει την Ψυχή από την άγνοια και τα δεσμά του
σώματος (αφού ο προσανατολισμός προς τα έξω, η απορρόφηση στα εξωτερικά
φαινόμενα συνιστά «τυφλότητα»).
Έτσι ο
ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣ ΕΙΝΑΙ Είναι ένας Απόλυτα Υπαρκτός Υπερχώρος, Χωρίς
Ιδιότητες, κι όχι μια νοητική σύλληψη. Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ
(Όπου Γίνεται πραγματικά η Μετάβαση από την ΕΝΟΤΗΤΑ στην Πολλαπλότητα, είναι
απόλυτα πραγματικός). Ο Κόσμος του Νου (ο Νοητικός Κόσμος, ο Κόσμος των Ιδεών)
είναι ένας Αντικειμενικός Κόσμος (και δεν έχει σχέση με την ανθρώπινη νοητική
λειτουργία κι όσα συλλαμβάνει η ανθρώπινη σκέψη, που είναι όλα δευτερεύοντα).
Με τον ίδιο τρόπο είναι αληθινός ο κόσμος της Ψυχής σαν Υπερφύσης που
«μεσολαβεί» ανάμεσα στον Νοητικό Κόσμο και τον κόσμο των εξωτερικών φαινομένων.
Όλα Αυτά ο
Πλάτωνας τα Βιώνει σαν Υπαρξιακές Πραγματικότητες και έτσι μας τα μεταφέρει για
να μας Καθοδηγήσει στην Ανύψωση Ως το ΥΠΕΡΤΑΤΟ ΑΓΑΘΟ, σε ένα Βίωμα της ΑΛΗΘΙΝΗΣ
ΦΥΣΗΣ Μέσα μας. Όλα αυτά δεν είναι απλά μια όμορφη νοητική θεωρία που εξηγεί
τον κόσμο, μια νοητική εικόνα του κόσμου. Αυτό είναι μια όμορφη φαντασία
κατάλληλη για όσους ονειρεύονται ή για τα παιδιά που δοκιμάζουν την φαντασία
τους αλλά δεν είναι ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.
*
Τελικά, ο
μόνος ορθός τρόπος για να προσεγγίζουμε την Πραγματικότητα, κάθε
πραγματικότητα, τα «πράγματα», είναι να Ακολουθήσουμε τον Ζωντανό Δρόμο κι όχι
τον δρόμο της σκέψης. Με άλλα λόγια να Προσεγγίσουμε Αυτό που Υπάρχει, τα
Υπαρκτά Πράγματα, κι όχι τις κατασκευασμένες εικόνες της σκέψης (που όσες
«πληροφορίες» κι αν «κουβαλούν», λειτουργούν πάντα στον χώρο της
κατασκευασμένης, από την σκέψη, πραγματικότητας, και δεν μας οδηγούν πέρα από
την σκέψη στην Ζωντανή Πραγματικότητα).
Ο Πλάτωνας,
όπως το «Έδειξε» με την Ζωή του, όπως το κατέγραψε (στην Αυτοβιογραφική «7η
επιστολή» και στους άλλους Διαλόγους του), κι όπως «Δίδαξε» , κι όπως «Διέσωσε»
η Παράδοση, κι οι αρχαίοι συγγραφείς, είχε Βιώσει την Υπέρτατη Πραγματικότητα
(κυριολεκτικά, και δεν είχε, απλώς, συλλάβει με την σκέψη ότι υπάρχει «μια
υπέρτατη πραγματικότητα», που είναι κάτι ψεύτικο). Είχε «Ανυψωθεί ενόσω ζούσε
στην Υπέρτατη Πραγματικότητα, Βίωνε το Αγαθό.
Ποιος είναι
λοιπόν ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΠΛΑΤΩΝΑΣ; Που είναι τώρα ο Πραγματικός Άνθρωπος; Η Ζωντανή
Ψυχή; Προφανώς, υπερβαίνοντας την απλή «προσωπικότητα», το «εγώ» ο Πλάτωνας,
Ανυψώθηκε σε Μια Υπερπροσωπική Πραγματικότητα, στην «Σφαίρα της Ενότητας του
Είναι» (και στην Υπέρτατη Πραγματικότητα). Αν θέλουμε λοιπόν να επικοινωνήσουμε
με τον Αληθινό Πλάτωνα πρέπει να επικοινωνήσουμε με Αυτή την Ζωντανή
Υπερπροσωπική Πραγματικότητα, μέσα από τους «αντιληπτικούς-φιλοσοφικούς, όρους»
του Ορφισμού-Πυθαγορισμού-Πλατωνισμού. Μόνο έτσι μπορούμε να έρθουμε σε «Επαφή»
με το «Ζωντανό Πνεύμα» του Πλάτωνα, να Κατανοήσουμε για Ποιες Πραγματικότητες
(Σφαίρες της Πραγματικότητας) μιλούσε, και να Καθοδηγηθούμε από Αυτόν, και
Ακολουθώντας τον Δρόμο του να Βιώσουμε κι εμείς όλα αυτά σαν πραγματικότητες
(κι όχι να τα αντιμετωπίζουμε σαν διανοητικές συλλήψεις).
Ακόμα κι αν
δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό άμεσα, μπορούμε να το κάνουμε έμμεσα, μέσα από
τα ιστορικά κείμενα «διαβάζοντάς» τα όμως σωστά, «κατανοώντας» ότι μιλούν για
πραγματικότητες (Σφαίρες της Πραγματικότητας) που πρέπει να «Βιώσουμε»,
ακολουθώντας τον Φιλοσοφικό Δρόμο του Πλάτωνα.
Αλλά,
ασφαλώς, οι άνθρωποι που δεν Ζουν την Ζωή, αλλά «σκέπτονται» την ζωή, και
φτιάχνουν εικόνες για την πραγματικότητα, κι αντιμετωπίζουν τα «πράγματα» σαν
συλλήψεις της σκέψης, είναι δύσκολο να Προσεγγίσουν τον Ζωντανό Πλάτωνα.
Αναγκαστικά θα τον συλλάβουν με την σκέψη, μια «διανοητική εικόνα», και θα
θεωρήσουν, «τελείως αυθαίρετα», ότι ο Πλάτωνας ανήκει και λειτουργεί στο
επίπεδο της σκέψης, ότι ήταν απλώς ένας «διανοητής» που συνελάμβανε διανοητικές
εικόνες για την πραγματικότητα, και τίποτα περισσότερο, δηλαδή «πράγματα» που
μπορεί και να μην «υπάρχουν» στην πραγματικότητα. Αυτή είναι μια
διαστρεβλωμένη, από την σκέψη αυτών των ανθρώπων, εικόνα του Πλάτωνα, που
ασφαλώς δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Αυτοί όμως οι άνθρωποι,
νομίζουν ότι κατανοούν τον Πλάτωνα, έχουν «γνώμη» για τον Πλάτωνα, κι ασφαλώς,
αυτοί οι ίδιοι, έχουν πιο ολοκληρωμένη αντίληψη για την πραγματικότητα
(πιστεύουν δηλαδή ότι η δική τους σκέψη συλλαμβάνει ορθότερα και πιο
ολοκληρωμένα την πραγματικότητα). Ασφαλώς κοιμούνται τον «ύπνο της σκέψης». Κι
αυτό που συλλαμβάνουν σαν «Πλάτωνα» είναι ένα διανοητικό κατασκεύασμα, ένα
διανοητικό απολίθωμα. Δυστυχώς έτσι κατανοούν τον Πλάτωνα, οι περισσότεροι
«σχολιαστές» του, δυόμιση χιλιάδες χρόνια τώρα. Το γελοίο είναι ότι αυτή η
αντίληψη κυριαρχεί στους Ακαδημαϊκούς Κύκλους, ότι «διδάσκεται» στα
Πανεπιστήμια σαν η «αλήθεια» για τον Πλάτωνα. Τι να πούμε; Έτσι κι αλλιώς η
«πανεπιστημιακή γνώση» δεν είναι Γνώση.
Από την άλλη
μεριά υπάρχουν κι οι ιστορικοί ερευνητές που προσπαθούν μέσα από ιστορικά
τεκμήρια (τους αρχαίους συγγραφείς, τον Διογένη τον Λαέρτιο, που έγραψε για τον
Πλάτωνα, κι άλλες ιστορικές μαρτυρίες) να «ανασυνθέσουν» το «ιστορικό πρόσωπο»,
την ζωή και το έργο του Μεγάλου Φιλοσόφου. Όμως όλη αυτή η έρευνα είναι τελείως
εξωτερική, δεν μας οδηγεί στον Αληθινό Πλάτωνα, στον Ζωντανό Πλάτωνα, στον
Μεγάλο Μύστη και Μυσταγωγό… Πρόκειται απλά (όλη αυτή η ιστορική έρευνα) για μια
αφελή διανοητική κατασκευή, για ένα «ιστορικό απολίθωμα» που δεν έχει καμία
σχέση με τον Πλάτωνα, τον Δικό μας Πλάτωνα.
Πηγή: CIRCLE OF LIGHT
