Λέγεται, πως
Διαλογισμός είναι να ξεφύγει κανείς από το στρες, να χαλαρώσει, να οραματιστεί
τη ζωή του προς το καλύτερο, και τόσα άλλα όμορφα ειπωμένα, που όμως δεν
παύουν να είναι παραμύθια… Γιατί σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό ο
Διαλογισμός.
Και
πραγματικά θυμώνω. Κι αυτό γιατί κάτι τόσο Ιερό, διαστρεβλώνεται και
υποβαθμίζεται τόσο πολύ, που το εντάσσουν οι άνθρωποι σε κάτι όπως το να
πηγαίνουν στο γυμναστήριο, να κάνουν μια βόλτα, να ακούν μουσική, ή να πίνουν
ένα καφέ. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο είναι που αντιμετωπίζουν τον να κάνουν
Διαλογισμό ώστε να χαλαρώσουν…
Όλα τα
παραπάνω που γράφονται ότι είναι Διαλογισμός όμως, δεν είναι τίποτε άλλο από τη
Χαλάρωση. Και δεν είναι Διαλογισμός. Ο Διαλογισμός, είναι άλλο πράγμα. Και
πραγματοποιείται, για εντελώς διαφορετικούς λόγους…
Όταν λοιπόν
ένας άνθρωπος είναι χωμένος εντελώς στα υλικά ζητήματα αυτού του κόσμου,
(έχοντας χτισμένη μια προσωπικότητα καθαρά εγωκεντρική), για να μπορέσει κάποια
στιγμή να εμβαθύνει στο Είναι του, αναγνωρίζοντας και βιώνοντας την
Πραγματικότητα της Αληθινής Ύπαρξης του, (που είναι βασικότατο κομμάτι του
Διαλογισμού) χρειάζεται αρχικά, να ενδοσκοπήσει στην υπάρχουσα τωρινή κατάσταση
του. Χρειάζεται οπότε μεγάλη προετοιμασία και πολυάριθμες επιτεύξεις, πριν την
οποιαδήποτε Διαλογιστική απόπειρα…
Όπως δεν
μπορεί δηλαδή κάποιος ανίδεος και αγύμναστος να κάνει αναρρίχηση σε απόκρημνες
περιοχές κάποιου βουνού αν πρώτα δεν αρχίσει να ασκείται, ώστε από ένα σημείο
και μετά να φτάσει στο να αναρριχάται, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο ο άνθρωπος,
πρέπει να περάσει από τη Χαλάρωση, όπως και από άλλα διάφορα πραγματάκια, πριν
αρχίσει τον Διαλογισμό. Αλλιώς, θα εξακολουθεί να ονειρεύεται όπως ήδη κάνει…
Διότι αν
ανίδεος πάει να εισχωρήσει στον Εαυτό, όταν δεν έχει ανοίξει τον δρόμο γι’
Αυτόν, θα θεωρεί πως δεν έχει διαφορά από το «εγώ» με το οποίο είναι
ταυτισμένος και έχει μάθει να λειτουργεί, και ενώ θα του είναι αδύνατον να
καταφέρει το οτιδήποτε (ειδικά κλείνοντας τα μάτια του), θα αυτοικανοποιείται
μέσω της λειτουργίας απλά ενός άλλου εγώ. Αυτού, που θα νομίζει πως βιώνει
καταστάσεις διαλογισμού...
Σε άλλη
περίπτωση ο Διαλογισμός για κάποιον θα είναι ένα βάσανο. Κατ’ αρχήν γιατί δεν
θα μπορεί να σταθεί με ακίνητο το σώμα του ούτε λεπτό. Μέσα του από την άλλη,
το μόνο που θα μπορεί να αναγνωρίζει θα είναι η ανισορροπία του. (Ως την
αντανάκλαση της εξωτερικής του ζωής, μια και τίποτα εξωτερικό δεν έχει λύσει
βαθύτερα). Και τότε, ακριβώς επειδή δεν θα έχει τα αποτελέσματα που θα
περίμενε, και είχε προαποφασίσει, σαφώς και θα απορρίψει τον Διαλογισμό ως
αναγκαιότητα, χαρακτηρίζοντας τον άσκοπο και άχρηστο.
Άλλη
περίπτωση, αντίθετη ακριβώς που είναι βασική να σημειωθεί, είναι το να θεωρεί
κάποιος, (επειδή αυτό διδάχθηκε από κάποια ας πούμε σχολή Διαλογισμού…), πως
κάνει Διαλογισμό, επειδή πραγματοποιεί κατευθυνόμενο οραματισμό. Τότε, θα
θεωρεί πως όντως διαλογίζεται μια και αυτό διδάχθηκε ως Διαλογισμό, και θα
ικανοποιείται βαθιά, μια και μέσω οραματισμού καταφέρνει να αισθάνεται μη
στρεσαρισμένος. Το μόνο που κάνει όμως τελικά είναι πως χαλαρώνει και τίποτε
άλλο. Και χαλαρώνει, ακριβώς γιατί τον βοηθά όλη αυτή η διαδικασία να
«ξεχάσει», την όλη μπερδεμένη κατά τα άλλα ζωή του, και εσωτερική
του κατάσταση. Κι αυτό, για ας πούμε 10, ή 20, ή 30 λεπτά. Τόσα, όσα και η διάρκεια
του (χαρακτηριζόμενου) Διαλογισμού του. Μετά, επιστροφή στη γνωστή ανισόρροπη
ζωή του με τα χιλιάδες προβλήματα…
Η χαλάρωση
όμως, (που χρειάζεται να φτάσει κάποιος ως Εσωτερική κατάσταση ζωής σε όλες του
τις στιγμές), είναι μεν ένα προοίμιο του Διαλογισμού, αλλά ακόμα πιο πριν, αυτό
που πραγματικά χρειάζεται να έχει κάνει κανείς, είναι να έχει κλείσει παλιούς
λογαριασμούς που τον κρατούν δέσμιο, και είναι και η πηγή της ανισορροπίας του.
Γιατί αν πρώτα δεν αντιληφθεί τους περιορισμούς του, και τη φυλακή στην οποία
βρίσκεται, αυτά θα βρει μπροστά του κλείνοντας τα μάτια για να χαλαρώσει… Ή
ακόμα και να καταφέρει να χαλαρώσει, θα είναι απλά φυγή, και όχι μια κεκτημένη
κατάσταση ηρεμίας, για την οποία θα έχει εργαστεί.
Δεν
διεξάγεται ο Διαλογισμός λοιπόν ούτε για να λύσουμε τα προβλήματα μας, ούτε για
να τα κουκουλώσουμε ξεχνώντας τα, ούτε για να οραματιζόμαστε παραμυθάκια. Και
ξανα-τονίζεται: Πριν την οποιαδήποτε απόπειρα Διαλογισμού, χρειάζεται να
διεξαχθεί ενδοσκόπηση, και κοίταγμα των αιτιών της ζωής μας για την παρούσα
φάση της, και την εκάστοτε ψυχολογική θέση στην οποία βρισκόμαστε. Προϋποθέτει
το να αναγνωρίσουμε το τι μας ενοχλεί, και τι είναι αυτό που εσωτερικά μας
στερεί το να αισθανόμαστε ελεύθεροι που σημαίνει, πως πρέπει να εργαστούμε
παράλληλα με την εγρήγορση. Που εγρήγορση δεν είναι τίποτε άλλο, από το να
βλέπουμε καθαρά το εξωτερικό μέρος της ζωής μας, στο οποίο ταυτόχρονα μέσα μας
διαπιστώνεται η κάθε ανισορροπία, και το να εκπαιδεύσουμε τον εαυτό μας ανά
πάσα στιγμή να επανερχόμαστε στην ισορροπία, την οποία έχουμε βιώσει ήδη κατά
το λύσιμο από το ψάξιμο των «μελανών» εσωτερικών θεμάτων της ζωής μας. Των
δεσμών μας. Των εμποδίων μας.
Έχοντας
λοιπόν ξεκαθαρίσει πάσης φύσεως εκκρεμότητες και λανθασμένες εμπλοκές, ως την
αιτία της ανουσιότητας, δυστυχίας, απλά δυσαρέσκειας ή ανίας της ζωής μας,
αντιλαμβανόμενοι πως το να είμαστε καλά, εξαρτάται καθαρά από εμάς τους ίδιους
και από κανέναν άλλον (έξω από εμάς, ή από τα συμβάντα του εξωτερικού χώρου της
ζωής μας), μπορεί να παρατηρηθεί στη συνέχεια, το ψεύτικο του κόσμου μας...
Γιατί μόνο
βιώνοντας κατάβαθα το ψέμα του κόσμου τούτου, κάτι πολύ βαθύτερο έχει τη
δυνατότητα να γεννηθεί μέσα μας, στρεφόμενοι με λαχτάρα σε Αυτό που δεν έχει
καμία σχέση με αυτόν τον κόσμο... Ακριβώς η ακολουθία αυτού του βαθύτερου μη
διευκρινιζόμενου, που ως πιεζόμενη ώθηση να εκφραστεί, καθώς και τα Εσωτερικά
βιώματα μας που το συνοδεύουν, δεν έχουν να κάνουν ούτε με την
παροδικότητα, ούτε με το δίπολο χαράς - πόνου, (που επενδύοντας στο ένα,
πληρώνεις μοιραία με το άλλο, εξαιτίας της προσκόλλησης σου στο πρώτο), ούτε με
τη σήψη και το θάνατο και σαφώς, με τίποτα που να αφορά τα φαινόμενα...
Τότε κατόπιν
μπορούμε (με βούληση), να είμαστε χαλαροί καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας,
χωρίς να υπάρχει κάτι που μας επηρεάζει, ή που μας βγάζει από την ηρεμία την
οποία έχουμε κατακτήσει, ακριβώς γιατί αυτό που αναγνωρίσαμε εντός μας το
φέρνουμε μαζί μας κάθε μας στιγμή. Κι αν αποκλίνουμε, ξέρουμε πως ο αγώνας μας
είναι να επανερχόμαστε στη «θέση» μας με την επανάληψη, μέχρι να γίνει η μόνιμη
μας κατάσταση η πηγαία ηρεμία του βαθύτερου Είναι μας.
Ξεκινάμε
λοιπόν με ενδοσκόπηση, με αναγνώριση και διερεύνηση του τι κάνουμε κατ’ αρχήν
στην ζωή μας, το που βρισκόμαστε συνειδησιακά, ώστε λύνοντας όλα τα
ζητήματα (εκκρεμότητες) που αφορούν τον εγκλωβισμό μας με τον εξωτερικό κόσμο,
κατόπιν
συνεχίζουμε με ασκήσεις χαλάρωσης και συγκέντρωση, που μας πάνε ένα βήμα «πιο
μέσα»,
με την
εγρήγορση στη συνέχεια δυναμώνουμε αυτό που έχουμε αναγνωρίσει,
ώστε αμέσως
μετά, διαπιστώνεται το «ψέμα» του κόσμου μας, και διεξάγεται πλέον η αρχή της
αναζήτησης πέραν των πέντε αισθήσεων, (πέραν του σώματος μας, και του
παρόντα κόσμου γενικότερα). Η ανεύρεση, ως Ατομική καθαρά αναζήτηση, αυτού που
Είμαστε Πραγματικά. (Το οποίο και δεν μπορεί να αναγνωριστεί όσο είμαστε στον
«έξω» κόσμο).
Γιατί ο
(εξωτερικός) κόσμος δεν είναι ο Εαυτός μας. Βρισκόμαστε όμως εδώ ως Εαυτός,
κατοικώντας σε ένα υλικό σώμα ταυτιζόμενοι μαζί του. Χρειάζεται οπότε για να
μας αποκαλυφθεί, πρώτα να ξεκαθαρίσουμε και να διευθετήσουμε όλα τα εμπόδια που
τον απομακρύνουν από τη βίωση, και συνειδητοποίηση του, ειδάλλως, θα
ονειρευόμαστε πως είμαστε ο Εαυτός μας, (ενώ θα είναι ένα εγώ μας που το
κάνει), θεωρώντας μας, ως ανώτερους από τους άλλους ανθρώπους. Διαφορετικούς.
Κι αυτό, θα μας θρέφει και θα μας ικανοποιεί βαθιά…. Το μόνο όμως που θα έχουμε
καταφέρει, θα είναι να έχουμε διογκώσει αυτό το ήδη υπάρχων εγώ κάνοντας το τεράστιο
και κυρίαρχο, ενώ εμείς ως Εμείς, δεν θα είμαστε πουθενά….
Η
ταπεινότητα κατ’ αρχήν, είναι το απαραίτητο χαρακτηριστικό για την κάθε
συνέχεια. Όπως, και η συνειδητοποίηση πως ως σάρκινος άνθρωπος, είμαστε ένα
τίποτα. (Η συνειδητοποίηση του ψέματος του κόσμου μας όπως είπαμε). Αυτό που
αντίθετα είναι τα πάντα, είναι ο «Ένοικος». Καμία λοιπόν επίτευξη και κατόρθωμα
αυτού του κόσμου δεν μπορεί να «ανεβάσει» την αξία μας, μια και η Αξία μας,
βρίσκεται μόνο σε αυτό που είμαστε Εσωτερικά. Ο κοινός βεβαίως παρανομαστής
όλων μας. Όσοι δεν βιώνουν άρα και δεν αναγνωρίζουν τον Εαυτό, είναι και όσοι
ξεχωρίζουν τους ανθρώπους σε ανώτερους και κατώτερους, σε φυλές, σε
παρατάξεις, σε θρησκείες και ιδεολογίες, και τα βασίλεια σε κατώτερα, άρα
εκμεταλλεύσιμα από το κυρίαρχο είδος, τον άνθρωπο...
Ο
Διαλογισμός οπότε, έρχεται ακριβώς μετά από όλα τα παραπάνω. Γιατί μόνο ως
έτοιμος και Καθαρός, είναι ο άνθρωπος σε θέση να σωπάσει το νου, (αφού έχει
λύσει και τα περισσότερα δεσμά του με αυτόν τον κόσμο), ώστε κλείνοντας τα
μάτια, να αφήσει έξω τις πέντε αισθήσεις, (άρα και όλο τον φαινομενικό υλικό
κόσμο), για να έρθει σε επαφή με το Πραγματικό.
Κι ακριβώς
επειδή έχει γνωρίσει αυτή την κατάσταση, μπορεί «εκ των υστέρων» πλέον να
εργάζεται, στο να Διαλογίζεται (όχι όμως στο ίδιο βάθος που βυθίζεται
μόνος) και κατά τη διάρκεια όλης της ημέρας. Με την έννοια ότι ενώ θα έχει τις
πέντε αισθήσεις του σε λειτουργία μεν στην καθημερινή ζωή, δεν θα είναι αυτές
που θα τον κυβερνούν, ούτε και το μυαλό του. Κι αυτό, μια και γνωρίζει
(εξαιτίας του Διαλογισμού που προηγήθηκε) πως κάνοντας πράξη αυτά που γνώρισε
μόνος, μπορεί να τα δυναμώνει και να τα παγιώνει μέσα του, στην επαφή του και
με τον κόσμο εξωτερικά. Δίχως να νιώθει σαφώς, διαχωρισμένος από τίποτα…
Και πηγάζει
από μέσα του, ότι πλέον έξω διοχετεύει στο περιβάλλον. Όλο αυτό, συνοδευόμενο
βέβαια με τις ανάλογες αισθήσεις. Άλλου είδους φυσικά, πέραν των πέντε γνωστών
αισθήσεων. Όπως και βιώνει βέβαια, τις αντίστοιχες συνειδητοποιήσεις. Ενώ
βρίσκεται λοιπόν εντός του κόσμου, είναι έξω από αυτόν. Και ως τη βάση
του έξω από αυτόν τον κόσμο, περιλαμβάνει όλον τον κόσμο ……. μέσα του.
(Τον αγκαλιάζει). Αυτή είναι η αίσθηση…
Δεν τον
ενδιαφέρουν, ούτε και βέβαια τον ευχαριστούν όλα όσα διεξάγονται σήμερα στην
κατά τα άλλα «πολιτισμένη» κοινωνία των ανθρώπων. Κι αυτό γιατί η διασκέδαση, η
μόρφωση, η εκπαίδευση, η παιδεία, η ενημέρωση, οι συνήθειες, οι θρησκείες, όλα,
δεν είναι τίποτε άλλο από περιορισμούς, υποκρισία, ψευτιά και δέλεαρ, στο να
μην ενωθεί με το Πραγματικό. Ποιος Μύστης συμμετείχε στα της κοινωνίας; Πέστε
μου Έναν…. Κανείς. Αυτό, κάτι σημαίνει…
Αντίθετα,
τον τραβά η Φύση, η απομόνωση στον Εαυτό, και η επαφή με τους ανθρώπους, μόνο
σε ότι έχει να κάνει με την προσφορά του, και την μεταξύ τους «Κοινωνία»…
Απομακρύνεται λοιπόν, απ’ ότι θα μπορούσε να τον κάνει να συμμετέχει στο ψέμα
αυτού του κόσμου, γιατί γνωρίζει ότι όπου συμμετέχεις, δίνεις την συνηγορία
σου, και συμβάλεις στη διαιώνιση του… Ενώ κατανοεί απόλυτα τη διαστρέβλωση της
κοινωνίας, του είναι αδύνατον να συμμετέχει ως μέρος της…
Κι όσο πιο
πολύ βαθαίνει στον Διαλογισμό του μόνος, τόσο έχει «υλικό», ώστε κατά τη
Διαλογιστική ζωή στην καθημερινότητα του, να τα φέρνει και να τα δυναμώνει κατά
την εγρήγορση. Γιατί είναι σαφώς πιο εφικτό να βιώσει κάτι σε πλήρη
συγκέντρωση. Όταν όμως θελήσει να έρθει σε επαφή και κατά την εγρήγορση, με αυτό
που βίωσε μόνος, πολλοί είναι οι παράγοντες που θα τον εμποδίζουν (στον ίδιο
βαθμό βίωσης του), εξαιτίας των αισθήσεων του σώματος, και όλων των ενεργειών
που (ανήκουν σε αυτό τον κόσμο), και είναι πανέτοιμες να τον επηρεάσουν, και να
τον βυθίσουν στο γήινο πεδίο...
Γνωρίζει
πλέον που βαδίζει… Και ο Στόχος του; Η κάθε Ανώτερη κατάσταση του Διαλογισμού
του, να διεξάγεται ως ο ίδιος Διαλογισμός κατά την εγρήγορση, με αυτό που
βιώνει και κατά τη διάρκεια του Ύπνου. Έτσι, ως απόλυτα συνειδητός στο
Διαλογισμό βιώνει το πέραν, το φέρνει ως ζωή του κατά την Εγρήγορση, και
συνεχίζει να λειτουργεί και στον ύπνο. Κατά αυτόν τον τρόπο είναι που μπορεί να
ενωθεί η Συνείδηση, με την Εγρήγορση, και το Υποσυνείδητο. Και τότε ανοίγει
σαφώς ο Δρόμος, για πολύ ανώτερες καταστάσεις, οι οποίες και δεν μπορούν να
βιωθούν κατά την εγρήγορση, γιατί αφορούν την Υπερσυνείδηση, που γνωρίζεται,
μόνο πέραν των πέντε αισθήσεων μια και σε αυτές, υλικό σώμα, δεν υφίσταται, άρα
ούτε και θάνατος…
