ΤΟ ΕΙΝΑΙ - ΝΟΗΣΗ - ΛΟΓΙΣΜΟΣ - ΜΕΤΑΛΟΓΙΣΜΟΣ («ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ» 1 ΑΠΟ 7)

ΤΟ ΕΙΝΑΙ

Το ΕΙΝΑΙ είναι  Ενέργεια, αντίληψη ύπαρξης, όχι κάποια ουσία. ΕΙΝΑΙ και ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ταυτίζονται.

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ είναι εξ αρχής δεδομένη, αντικειμενική, υπερατομική, αυτοδύναμη, συνειδητοποιούσα τον εαυτό της ως Ύπαρξη.

Με αυτή την Έννοια ταυτίζεται με το ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ. Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (ΕΙΝΑΙ) είναι στην φύση της κενή. Δεν υπάρχει Διαφοροποίηση, και έτσι «φαίνεται» σαν να μην υπάρχει δραστηριότητα. Είναι η ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ.

ΝΟΗΣΗ

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ που ταυτίζεται με το ΕΙΝΑΙ δημιουργεί, εμπεριέχει, συνειδητοποιεί και απεικονίζει την Πραγματικότητα με τις ποικιλίες της ως ροή συμβάντων.

Αυτή η δευτερεύουσα λειτουργία της ονομάζεται νόηση, νοητική λειτουργία, και εμφανίζεται ως δραστηριότητα. Αντανάκλαση της νόησης είναι ο δυναμικός κόσμος, και δευτερεύουσα αντανάκλαση είναι ο υλικός κόσμος. Όλα είναι νόηση, νοητικής υφής, δεν υπάρχει άλλη ουσία.

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, διακρίνεται σαφώς από την νοητική λειτουργία, από το νοητικό περιεχόμενο που συνθέτει την περιορισμένη συνείδηση, την ατομική ύπαρξη, το εγώ, την νοητική προσωπικότητα, που υφίσταται μέσα στους διάφορους κόσμους προσαρμοσμένη στις ιδιαίτερες συνθήκες κάθε κόσμου.

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ως Υποκείμενο, αντιλαμβάνεται διάφορες καταστάσεις ύπαρξης:

Το ΕΙΝΑΙ

(όταν εκδηλώνεται στον κόσμο της Αιωνιότητας).

Το Παγκόσμιο,

και τις νοητικές λειτουργίες επιπλέον 

(όταν εκδηλώνεται στον νοητικό κόσμο).

Τις δυναμικές ενέργειες επιπλέον

(όταν εκδηλώνεται στον δυναμικό κόσμο).

Τις υλικές λειτουργίες επιπλέον

(όταν εκδηλώνεται στον υλικό κόσμο).

Η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ εκδηλώνεται σε διάφορα οντολογικά πεδία, οντολογικούς χώρους, κόσμους.

Όταν η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ εκδηλώνεται σε ένα κατώτερο πεδίο, τότε οι δυνάμεις με τις οποίες εκδηλωνόταν σε  ανώτερα πεδία, εκδηλώνονται εδώ ως απλές λειτουργίες.

Έτσι όταν η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ εκδηλώνεται στο Υλικό Πεδίο, η νοημοσύνη της που εκδηλωνόταν σε καθαρή μορφή στο Νοητικό Πεδίο ή ως λειτουργία υποβαθμισμένη στο Δυναμικό Πεδίο, εδώ εκδηλώνεται σαν ακόμα πιο υποβαθμισμένη λειτουργία.

Το ίδιο συμβαίνει με τον δυναμισμό που εκδηλωνόταν σε καθαρή μορφή στο Δυναμικό Πεδίο: στο Υλικό Πεδίο εκδηλώνεται ως υποβαθμισμένη λειτουργία.

Όταν λοιπόν εκδηλωνόμαστε στο Υλικό Πεδίο και δραστηριοποιούμαστε σε αυτό το πεδίο, τότε η νοητικότητα δεν δραστηριοποιείται στο Νοητικό Πεδίο, ούτε διοχετεύεται στο Δυναμικό Πεδίο, αλλά εξωτερικεύεται ως λειτουργία και διοχετεύεται ως δραστηριότητα μέσα στο Υλικό Πεδίο (είτε ως εποπτεία, ως σκέψη, είτε ως διαφώτιση της αίσθησης, είτε ως κινητήρια δύναμη του σώματος).

Το ίδιο συμβαίνει και με τον δυναμισμό, διοχετεύεται ως δραστηριότητα μέσα στο Υλικό Πεδίο. Βιώνουμε την υλική ζωή, συναλλασσόμαστε με το περιβάλλον, βρισκόμαστε σε σωματική δραστηριότητα.

Όταν διαλογιζόμαστε, τότε θα πρέπει καταρχήν να θέσουμε το σώμα σε αδράνεια με την κατάλληλη στάση.

Το ίδιο πρέπει να γίνει και με τον δυναμισμό (τις αισθήσεις).

Τότε μόνο μπορούμε να εκδηλωθούμε στα εσωτερικά πεδία. Εδώ θα πρέπει να αποφύγουμε τον κίνδυνο να διοχετεύσουμε την δραστηριότητά μας στο Δυναμικό Πεδίο και να εκδηλωθούμε εκεί. Η δραστηριότητα πρέπει να διοχετευτεί στο Νοητικό Πεδίο.

Η Δραστηριότητα του Διαλογισμού, εκδηλώνεται και εξαντλείται στο Νοητικό Πεδίο, δεν διοχετεύεται προς τα «έξω». Ο Διαλογισμός είναι λοιπόν καθαρά εσωτερική διαδικασία. Είναι δραστηριότητα στο Νοητικό Πεδίο.

Από αυτή την δραστηριότητα προκύπτει μία νέα, πιο ολοκληρωμένη αντίληψη για την Πραγματικότητα (ανάλογα με το επίπεδο στο οποίο λειτουργούμε).

Εφόσον ο Διαλογισμός είναι αντίληψη, αυτό σημαίνει ότι είναι δυνατή αντίληψη κατά την οποία η αίσθηση του υλικού σώματος έχει λάβει κάποιο άλλο περιεχόμενο, ή αγνοείται, ή απουσιάζει. Έτσι, η Νιρβάνα (αντίληψη της ύπαρξης που έχει λάβει άλλο περιεχόμενο) δεν είναι κατάσταση που αντιφάσκει στην «ύπαρξη».

Είναι φανερό ότι εφόσον ο Διαλογισμός είναι εσωτερική δραστηριότητα, χρειάζεται να έχουμε καθοδήγηση και εκπαίδευση.

Όταν χρειάζεται να εκπαιδευτούμε για να σκεφτόμαστε σωστά, και να συναλλασσόμαστε με τον εξωτερικό κόσμο, πολύ περισσότερο χρειάζεται εκπαίδευση για τις διαδικασίες του νου που είναι εσωτερικές, και σχετικά άγνωστες στους περισσότερους.

Η ανάγκη λοιπόν ενός Διδασκάλου γίνεται απαραίτητη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε μόνοι (είτε έτσι είτε αλλιώς, κάποιοι, κάπου, κάποτε προχώρησαν μόνοι). Εξ άλλου, από την άλλη μεριά, η παράδοση δεν αποτελεί εγγύηση, γιατί εκτός του ότι η Γνώση έχει χαθεί από πολλές ιστορικές θρησκευτικές κοινότητες, πάντα μέσα σε αυτές τις κοινότητες και μάλιστα σε ανώτερες θέσεις, βρίσκονται πολλοί που δεν έχουν σχέση με το αντικείμενο.

Το υποκείμενο στο υλικό πεδίο:

1) ΕΙΝΑΙ

που εκδηλώνεται στο υλικό πεδίο.

2) Καθολικό ΕΙΝΑΙ, συνείδηση κενή,

Συνείδηση άπειρη

Συνείδηση που απλώνεται στον άπειρο χώρο.

3) Νόηση που εξωτερικεύεται στο υλικό πεδίο

Διανόηση, Αντίληψη.

4) Συναίσθηση που εξωτερικεύεται στο υλικό πεδίο

Βούληση, Αίσθηση

5) Εγκλιματισμός στο περιβάλλον

Συναλλαγή με το περιβάλλον

Υλική εμπειρία.

ΛΟΓΙΣΜΟΣ

Καθώς η ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ (ΕΙΝΑΙ) που ταυτίζεται με την Πραγματική Ουσία, την Πραγματική Κατάσταση προηγείται του «περιορισμού» της ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, της νοητικής λειτουργίας, για να βιώσουμε την Ουσία, το Βαθύτερο Είναι μας, πρέπει να υπερβούμε την νοητική λειτουργία.

Όσο παραμένουμε μέσα στην νοητική διαδικασία δεν συλλαμβάνουμε παρά την σχετική πραγματικότητα. Η νόηση ως δραστηριότητα είναι το Διανοείσθαι, ο Λόγος, ο Λογισμός (ratio), και είναι αλληλένδετη με την γλώσσα (το λεκτικό σύστημα). Διανοούμεθα με έννοιες, με σύμβολα, με λέξεις.

Ειδικότερα με τον Λόγο, τον Λογισμό, μορφοποιούμε τα συμβάντα (τα εσωτερικά που προέρχονται από την λειτουργία του Λογισμού, και τα εξωτερικά που εισέρχονται μέσω της εμπειρίας), τα αναλύουμε, τα επεξεργαζόμαστε, τα καταγράφουμε σε μία βάση δεδομένων (μνήμη) τα αναδομούμε, τα συνδυάζουμε κ.λπ. και αναπαράγουμε την πραγματικότητα που αντιλαμβανόμαστε σε ένα λογικό όλον, ένα λογικό κοσμοείδωλο.

Ο Λογισμός (λογίζομαι, λόγος) είναι μία συνεχής διαδικασία, μία συνεχής ροή συμβάντων, πληροφοριών, που πραγματώνεται με διάφορους τρόπους,

ως συνεχής ροή πληροφοριών σχετικά με ένα αντικείμενο (διερεύνηση), ως ολική σύλληψη (θεώρηση),

ως εμμονή στην ίδια πληροφορία, ανακύκλωση της ίδιας πληροφορίας (συγκέντρωση και αποκλεισμό άλλων διαδικασιών),

ως ανάκληση πληροφοριών σχετικά με ένα αντικείμενο με την προσθήκη της διάστασης του χρόνου (ανάμνηση),

ως συνδυασμός πληροφοριών για την εξαγωγή κάποιου συμπεράσματος (συλλογισμός), που μπορεί να είναι και λανθασμένος (παραλογισμός),

ως αποκλεισμός πληροφοριών (άδειασμα του νου),

ως διερεύνηση συναφών πληροφοριών.

Πρόκειται για μεγάλη ποικιλία φαινομένων που περιλαμβάνει καταγραφή της γνώσης,  επεξεργασία, δόμηση και αναδόμηση, μνήμη κ.λπ.

Όλες αυτές οι διαδικασίες γίνονται για να οδηγηθούμε σε κάποιο αποτέλεσμα. Άρα έχει σημασία η διαδικασία και το νοητικό περιεχόμενο και το νοητικό συμπέρασμα. Αυτή η συμπεριφορά μας απορροφά, και μας κρατά μέσα στο χώρο της νόησης.

ΜΕΤΑΛΟΓΙΣΜΟΣ

Υπάρχει μία δεύτερη κατηγορία νοητικών φαινομένων. Η ενασχόληση με την διαδικασία του Λογισμού, η διερεύνηση και η εξαγωγή συμπερασμάτων για τον τρόπο της λειτουργίας της νόησης, αποτελεί μία δεύτερη, εκ των υστέρων, συλλογιστική πάνω στο φαινόμενο. Πρόκειται για ένα Μεταλογισμό.  Έτσι θεμελιώνεται η επιστήμη της Λογικής.

Συνεχίζεται...

Πηγή: «ΘΡΗΣΚΕΙΟΛΟΓΙΑ»

(Από τον Κωνσταντίνο Προκοπίου)