3. Η Χωρίς Σκέψη Κατάσταση.

3^ο Μέρος (Από 3)

Διεξάγεται, όταν  βρίσκομαι συνήθως εντελώς μόνος. Χωρίς την παρουσία ανθρώπων, που ίσως χρειαστεί να επικοινωνήσω «εξωτερικά» μαζί τους. Ειδάλλως, αν παρευρίσκονται, και είναι εφικτή η «Εσωτερική Επαφή» εκατέρωθεν,  η επικοινωνία διεξάγεται, ακριβώς μέσα σε αυτή τη «Γεμάτη Σιωπή»…

Είναι δυνατή, μόνο εφ’ όσων έχω καταφέρει να «σιωπώ» εντελώς την οποιαδήποτε μορφή σκέψης. Βοηθά πολύ, η επαφή με τον κόσμο, (όχι των ανθρώπων και των κοινωνιών τους αλλά) ως την καθαρή Φύση γύρω μου. Στο βουνό, στη θάλασσα, στα καιρικά φαινόμενα, στα θαύματα της ζωής, αλλά πιο γενικά, σε απόλυτα ισορροπημένα περιβάλλοντα.

Είναι μία κατάσταση στην οποία μπαίνω, και με ακολουθεί κατά βούληση, (αν και όχι πάντα), αλλά και μία κατάσταση που «προκύπτει», όταν είναι «στρωμένο» το έδαφος γι’ αυτήν. Όπως ήδη ειπώθηκε, όταν βρίσκομαι εν γαλήνη μέσα μου, χωρίς σκέψεις, και με ισορροπία καί στο εξωτερικό περιβάλλον.

Ίσως, είναι μία κατάσταση στην οποία, οι άνθρωποι που έχουν πλήρως ελευθερωθεί, να βρίσκονται μόνιμα καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας, οπότε και δεν μεταβάλλεται γι’ αυτούς, εξαιτίας της ανισορροπίας αυτού του κόσμου της κοινωνίας των ανθρώπων… Θαρρώ πως Αυτοί, έχουν τόσο δυναμώσει, που «ενεργούν» (Εσωτερικά) ακριβώς επάνω σε αυτήν την εξωτερική ανισσόροπα, παραμένοντες οι ίδιοι αμετακίνητοι…

Η κατάσταση αυτή πάντως, όπως πολύ πιθανό να έγινε ήδη αντιληπτό, είναι καθαρά Ατομική. Αυτό σημαίνει, πως δεν αναγνωρίζεται εύκολα «εξωτερικά» από τον κάθε αδαή... Είναι η κατάσταση της Βίωσης του Εαυτού. Λόγια σε αυτό, δεν χωράνε… Εκπέμπεται όμως.

- Σε ανθρώπους που είναι εγκλωβισμένοι, βαθιά χωμένοι και απαγκιστρωμένοι από την ύλη, προκαλεί «ενόχληση» Ίσως γιατί τους ξυπνά», αυτό που δεν είναι οι ίδιοι  και σαφώς ασυνείδητα, τους βγαίνει είτε να «πολεμήσουν» τέτοια άτομα, (που αποτελούν γι’ αυτούς απειλή), ή απλά να τα αποφεύγουν συστηματικά.

- Σε ανθρώπους που έχουν μπει στο Δρόμο προκαλεί «έλξη». Αυτό, γιατί και οι ίδιοι θέλουν να κατευθυνθούν προς αυτήν την κατάσταση. (Η Εσωτερική Ώθηση που έχει γεννηθεί μέσα τους βλέπετε). Αυτός βέβαια είναι και ο λόγος που εξαιτίας της Ενέργειας αυτής της κατάστασης, «έλκονται» από τέτοια άτομα αρχικά, γιατί «νομίζουν», πως μπορούν «να πάρουν» μένοντας κοντά τους, (από την ακτινοβολία της Αύρας τους), τις ποιότητες που αυτά διαθέτουν.

Λίγο, ή πολύ αργότερα όμως, (ανάλογα το βάθος που προσεγγίζουν), ανακαλύπτουν, πως κανείς δεν μπορεί να τους δώσει το οτιδήποτε. Κουράγιο, ανάπτυξη των Δυνάμεων μέσα μας, Εμποτισμό της Αυτοεκτίμησης μας, Καθάρισμα ανοιχτών λογαριασμών του παρελθόντος, και Επιμελή Εργασία με τον Εαυτό μας, είναι και αυτά που πρέπει να ενεργοποιήσουμε μόνοι μας, με δική μας Βούληση, ώστε να «μάθουμε» να τα λειτουργούμε. Μια τέτοια κατάσταση στην οποία έχουν επέλθει κάποια Άτομα, είναι απλώς είτε για να «θυμίζουν», είτε για να μας «δείχνουν» έμπρακτα, πως οι Ανώτερες Ποιότητες όντως υπάρχουν και λειτουργούν, άρα μπορούμε και οι ίδιοι να στραφούμε προς αυτές.

- Σε ανθρώπους που λίγο ή πολύ έχουν προσεγγίσει (αισθανθεί, άρα και βιώσει) μια τέτοια κατάσταση, ανάμεσα τους, «γεννάται» κοινή, (και από τις δύο πλευρές) αποδοχή, λόγω Αναγνώρισης Ομοιοστασίας, της Γνώριμης  Πορείας. Αναγνώριση της «Πραγματικής Οικογένειας» όπως προαναφέρθηκε. Η ανταλλαγή ανάμεσα τους, γίνεται μία υπέροχη Ανάδυση της Κοινής Καθαρής Ουσίας, που διοχετεύεται και προσφέρεται, δίχως εμπόδια, δίχως αναστολές, δίχως φραγμούς και κολλήματα. Βαθιά Αγάπη γεννάται, ξεχειλίζει, και εκφράζεται προς πάσα κατεύθυνση. Ομοιοκραδασμός, που πάλλεται και δυναμώνει πολλαπλασιαστικά...

Η κατάσταση της Σιωπής, είναι ακριβώς η κατάσταση εκείνη η οποία, οδηγεί, και σε ακόμα βαθύτερες καταστάσεις. Είναι οι καταστάσεις του Βαθύτερου Πραγματικού Διαλογισμού. (Και όχι του Διαλογισμού που είναι ευρέως γνωστός στον κόσμο ως Διαλογισμός). Εκεί, η Συνείδηση, (μια και ξεφεύγει ακόμα και από την οπτική πλευρά αυτού του κόσμου που παύει να υφίσταται), προχωρά πολύ πολύ πιο πέρα… Η τουλάχιστον, ενυπάρχει αυτή η δυνατότητα….

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Αυτές είναι τρεις, (εντοπιζόμενες) απαραίτητες (κατ’ εμέ) Εργασίες, με τις οποίες μπορούμε να καταπιαστούμε, (όπως διαπίστωσα), για την πρόοδο μας. Όπως ειπώθηκε αρχικά, (και επαναλαμβάνεται και τώρα), οι τρεις αυτές Εργασίες στην ουσία αποτελούν Τρία Εσώτερα Πεδία, που φυσικά βρίσκονται μέσα μας. Και υπάρχουν ταυτόχρονα, που σημαίνει πως δεν είναι διαχωρισμένα μεταξύ τους. Τα διακρίνουμε ξεχωριστά το ένα από το άλλο, μόνο για να εργαστούμε λοιπόν μαζί τους ώστε να τα προσεγγίσουμε, να εισέλθουμε σε αυτά, να τα κατανοήσουμε, και να τα αφομοιώσουμε, (αναγνωρίζοντας τα), ως μέρη, ή καταστάσεις, (εκφάνσεις, ή αντανακλάσεις αν θέλετε), αυτού που Πραγματικά Είμαστε. Μόνο γι’ αυτούς τους λόγους λοιπόν ο ξεχωρισμός τους στο παρόν άρθρο.

Έτσι,

Από κάτω (χαμηλά), ανεβαίνοντας επάνω (κάθε φορά ψηλότερα), αμέσως στη συνέχεια περιγράφεται με τη σειρά, σε τι βοηθούμαστε με την κάθε μία από αυτές τις Εργασίες όταν τις εκτελούμε, οι οποίες και πρέπει να φτάσουν να είναι ένα με εμάς, κι αυτό, σε καθημερινή βάση:

- Με την Ενεργητική Ανάδυση κατ’ αρχήν, διεισδύουμε στο Πεδίο της Γνώσης του Εαυτού. (Κατά τις διαπιστώσεις μου, αφορά το Ανώτερο Νοητικό Πεδίο). Σε αυτό, έχουμε τη δυνατότητα να εμβαθύνουμε και να πάρουμε απαντήσεις. Απαντήσεις αρχικά σε εσωτερικότερα μέρη του εαυτού από την προφανή, εξωτερική θεώρηση της κάθε τωρινής μας κατάσταση, και όσο περνά ο καιρός και εξοικειωνόμαστε στη διερεύνηση εργαζόμενοι, να προχωράμε όλο και βαθύτερα...

- Με την Παρατήρηση, επιτυγχάνεται, το επίπεδο του Ανώτερου Εαυτού (που συνηθίζεται να λέγεται). Που με αυτήν, (την Παρατήρηση), συνδυαζόμενη με την Ενεργητική Ανάδυση μπορούμε να  βοηθηθούμε, στο να αναγνωρίσουμε τον «φθαρτό» εαυτό μας. Τον φθαρτό εαυτό μας και πάλι αρχικά. «Βιώνουμε» λοιπόν και στην πράξη, ότι «εισπράξαμε» από την Ενεργητική Ανάδυση (ως πληροφορία). Αυτό, αν ξεκινήσαμε με την Ενεργητική Ανάδυση. Αν ξεκινήσαμε αντίθετα πρώτα από εδώ, από την Παρατήρηση, βιώνουμε καταστάσεις μέσω αυτής, και κατόπιν μπορούμε με την Ενεργητική Ανάδυση να εμβαθύνουμε, και με την Παρατήρηση και πάλι να βιώσουμε αυτά στα οποία εμβαθύναμε.

Με όσα κατεγράφησαν προκύπτει λοιπόν το συμπέρασμα πως η Παρατήρηση, και η Ενεργητική Ανάδυση, είναι απαραίτητ0, συνεργαζόμενα να διεξάγονται. Έτσι, λειτουργούν οπότε εναλλάξ. Κι αυτό, γιατί αν παρατηρούμε χωρίς την Ενεργητική Ανάδυση μας λείπουν οι πληροφορίες, οπότε εξαιρούμε τον εαυτό μας από τη θεληματική μας Δράση, όσων αφορούν την εμβάθυνση μας στις  αιτίες, και από την άλλη αν Ενδοσκοπούμε χωρίς την παρατήρηση, (συνήθως), υπάρχει ο κίνδυνος να θεωρούμε πως βρισκόμαστε πολύ ψηλά συνειδησιακά, μόνο και μόνο επειδή συλλαμβάνουμε τη Γνώση. (Ακόμα κι αν οι συλλήψεις μας είναι για ανώτερα ζητήματα και καταστάσεις). Κι αυτό, γιατί σαφώς λείπει η Βίωση «της Θέσης» μιας Ανώτερης, Διαυγέστερης, και Πραγματικότερης κατάστασης αυτού που Είμαστε, από το εγωκεντρικό και διαχωριστικό «εγώ» (των ορίων και των περιορισμών). Εξάλλου η διερεύνηση, μπορεί άνετα να διεξάγεται, ακόμα και από την κατάσταση ενός «εγώ» περιορισμένο, ενώ με την παρατήρηση, το «εγώ» μοιραία, (αν παρατηρούμε ορθά) εκλείπει. Αν δεν βιώνουμε όμως όλα όσα συλλαμβάνουμε, τότε η Γνώση μας δεν είναι παρά μονάχα Διανοητική, που σημαίνει πως δεν έχει γίνει μεταφορά της Συνείδησης μας ολικά, αλλά ότι απλά «έχουμε βρει ένα παραθυράκι» μόνο, μέσα από το οποίο μπορούν και εισχωρούν οι πληροφορίες και αποτυπώνονται στο Νου μας. Σαν απόδειξη; Τόσοι και τόσοι επιστήμονες συνέλαβαν εκπληκτικές καινοτομίες, όμως δεν ελευθερώθηκαν από τη Σκλαβιά του Πεδίου, ούτε δεν αφιερώθηκαν στην Εξέλιξη.

Στη συνέχεια, (αφού ανακαλύψουμε τον φθαρτό εαυτό μας) με την Παρατήρηση και την Αποστασιοποίηση που προσφέρει, γίνεται δυνατό για μας, να μπορούμε να αναγνωρίσουμε (βιώνοντας), τον κάθε εγκλωβισμό μας, ακόμα και βαθύτερα. (Πέραν της αρχικής Άγνοιας μας ως συνηθισμένοι άνθρωποι μη γνωρίζοντες). Τώρα, γίνεται οπότε εφικτό να αναγνωρίσουμε,  κυρίως πως αν παραμείνουμε εγκλωβισμένοι, και δεν κάνουμε κάτι να υπερβούμε, (ακόμα και τις θεωρητικά ανώτερες καταστάσεις που προσεγγίσαμε, και τις χαρακτηρίζουμε ανώτερες επειδή τις συγκρίνουμε με το χαμηλό Συνειδησιακό επίπεδο στο οποίο παραμένει η πληθώρα των ανθρώπων σήμερα), θα παραμείνουμε Δέσμιοι επ’ άπειρο…

Σπουδαιότατο όμως βοήθημα γίνεται η Παρατήρηση, ως προς την απόλυτη αποστασιοποίηση μας σε σχέση με τα συνήθη πεδία λειτουργίας μας, και όπως είπαμε εξαιτίας της «μη συμμετοχής μας» πια, (με την έννοια της μη ενεργειακής ταύτισης μαζί τους), που μας φέρνει στο να νιώθουμε, να βιώνουμε, να βρισκόμαστε και να ζούμε, αυτό που βαθύτερα Πραγματικά Είμαστε. Η θέση αυτή, (όσο περισσότερο εξοικειωνόμαστε μαζί της), είναι και «το εισιτήριο μας» προς το Δρόμο για την Απελευθέρωση.

- Τέλος, η χωρίς Σκέψη Κατάσταση, είναι η Ένωση μας, στον Ωκεανό της Ουσίας. (Δεν έχω λόγια να το περιγράψω διαφορετικά). Οπότε με την Χωρίς Σκέψη Κατάσταση, βοηθούμαστε από το να πάρουμε μια πολύ «μικρή γεύση» αυτού που Είμαστε, και (πάλι) με την όσο περισσότερο παραμονή μας, να επέλθει το άνοιγμα του Δρόμου προς την Ένωση, Αφομοίωση, και τελική μας πια Απελευθέρωση.

Να τα τρία πεδία, να τα τρία σκαλοπάτια, να ο Ενιαίος Εαυτός μας. Το Πεδίο της Γνώσης Αρχικά, η «Γνωριμία» με την Ανώτερη Ουσία αυτού που Είμαστε στη συνέχεια, και ο προορισμός, η Πλήρης Ένωση με την Ουσία…

Οι περισπασμοί πολλοί. Και η ύλη, είναι κυρίαρχη στο πεδίο της. Εμείς όμως, δεν καταγόμαστε από την ύλη, αλλά από τον Ουρανό… Είμαστε περαστικοί εδώ, που όμως κολλήσαμε… Για να ξεκολλήσουμε λοιπόν, χρειάζεται να στραφούμε στην καταγωγή μας. Δεν είναι όμως τα πράγματα ξεκάθαρα και γνωστά από τη θέαση που κατέχουμε, ώστε να επιλέξουμε, πριν ακόμα δούμε που πάμε.

Κι αυτό, διότι η Πραγματική μας Φύση, «δεν χωρά» στην ύλη ώστε να φαίνεται ανοιχτά εδώ και να τη δούμε (γιατί δεν είναι απ’ την ύλη όπως είπαμε, και δεν ανήκει καν στον φαινόμενο κόσμο). Πρέπει λοιπόν εμείς, από εδώ, να «μεταφερθούμε» εκεί, και από εκεί, (παραμένοντες εδώ), να βλέπουμε. Τότε το εκεί, (κατά κάποιον τρόπο) «έρχεται» και γίνεται εδώ, μια και καλύπτουμε πλέον Συνειδησιακά, όλο το φάσμα των επιπέδων από εκεί, μέχρι εδώ, ως Ένα Ενιαίο Σύνολο.

Αυτό όμως, δεν είναι κάτι που πραγματοποιείται αυτόματα, διότι αν γινόταν αυτόματα, θα αφορούσε ένα «άλμα» το οποίο θα εκτελούσαμε. Αν επρόκειτο  για άλμα όμως, θα περιείχε «κενά» η Συνείδηση από εδώ για εκεί. Και κενό, (άδειο), με την καθ’ αυτή έννοια του όρου, δεν υπάρχει πουθενά στο Σύμπαν, μια και όλα είναι Ένα, και συλλαμβάνονται με μία συνέχεια (από την Αντίληψη). Απλά στο ύστατο σημείο Αντίληψης ενός πεδίο, στην ανώτερη του οκτάβα δηλαδή, αλλάζει το αυτό πεδίο, και λέμε πως μεταφερόμαστε (χαρακτηριζόμενο όμως μόνο λεκτικά), στο αμέσως επόμενο του που θεωρείται και ανώτερο, επειδή όμως μόνο είναι λεπτότερης υφής. Στο ύστατο μόνο όμως σημείο Αντίληψης είπαμε. (Αυτό, με την έννοια του να έχουμε ολοκληρωμένη Βίωση όλης της διαδρομής ειδάλλως, δεν θα πρόκειται για κεκτημένη κατάσταση, αλλά μόνο για αναλαμπές ανώτερων καταστάσεων. Η εδραίωση πραγματοποιείται όμως, μόνο με ζώσα διαδικασία όλων των διαβαθμίσεων). Γι’ αυτό, χρειάζεται να «διασχίσουμε» όλα τα ενδιάμεσα στάδια ως την πορεία προς εκεί.

Κατά αυτόν τον τρόπο, ξεκινάμε από τη Γνώση, (αρχικά Διερευνώντας χαμηλά, σε σχέση με το τι μας συμβαίνει, και αργότερα βαθαίνοντας), 1^ο σκαλοπάτι,

για να αποστασιοποιηθούμε στη συνέχεια με την παρατήρηση, και να βρεθούμε στη θέση Αυτού που βλέπει μέσα μας ότι είμαστε μέχρι τώρα, καθώς και όλη μας την πορεία, 2^ο σκαλοπάτι, (εξακολουθώντας βέβαια να εργαζόμαστε στο 1^ο),

και κατόπιν ωριμάζοντας, φτάνουμε να βιώνουμε κατά την παρατήρηση στιγμές Σιωπής, (ως ορθή ωρίμανση της παρατήρησης), εισερχόμενοι σε αυτή τη Σιωπή στο 3^ο σκαλοπάτι, διότι μέσω αυτής της Σιωπής, κατευθυνόμαστε τελικά πέραν…

Όταν η προσοχή της Συνείδησης είναι επικεντρωμένη, και δίνει την Ενέργεια της στη συνήθης κίνηση αυτού του κόσμου, (μέσω της ταύτισης με την ύλη, τα συναισθήματα και την αναλυτική, κατακερματισμένη σκέψη), την κάνει να παραμένει και σε αυτόν τον κόσμο. Όταν όμως βαθμιαία μειώνει την προσοχή της στα «γνωστά περιβάλλοντα», και κατευθύνεται στο Άγνωστο, τότε, «Σχίζει» όλα τα εμπόδια στο διάβα της, (γιατί όλη της η Ενέργεια δίνεται πλέον στην «μετακίνηση» της ίδιας, και όχι στο περιεχόμενο της), και τότε μόνο είναι που καταφέρνει με την συνεχή και ασταμάτητη εμπότιση της Ενέργειας της, να σπάσει κάποια στιγμή το φράγμα αυτού του κόσμου, και να μεταφερθεί πέραν… Αυτός είναι και ο σοβαρότερος λόγος που οι άσκοπες κινήσεις του σώματος, οι συνεχείς σκέψεις, και τα βαριά συναισθήματα, αποτελούν απώλειες για τον άνθρωπο, ενώ αυτό που χρειάζεται είναι όλη την Ενέργεια του να τη συσσωρεύσει εντός του, ώστε να την κατευθύνει γι’ αυτήν  την Ανώτερη Ιερή Εργασία.

Όλο αυτό, διότι πέραν βρίσκεται η Ελευθερία, όπως και άλλοι κόσμοι, και  άλλες καταστάσεις. Σε μία άλλη κίνηση, που καμία σχέση δεν έχει με την έννοια της κίνησης όπως την γνωρίζουμε, όπως βέβαια, και σε άλλους «χρόνους». Που επίσης δεν αφορούν τον «χρόνο» όπως τον αντιλαμβανόμαστε, μια για μας υπάρχει μόνο ο μετρήσιμος γραμμικός χρόνος, ή το λεγόμενο άχρονο, αλλά μόνο ως θεωρία. 

Δεν υπάρχει λοιπόν μόνο η Γη. Ούτε μόνο ο υλικός κόσμος. Ούτε καν μόνο ο αόρατος κόσμος των μορφών. Υπάρχουν, άπειροι κόσμοι, οι οποίο γίνονται προσβάσιμοι, με την «έξοδο» μας από εδώ…

Η εργασία με τον Εαυτό λοιπόν, στον Εαυτό, ως Εαυτός (καταλήγοντας), δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αντίθετα, είναι επίπονη, (ίσως) χρονοβόρα, χρειάζεται υπομονή, επιμονή, αφιέρωση, και σιδερένια Θέληση, ώστε να ξεπεραστούν, όλα τα εμπόδια που οι ίδιοι επιτρέψαμε να μπουν στο Δρόμο μας. Αυτά όμως τα ίδια εμπόδια, είναι και ο τρόπος, ώστε χρησιμοποιώντας τα σωστά, μπορούν και γίνονται για μας «εργαλεία», μέσω των οποίων βρίσκουμε το «Μίτο της Αριάδνης», και την έξοδο μας από το «Λαβύρινθο του Μινώταυρου». Σοφή η Μυθολογία μας!

Μένει, να ενεργοποιήσουμε την Εντός μας λοιπόν, Άνωθεν Ώθηση, (Φωνή), και να την ακολουθήσουμε, Παραδομένοι στις ώσεις της.

Όποιος θεωρεί πως ήρθε γι’ αυτό και ταχθεί, είναι ήδη Έξω…

Όποιος το σκέφτεται και αμφιταλαντεύεται, θα παραμείνει στη σκέψη του…

Όποιος δεν μπορεί ούτε καν να το διανοηθεί, είναι ακόμα πολύ πολύ μακριά…

Όμως «Αν δεν ψάξεις, δεν θα βρεις». Όπως και «για να σου ανοίξουν, πρέπει να χτυπήσεις την κατάλληλη πόρτα…»

Το Φως, ας μας Φωτίζει όλους μας!

Γένοιτο!