Όταν φτάσεις
στην επίτευξη του να συνειδητοποιήσεις πως ζεις, (είτε το θέλεις είτε
όχι), διαρκώς με το θάνατο, τότε, στην κυριολεξία τον αγκαλιάζεις, όπως
φυσικά και τα πάντα γύρω σου. Μόνο τότε…
Τον
αποδέχεσαι.
Που σημαίνει
πως παύεις να τον αποφεύγεις επειδή τον τρέμεις… Και είναι και ο μοναδικός
βέβαια τρόπος, να νικήσεις δια παντός τον οποιονδήποτε φόβο. Τον ξεριζώνεις
στην κυριολεξία. Αυτό είναι που σε οδηγεί στη συνέχεια προς την Ελευθερία...
Και
αποδέχεσαι το θάνατο, ακριβώς επειδή γνωρίζεις, ότι δεν ασκείς καμία εξουσία
επάνω του.
Έτσι κι
αλλιώς, (κι αυτό είναι το σημαντικότερο όλων), κάτι πολύ Ανώτερο (το οποίο και
αναγνωρίζεις), αποφασίζει για τη ζωή (την κάθε διαδικασία), και το θάνατο,
(διακοπή της κάθε διαδικασίας), με μια Νοημοσύνη, που ούτε στα πιο τρελά σου
όνειρα δεν μπορείς να πλησιάσεις…
Έτσι,
πεθαίνουν διαρκώς γύρω σου (και μέσα σου), άνθρωποι, ζώα, εποχές, καταστάσεις,
φιλίες και σχέσεις, περιουσίες και σπίτια, επιχειρήσεις και ότι άλλο «χτισμένο»
σε αυτό τον κόσμο, συναισθήματα, κολλήματα, πεποιθήσεις, εγκλωβισμοί, κάθε
είδους περιορισμός σου, σκέψεις…
Και ξέρεις
πως η ζωή, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το θάνατο, (και δεν αποτελεί το
αντίθετο της όπως λανθασμένα πιστεύουν οι περισσότεροι άνθρωποι). Κι αυτό,
γιατί κάθε στιγμή, όλα τα καινούρια πράγματα που έρχονται, είναι ακριβώς επειδή
έχει ήδη προηγηθεί ένας θάνατος σε κάτι παλιό, που λειτουργούσε πριν την
εμφάνιση του καινούριου.
Αλλιώς, η
ζωή σου βαλτώνει. Κι αυτό, το ξέρεις πολύ καλά πια…
Όπως ξέρεις
και πως η (εξωτερική) ηρεμία και ασφάλεια που οι άνθρωποι συνήθως επιδιώκουν,
(προσπαθώντας συνεχώς να φτιάξουν κάτι, ή να κρατήσουν με απεγνωσμένες
προσπάθειες ότι ήδη «νομίζουν» πως κατέχουν), δεν είναι ζωή… Ούτε θάνατος όμως
είναι… Είναι βαλτώδης καταστάσεις που τους κάνουν να χάνουν την οποιαδήποτε
σπιρτάδα... Ακριβώς επειδή πάντα δημιουργούνται «παράσιτα», εκεί που τίποτα
«δεν κινείται»… Παράσιτα, συνώνυμα με την ανυπαρξία… Η αρχή της κόλασης…
Αποδεχόμενος
λοιπόν τον θάνατο, βλέπεις, πως κάθε τι που πεθαίνει, (που ακόμα κι αν αφορά
εσένα τον ίδιο και δεν το θανατώνεις όπως θα έπρεπε), η ίδια η ζωή θα στο πάρει
με το στανιό…
Κι αυτό,
ακριβώς επειδή ολοκλήρωσε τον κύκλο του (αλλά εσύ δεν θέλεις να το
αποδεχτείς...) Γιατί τίποτα δεν πεθαίνει, αν δεν έχει έρθει η ώρα του… (Ακόμα
κι αν εσύ δεν το βλέπεις…)
Και τι
αναγνωρίζεις εκεί; (Σε κάθε θάνατο κατάστασης, ανθρώπου κλπ). Γιατί έχεις τότε
μια ευκαιρία: Έχεις, την ευκαιρία να κοιτάξεις βαθιά σου. Να δεις την
προσκόλληση σου. Να δεις τι ακριβώς πονάει μέσα σου. Και να δεις, που είσαι
εσύ, όπως και Ποιος Είσαι…
Μια και όσο
δεν αποδέχεσαι τον θάνατο (στα πάντα), τόσο επιτρέπεις στον εαυτό σου να πονά
και να ξαναπονά, χωρίς να ψάχνεις μέσα σου, και χωρίς να κατανοείς (ακόμα) μια
Νομοτέλεια που σε ξεπερνά… Η Φύση, προχωρά συνεχώς. Εσύ;;;
Γιατί αν
κάτι δεν πεθάνει, δεν θα δημιουργηθεί κάτι ολοκαίνουριο. Απλά, θα ανακυκλώνει
τον εαυτό του μέσα στα πάσης φύσεως «ζιζάνια». Αυτό δεν κάνουμε στον εαυτό μας,
στις συνήθειες μας, στις σχέσεις, στην κοινωνία, την πολιτική αιώνες τώρα από
φόβο;;;
Αποδέχεσαι
το θάνατο λοιπόν, και ως δείκτης, μπορεί και σου δείχνει κατά κάποιον τρόπο που
να κινηθείς… Αν νιώθεις κενός και δυστυχής οπότε (από οπουδήποτε), δες τι
πρέπει να θανατώσεις. Μη «σέρνεις» τα πράγματα και αναλώνεσαι, όταν
βλέπεις πως δεν ρέουν. Βρες τη δύναμη, και δώσε ένα τέλος (θανάτωσε) μόνος σου
ότι σε απομυζεί… Μόνος σου. Κι αυτό, γιατί η ζωή στο επόμενο σταυροδρόμι, σου’
χει ήδη κλεισμένο κάποιο ραντεβού θανάτου…
Οπότε, (μια
και τα πάντα είναι μοναδικά στην εμφάνιση τους, αγκαλιά με την παροδικότητα),
δεν μπορείς να μην χαίρεσαι το κάθε τι.
Δεν μπορείς
να μην ευγνωμονείς για τις στιγμές που σου χαρίζονται.
Δεν μπορείς
να μην αγαπάς με όλη σου τη Δύναμη…
Και φυσικά.
Δεν μπορείς να μη στραφείς εκεί, που τίποτα δεν θα σε πληγώσει ποτέ ξανά
εξαιτίας της απώλειας…
Εκεί, που θα
βρεις Αυτό που δεν αλλοιώνεται.
Που δεν το
ξεφτίζει ο χρόνος, και δεν μπορεί να το αγγίξει ο πόνος.
Που δεν
μεταβάλλεται από τα φαινόμενα, και δεν το διαστρεβλώνουν τα μυαλά των
ανθρώπων...
Που Είναι
Αυτό που Πραγματικά υπάρχει, και δεν δύναται ο θάνατος να το προσεγγίσει…
Το βρίσκεις,
και μένεις εκεί, κι από εκεί πορεύεσαι...
Με το εκεί,
να γίνεσαι εδώ, και παντού…
