Έχει δυο
μέρες τώρα, που αναρωτιέμαι για το Νου. Τι εκπληκτικό εργαλείο! Όμως τώρα,
καθώς γράφω, συνειδητοποιώ πως δεν είμαι ακόμα κεντραρισμένη, ώστε να γράψω για
το τι γίνεται βαθιά μέσα μου. Ας κοιτάξω λοιπόν να καταγράψω τη διαδικασία του
κεντραρίσματος, όπως και τι ακριβώς εννοώ με αυτό:
Ας ξεκινήσω
από το δεύτερο. Κεντράρισμα, εννοώ την απόλυτη «ταύτιση» με αυτό το οποίο έχω
σκοπό μαζί του να ασχοληθώ, ώστε να εμβαθύνω σε αυτό, και να το κατανοήσω, πέρα
από την στάνταρτ, επιφανειακή και καθιερωμένη θεώρηση που έχουμε όλοι μας (ως
άνθρωποι) γι’ αυτό, ώστε να μπορέσω, να το «κάνω δικό μου» τόσο, που η ταύτιση
του μαζί μου, να εμπλουτίσει τη γνώση μου γι’ αυτό, αλλά με μια Ατομική Βιωμένη
Γνώση, που βγαίνει, ακριβώς κατά την ώρα της διερεύνησης που κάνω, η οποία
περιέχει αποκαλύψεις, συνειδητοποιήσεις και αλήθειες, που δεν μπορεί κάποιος να
εισπράξει, παρά μόνο μέσω της δικής του εξερεύνησης.
Κι ας πάω
στο πρώτο τώρα, που αφορά το πώς κεντραρίζομαι με το αντικείμενο της έρευνας
μου. Κατ’ αρχήν, φροντίζω να είμαι συγκεντρωμένη σε μένα, (μόνη), άσχετα αν
γύρω μου υπάρχουν ή όχι άλλα άτομα. Συνήθως, για να μπορέσω να εργαστώ καλύτερα,
βάζω κάποια απαλή μουσική, γιατί η χαλάρωση είναι απαραίτητη. Έτσι, όλη μου η
προσοχή, δίδεται και επικεντρώνεται, σε αυτό που θέλω να μελετήσω. Κατόπιν, το
φέρνω μέσα μου, και κοιτάζω, να «το αισθανθώ». Με λίγα λόγια να έρθω «σε μία
σύνδεση μαζί του». Αυτή η σύνδεση, επιτυγχάνεται, όταν κατά κάποιον τρόπο
νιώθω, πως το έχει «αρπάξει» η «δαγκάνα» της προσοχής μου. Και τότε ξεκινάω:
Το θέμα μου
σήμερα όπως αναφέρθηκε ήδη, είναι ο Νους. Ο Νους, είναι το αντικείμενο λοιπόν
της έρευνας μου. Και τι είναι Νους; (Μια και πως θα ξεκινήσω, αν δεν διεξάγω
κάποια ερωτήματα, ώστε από τη βάση στην οποία βρίσκομαι, με κάποιον τρόπο να
προχωρήσω; Μόνο με ερωτήματα).
Ξεχνάω
λοιπόν, οτιδήποτε έχω διαβάσει, μου έχουν πει, ή γνωρίζω ήδη για το Νου, (για
το Νου επί της παρούσης, ενώ την ίδια σχεδόν διαδικασία διεξάγω με οτιδήποτε
«καταπιαστώ»), που σημαίνει, πως τώρα, αυτή τη στιγμή κοιτώ να εξετάσω το Νου,
χωρίς, (σε καμία περίπτωση να θεωρώ) ότι γνωρίζω οτιδήποτε γι’ αυτόν.
Και ρωτάω
λοιπόν. (Γιατί μέσω αποριών, και ερωτημάτων θα μπορέσω να ψάξω όπως κατέγραψα
ήδη). Τι είναι ο Νους; Είναι, (αυτή τη στιγμή που το συλλαμβάνω), ο φορέας,
μέσω του οποίου, μπορώ να αντιλαμβάνομαι, το πώς έχουν τα πράγματα γύρω μου
κατ’ αρχήν. Άρα τι μου παρέχει ο Νους; Πληροφορίες. Είναι λοιπόν σαν ένας
μεταφραστής, που με ενημερώνει για τα πάντα. Είπα μεταφραστής; Μου μεταφράζει
δηλαδή κάτι που υπάρχει, όπως υπάρχει; Αν υπάρχει το οτιδήποτε, γιατί πρέπει να
μου το μεταφράσει; Και ποιος είναι ο Νους, ποιο είναι αυτό που θα μου
μεταφράσει ο Νους, και σε ποιον θα το μεταφράσει; Δηλαδή ποιος είμαι εγώ;
Διαπιστώνω, πως παρουσιάζονται εδώ τρία στοιχεία. Αυτό που υπάρχει, η μετάφραση
του από το Νου, και εγώ, που θα εισπράξω τη μετάφραση. Άρα, αυτό που Είμαι, δεν
έχει καμία σχέση ούτε με τον Νου, ούτε με αυτό το οποίο θα μεταφράσει.
Σημαίνει, πως είμαι έξω κι από τα δύο. Μμμμ. Εδώ, κολλάνε και όλα όσα έχουν
ειπωθεί κατά καιρούς, πως αυτό που είμαστε, βρίσκεται πέραν αυτού του κόσμου,
όπως και πέρα από το Νου. Μια χαρά… (Εδώ, χρησιμοποιώ, ή θυμάμαι όλα όσα ξέρω
με την έννοια, ότι βλέπω πως επιβεβαιώνω ατομικά, ότι έχω δει ότι ισχύει και
αλλού. Σε άλλη φάση, ίσως, ακόμα και να απορρίψω κάποια πράγματα που έχω
ακούσει από άλλους. Στο παρόν όμως ζήτημα, βλέπω πως συμπίπτουμε). Καλή βάση
για να συνεχίσω, το γεγονός πως αυτό που Είμαι, είναι πέρα από το Νου.
Και αυτό που
Είμαι οπότε, μπορεί και κοιτά και το Νου, και τα πάντα γύρω του. Ποιος ο λόγος
όμως ο Νους, να μεταφράζει; Είναι δυνατόν, αυτό που Είμαι, να εισπράττει το πώς
έχουν τα πάντα, χωρίς την μεσολάβηση του Νου; Μα αυτός είναι ο σκοπός… Ναι…
Άρα, το όλο
πρόβλημα του ανθρώπου, είναι πως η ανεξέλεγκτη μεσολάβηση του Νου, αντί να τον
φέρνει κοντά σε αυτό που Είναι, γίνεται εμπόδιο, όταν «πιστεύει» τυφλά αυτά που
ο Νους θα του μεταφέρει στη μετάφραση. Μήπως ο Νους, δεν είναι για να του
«μεταφράζει» αυτά που υπάρχουν γύρω, αλλά να μεταφράζει, αυτά που προέρχονται
από αυτό που Είναι; Δηλαδή. Ο άνθρωπος συνήθως, περιμένει από το Νου να του
εξηγήσει τι γίνεται, κι αυτό που Είναι ο ίδιος, δεν είναι σε θέση να το
συνειδητοποιήσει, ακριβώς γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος, έχει αφήσει το Νου να του
υπαγορεύει, οτιδήποτε συλλαμβάνει, κι αυτός να τα θεωρεί ισχύοντα και δεδομένα.
Δεν ευθύνεται ο Νους όμως για την κάθε «διαστρέβλωση» που προκύπτει,
αλλά η άγνοια του ίδιου του ανθρώπου.
Αν όμως από
την άλλη, λέω αν, με την προσοχή του ο άνθρωπος (όχι στο τι «θα του πει» ο Νους
παίρνοντας το σαν δεδομένο, αλλά) στην μετάφραση πάλι του Νου ως μεσολαβητή,
ακολουθώντας όμως ωθήσεις αμφισβητήσεων των πάντων, ο άνθρωπος,
αρχίζει να εισπράττει με έναν άλλον τρόπο, το πώς έχουν τα πράγματα;
Ο Νους,
είναι διαμορφωμένος από το περιβάλλον, δίνοντας του την εξουσία, να θεωρούμε πρέπον
και δεδομένα όσα μας είπαν. Κι αν του Νου η διαδικασία, είναι ακριβώς για να
«ψάξουμε» την ουσία των πραγμάτων, αυτό δεν θα σημαίνει πως όλη η διαδικασία
μεταστρέφεται κάπου αλλού; Παύουμε δηλαδή να ανακυκλώνουμε δεδομένα, και να
κοιτάμε εξωτερικά να επιδιώκουμε πράγματα, και στρεφόμαστε στο να εξετάσουμε
τις λειτουργίες μας, όταν αυτές παρουσιάζονται, αναρωτόμενοι, πιο το βάθος των
καταστάσεων.
Τότε,
διαπιστώνεται, πως ενώ ερεθίζεται ο Νους με (αρχικά) λογικές ερωτήσεις, στη
συνέχεια, «οι απαντήσεις» που εισπράττονται, δεν προέρχονται από συσσώρευση
γνώσεων, και από οτιδήποτε γνωστό. Διαπιστώνεται, πως «φυτρώνουν» στην
κυριολεξία οι διαπιστώσεις, από……..το πουθενά. Ή καλύτερα, «γεννιούνται»,
ακριβώς εκείνη τη στιγμή.
Που ήταν
πριν από την προσέγγισή μας αυτές οι απαντήσεις; Μα γίνονται γνωστά, άγνωστα
δεδομένα. Αυτό σημαίνει, πως έρχονται από το πουθενά; Αισθάνομαι, πως έρχονται
από κάπου πολύ βαθιά μου. Δεν είναι κάτι που «θυμάμαι». Είναι κάτι φρέσκο.
Ζωντανό. Είναι από μια πηγή, που μόνο στο παρόν λειτουργεί. Που δεν έχει
παρελθόν, γι’ αυτό και δεν μπορεί να έχει μνήμη. Κι επειδή ακριβώς είναι
ολοζώντανη, γι’ αυτό ρέει, ακριβώς όταν «ερεθιστεί» να ρέει. Γιατί αυτό κάνει.
Ρέει, ζωή…
Ο Νους
λοιπόν, είναι εργαλείο, όταν κανείς μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως τέτοιο.
Ειδάλλως, πέφτει στην παγίδα ο ίδιος να γίνεται εργαλείο του Νου, και να
εκτελεί σε πράξη, τις συσσωρεύσεις που έχουν προηγηθεί μέσα του, και
κρατιούνται, (συνειδητά ή ασυνείδητα) στη μνήμη.
Στην
περίπτωση λοιπόν που ο Νους χρησιμοποιείται ως εργαλείο, κάτι άλλο μέσα μου,
παίρνει τα ηνία. Εγώ, εκτελώ απλά τις τάσεις αυτού του άλλου, όταν αμφισβητώ τα
πάντα, όταν δεν μπορώ να χωρέσει πουθενά, όταν δεν αρέσκομαι στην κάθε ασφάλεια
και βόλεψη, που τα εξωτερικά δεδομένα μου παρέχουν. Μια και η ώθηση αυτού,
είναι που έχει διαπιστωθεί μέσα μου, πως τίποτα αυτού του κόσμου δεν είναι σε
θέση να μου παρέχει την οποιαδήποτε ασφάλεια. Ασφάλεια στο συναίσθημα μου ναι,
στο σώμα μου ναι. Σε αυτό που αισθάνομαι ότι Είμαι όμως, καμία ασφάλεια δεν
υπάρχει.
Αυτό που
είμαι λοιπόν «χρησιμοποιεί» το Νου, αλλά αυτό σημαίνει πως τον βλέπει τον Νου.
Βλέπει τις κινήσεις του. Το περιεχόμενο του. Βλέπει τα τερτίπια του. Τα σενάρια
του. Τα δεδομένα του. Γιατί ο Νους, πότε μπορεί να λειτουργήσει; Όταν του δώσω
δεδομένα. Κανόνες. Αν δεν του δώσω κανένα δεδομένο για τίποτα, δεν είναι σε
θέση να λειτουργήσει.
Κι αυτό,
γιατί είναι σαν ένας υπολογιστής. Θα του δώσω τον τρόπο να δουλέψει, και το
μόνο που θα κάνει, είναι να ακολουθήσει κατά γράμμα αυτές τις εντολές. Δεν θα
ξεφύγει, ούτε ίντζα. Αυτό είναι πως ο κάθε άνθρωπος έχει βάλει μόνος του τα
όρια της φυλακής του.
Δεν
ευθύνεται λοιπόν ο Νους. Με ότι τον προγραμματίσει κανείς, αυτό και θα κάνει.
Μη δίνοντας του όμως κανένα δεδομένο, τότε, μεταφέρει απλά, ότι συλλαμβάνει.
Καθαρά. Άρα, ο Νους τότε τι; Παύει να υπάρχει; Δεν παύει να υπάρχει, στερείται
όμως περιεχομένου. Τότε όμως είναι που γίνεται καθρέφτης, αυτών που πραγματικά
υπάρχουν. Καμία παραποίηση. Καμία διαστρέβλωση. Τίποτα να αγγίζεται σε
προσωπικό επίπεδο. Ποιο προσωπικό επίπεδο; Όταν, ούτε καν για τον ίδιο μου τον
εαυτό δεν του έχω δώσει δεδομένα, τι να υπερασπιστεί; Κι από τι να με
προστατεύσει, όταν αισθάνομαι πως δεν απειλούμαι;
Οι ωθήσεις
οπότε του Εαυτού μου, όταν στραφεί η προσοχή του Νου σε αυτές, γίνονται
γνωστές, ή προσεγγίζονται, ώστε να κατορθώσω να καταλάβω τι; Που, και πώς να
κατευθυνθώ. Χωρίς όρους, χωρίς όρια, χωρίς σχέδια και προγραμματισμούς.
Συλλαμβάνω λοιπόν κάτι από τον εξωτερικό κόσμο. Δεν το γνωρίζω. Το κοιτάω. Το
εξετάζω. Δεν του δίνω (με τις παραινέσεις του Νου), κανένα απολύτως
χαρακτηριστικό. Συλλαμβάνεται μπρος μου ακριβώς όπως είναι. Καθαρά. Δεν
δημιουργώ σχέση, άρα και εξάρτηση μαζί του. Έχω ανοίξει τότε τι; Μία δίοδο. Μια
δίοδο, να εισπράξω από μέσα μου, (όχι χρησιμοποιώντας αυτόν τον κόσμο που
υποτίθεται ότι γνωρίζω), το τι είναι αυτό που βλέπω. Και οι πληροφορίες, (αν το
θελήσω), έρχονται ατόφιες.
Αν αισθανθώ
κάποια δυσαρμονία, ξεκινώ με απορίες και ερωτήσεις, να διερευνήσω την αιτία της
κάθε δυσαρέσκειας μου, άρα δυσαρμονίας μου. Και τι βρίσκω; Πάντα βρίσκω μια
δική μου διαστρέβλωση (με την οποία έχω παρασυρθεί από κάποια «κρυφή» εγγραφή
που έχει υπάρξει στον υποσυνείδητο Νου). Εξετάζοντας, εντοπίζεται
η διαστρέβλωση, και επανέρχομαι στην ισορροπία. Γιατί, η φύση μου, είναι
η ισορροπία. Πως θα μπορέσω να εξετάσω βαθύτερα αυτό που Είμαι, αν πρώτα,
δεν καθαρίσω εντελώς τη δυσαρμονία, από όλες τις λάθος μέχρι τώρα μεσολαβήσεις
του Νου, που με κρατούν δέσμιο; Κι αυτό, γιατί ως μεσολαβητής υπάρχει ο Νους σε
αυτόν τον κόσμο. Στον κόσμο όμως που το Είναι μου, βρίσκεται ως Εαυτός, στον
Εαυτό, δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το Νου. Το νιώθω. Το βιώνω... Είναι πέρα…
Για να πάω λοιπόν πέρα, χρειάζεται σαφώς να ξεκαθαρίσω, όλες τις «εκκρεμότητες»
εδώ. Και εκκρεμότητες, είναι όλα όσα αφορούν τη λειτουργία του Νου. Να που και
πάλι βρίσκω δίκιο, αυτή τη φορά για όλα όσα λέγονται, για την Υπέρβαση του Νου…
