ΑΡΧΙΚΟ - ΕΙΣΑΓΩΓΗ - 1. Η ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ

1ο Μέρος (Από 3)

Η Εξέλιξη, η Αυτογνωσία, ο Εσωτερισμός, όπως κι αν το πούμε, ώστε να είναι αυτό που «δονεί» κατάλληλα το Είναι μας, ώστε να μιλάμε για το ίδιο πράγμα, δεν είναι κάτι που διεξάγεται «μαγικά», και άξαφνα μία μέρα μας κάνει (από μόνο του) να ανακαλύψουμε την Ουσία του Είναι μας… Αντίθετα, είναι κάτι που απαιτεί Πλήρη Αφοσίωση, Αφιέρωση, Μοναδικό και Ύστατο Στόχο μας στη Ζωή. Αυτό σημαίνει, καθημερινή (ολοκληρωμένη κάθε φορά και σε κάθε στιγμή της μέρας) Εργασία, τόση, που να Αισθανόμαστε απόλυτα εκπληρωμένοι ως Άνθρωποι, ταυτισμένοι  με το Πραγματικό Πεπρωμένο μας, όσο ακόμα περπατάμε επάνω σε αυτή τη Γη…

Τρεις, είναι οι Απαραίτητες Εργασίες ως Ατομική μου Κατάθεση για το Σκοπό αυτό, οι οποίες κατά τη συνέχεια, αναλύονται όπως ακριβώς βιώνονται:

1. Η Παρατήρηση

2. Η Ενεργητική Ανάδυση

3. Η Χωρίς Σκέψη Κατάσταση

Χρειάζεται εδώ να σημειωθεί, πως οι τρεις αυτές Εργασίες αποτελούν κατ’ ουσίαν, Τρία Εσώτερα Πεδία μέσα μας. Υπάρχουν λοιπόν ταυτόχρονα, και δεν είναι φυσικά διαχωρισμένα μεταξύ τους. Τα διακρίνουμε ξεχωριστά το ένα από το άλλο, (ενώ υπάρχουν ενωμένα, και λειτουργούν ταυτόχρονα), μόνο για να εργαστούμε μαζί τους, ώστε να τα προσεγγίσουμε, να εισέλθουμε σε αυτά, να τα κατανοήσουμε, και να τα αφομοιώσουμε, (αναγνωρίζοντας τα), ως μέρη, ή καταστάσεις, ή εκφάνσεις, ή αντανακλάσεις αν θέλετε, αυτού που Πραγματικά Είμαστε. Μόνο γι’ αυτούς τους λόγους λοιπόν ο ξεχωρισμός τους στο παρόν άρθρο. Ξεκινάμε λοιπόν:

1. Η Παρατήρηση

Διεξάγεται, (ή είναι απαραίτητο να διεξάγεται), κάθε στιγμή της μέρας.

Με την παρατήρηση, κατ’ αρχήν, δεν είμαι ταυτοποιημένος, (ταυτισμένος) με τίποτα. Άρα, με κανένα χαρακτηριστικό. Διαπιστώνεται εδώ, πως εξαιτίας της παρατήρησης που πλέον έχει ωριμάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό, (και εξαιτίας σαφώς της επαναλαμβανόμενης, και πάγιας πια λειτουργίας της), δεν υπάρχει ένα «εγώ», το οποίο να λειτουργεί μέσα μου, μια και δεν είμαι διαχωρισμένος ο ίδιος, άρα, δεν είμαι διαχωρισμένος κι από τίποτα αυτού του κόσμου. (θα εξηγηθούν τα Στάδια της παρατήρησης παρακάτω…)

Μέσω της ώριμης παρατήρησης, δεν έχω λοιπόν μέσα μου όρια, (εμπόδια), με τα οποία, (ιδιαίτερα) υποσυνείδητα, να είμαι φυλακισμένος εξαιτίας τους, και φυσικά σε συνειδητό επίπεδο, μπορώ να αναγνωρίζω ανά πάσα στιγμή, πως βρίσκομαι στη «θέση μου», μη εμπλεκόμενος σε τίποτα αυτού του κόσμου. (Τι σημαίνει Υποσυνείδητα, Ασυνείδητα, και Συνειδητά, θα διευκρινιστούν στη συνέχεια…) Άρα, (μπορώ και) είμαι, αποστασιοποιημένος από τα πάντα. (Ή, γνωρίζω τον τρόπο να είμαι… Κι αν δεν είμαι, γίνομαι…)

Η παρατήρηση ωφελεί, όχι μόνο στο γεγονός ότι είμαι Ελεύθερος από όλα τα δεδομένα του κόσμου των κοινωνιών που έχουν δημιουργηθεί από τους ανθρώπους με τους ασυνάρτητους νόμους τους, αλλά με βοηθά επίσης:

1^ον Να παραμένω Παρατηρητής, ακόμα και κατά τη διάρκεια του Ύπνου. Αυτό είναι βασικό, γιατί με ότι εργάζεται κανείς ή τον απασχολεί κατά τη διάρκεια της ημέρας, με λίγα λόγια με ότι γεμίζει τη μέρα του, με το ίδιος ακριβώς αντικείμενο, θα καταπιάνεται η Συνείδηση του και όταν κοιμάται.

2^ον Με διευκολύνει υπερβολικά η παρατήρηση καί κατά το Διαλογισμό, διότι ως «έτοιμος» ο Νους να εργάζεται «χωρίς περιεχόμενο», ανοίγεται ο δρόμος της υπέρβασης, και εισχώρησης σε πεδία, πολύ εσωτερικότερα και ευρύτερα από το παρόν πεδίο, τα οποία πεδία αφορούν «πέραν» του Νου καταστάσεις, και άρα, πέραν του «χτισμένου» κόσμου όπως τον γνωρίζουμε.

Και είναι βασική η Εγρήγορση, ο Ύπνος, και ο Διαλογισμός, διότι όταν ενωθούν, κι αυτό πραγματοποιείται όταν εργαζόμαστε σε όλα κατά τον ίδιο τρόπο, (ουσιαστικά Υποσυνείδητο, Συνειδητό, και Υπερσυνείδητο) γίνονται Ένα πεδίο Συνείδησης, που τα συμπεριλαμβάνει όλα.

Οι φάσεις της παρατήρησης, έχουν ως εξής:

1^η Φάση. (Αρχική)

Αρχίζω, αφού έχω συνειδητοποιήσει πως λειτουργώ περιορισμένος, (εν μέσω ενός περιορισμένου κόσμου), λειτουργώντας ως ένα «εγώ» διαχωρισμένο από τα πάντα, να παρατηρώ από αυτό το «εγώ» γύρω μου. (Όχι ακόμα τον εαυτό μου).

Η φάση αυτή, συνήθως κρατά μεγάλο χρόνο, γιατί εξετάζω ταυτόχρονα με την παρατήρηση γύρω μου, και τη ζωή μου, μέσα σε αυτόν τον κόσμο που ζω, επικοινωνώ και συναλλάσσομαι.

Προσπαθώ να δω, σε τι κατάσταση βρίσκεται η ζωή μου. Κοιτώ οπότε, τι έχει αξία για  μένα, τι επιδιώκω, με τι ικανοποιούμαι, με τι είμαι ταυτισμένος, ποιοι οι στόχοι μου (αν υπάρχουν στόχοι) κλπ.

Περνάω πολύ χρόνο σε ψάξιμο του εαυτού μου σε αυτή τη φάση οπότε. Όλο αυτό, με οδηγεί στο να καταφέρω, όχι να αποφεύγω τους εγκλωβισμούς μου, (όπως έκανα συνήθως παλαιότερα γιατί με φόβιζε το να δω αυτούς τους εγκλωβισμούς και να τους αντιμετωπίσω), αλλά να τους αντικρίσω εδώ, κατάματα μπροστά μου, ώστε να πάψω να τους αρνούμαι. Να τους αναγνωρίσω και να τους παραδεχτώ, ως υπαρκτούς μέσα μου. Αυτό κυρίως να παραδεχτώ. Να δω με λίγα λόγια, όλο «το εύρος» της σκλαβιάς μου, ώστε να πάρω στη συνέχεια απόφαση να κάνω κάτι για να βγω από αυτή. Άρα, στην πρώτη φάση της παρατήρησης, δεν παρατηρώ ουσιαστικά εμένα (ακόμα), γιατί χρειάζεται να διερευνήσω το τι γίνεται αντικειμενικά στη ζωή μου.

2^η Φάση Παρατήρησης.

Αρχίζω ως «εγώ», (αυτό που ξέρω ότι είμαι μέχρι τώρα, που παρατηρεί ήδη το περιβάλλον), να παρατηρώ κι εμένα τώρα. Πως, και πότε λειτουργώ, (χωρίς να το θέλω, με όλους τους παλιούς συνήθεις τρόπους, εγκλωβισμούς μου), ως άτομο αυτόματα, και φυσικά καθ’ όλα προβλέψιμα.

Εδώ, κοιτάζω και εξετάζω, όταν βρίσκομαι μόνος, (αλλιώς δύσκολα να επικεντρωθώ από τους περισπασμούς), να ανακαλύψω, την πηγή αυτών των τρόπων αντίδρασης, συμπεριφοράς μου, που «από συνήθεια» μου βγαίνουν (ακόμα κι όταν δεν το θέλω όπως είπαμε).

Η φάση αυτή, είναι από τις δυσκολότερες. Κι αυτό, γιατί «σκαλίζοντας» βαθιά μου, τα περισσότερα, (αν όχι όλα) όσα ανακαλύπτω, δεν μου αρέσουν καθόλου μα καθόλου… Μπορεί ακόμα κατά αυτή τη φάση, να με θεωρήσω το πιο ιδιοτελή, το πιο σκληρό, το πιο άκαρδο και κακό άτομο στον κόσμο.

Το θαύμα βέβαια αυτού του σταδίου, είναι πως η εις βάθος αναγνώριση, και βίωση των αιτιών της κάθε σύγκρουσης, ανισορροπίας, ή δυστυχίας μέσα μου, (μέσω της  παραδοχής μου), μου προσφέρει αυτό που ονομάζεται «κατανόηση». Ταυτόχρονα λοιπόν κατανοώ, και βλέπω τι έκανα, αναγνωρίζοντας, πως έτσι ακριβώς έπρεπε να διεξαχθούν τα πάντα στη ζωή μου (και στην κάθε συμπεριφορά και απόφαση μου) μέχρι τώρα, ώστε να βρεθώ, ακριβώς εδώ που βρίσκομαι τώρα.

Όμως ήδη, αρχίζω (αν εργαστώ επιμελώς και σωστά σε αυτή τη φάση), να βλέπω «καθαρά» εμένα πια. Αντικειμενικά. Και διαπιστώνω, πως ποτέ μέχρι τώρα δεν ήμουν απόλυτα ειλικρινής με τον εαυτό μου. Πάντα έκρυβα και κουκούλωνα, όλα όσα θα μπορούσαν να με δυσαρεστήσουν για το άτομο μου. Όμως, τώρα αυτό σημαίνει, (μια και τα αναγνωρίζω, τα βλέπω και τα παραδέχομαι), πως από το «εγώ», που νόμιζα πως ήμουν, άρχισα να αποστασιοποιούμαι… Αναγνωρίζω, πως ήταν απλά ένα «πλαστό» κομμάτι μου, που αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω μόνο για προστασία, και πως δεν έχει καμία σχέση με τις ποιότητες που αρχίζω να βλέπω πως υπάρχουν πιο βαθιά μου, και αφορούν, ένα πολύ πιο οικείο, και αληθινό μέρος ως Εαυτό μου.

3^η Φάση Παρατήρησης.

Αποστασιοποιούμαι από εδώ και πέρα από το «εγώ» λοιπόν σημαίνει, πως στην τρίτη, και τελική φάση της παρατήρησης στην οποία μπαίνω, έχω αρχίσει να λειτουργώ, από αυτό το άλλο, βαθύτερο μέρος μέσα μου. Σαν, (;) να έχει γίνει μία μετατόπιση της Συνείδησης. Δεν θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω με κάποιον διαφορετικό τρόπο. Από το μικρό λοιπόν, και περιορισμένο «εγώ», (που ήμουν, μόνο επειδή ξεγελάστηκα πως ήμουν), λειτουργώ, ως κάτι πολύ πιο ελεύθερο, κι ευρύτερο τώρα. Βρίσκεται «έξω» από τα πάντα, και βλέπει, ενώ ότι κι αν είναι αυτό που βλέπει, εμπεριέχεται μέσα του. Γι’ αυτό ακριβώς δεν είναι και περιορισμένο. Έτσι, από αυτή τη θέαση πια ζω στον κόσμο, είμαι ενωμένος με τα πάντα αυτού του κόσμου, όχι όμως περιορισμένος σε κάτι (όπως παλαιότερα λειτουργώντας ως το μικρό «εγώ») αυτού του κόσμου.

Η παρατήρηση εδώ, πραγματοποιείται, χωρίς την οποιαδήποτε αντίδραση εκ μέρους μου, εξαιτίας αυτού που παρατηρώ. (Δεν καθορίζομαι λοιπόν, ούτε επηρεάζομαι από το κάθε αντικείμενο της παρατήρησης μου). Κι ας περιλαμβάνει αυτή η παρατήρηση τα φαινόμενα (της φύσης), τα συμβαίνοντα, (που δημιουργούνται από την ανισόρροπη λειτουργία των ανθρώπων που αναγνωρίζω καθαρά), τα ανεξήγητα φαινόμενα (από αόρατους για τα φυσικά μάτια κόσμους αλλά που συλλαμβάνονται, και δεν τα χωρά η λογική), τους ανθρώπους και τις συμπεριφορές τους, (είτε συνειδητές, είτε ασυνείδητες, είτε υποσυνείδητες).

Το ίδιος βάρος όμως ακριβώς για μένα, έχει η παρατήρηση, και με ότι έχει να κάνει ακόμα και για τις δικές μου κινήσεις. (Γιατί τελικά, η παρατήρηση δεν είναι τίποτε άλλο από το να βλέπω την κάθε κίνηση που διεξάγεται, σε κάθε της μορφή σε αυτόν τον κόσμο). Παρατηρώ με το ίδιο βάρος λοιπόν και τις κινήσεις μου, είτε είναι αυτές των σκέψεων που «αναδύονται» εντός μου, είτε των  συναισθημάτων που «συλλαμβάνω», είτε είναι κινήσεις του υλικού μου σώματος όταν μετακινείται, ή εργάζεται καταπιανόμενο με εξωτερική ύλη, (όπως μέσω της χρησιμοποίησης κάποιων εργαλείων). Παρ’ ότι διεξάγεται η παρατήρηση όλων αυτών, εξαιτίας τους, δεν ερεθίζεται η παραπέρα εμπλοκή μου, λόγω της εμφάνισης τους, παρουσίας τους.

Αναφέρθηκε λίγο παραπάνω, πως παρατηρούνται ακόμα και οι σκέψεις που «αναδύονται», και τα  συναισθήματα που «συλλαμβάνονται». Έτσι λειτουργούν οι άνθρωποι συνήθως. Και γιατί οι μεν σκέψεις να «αναδύονται», και τα δε συναισθήματα να «συλλαμβάνονται»;

Γιατί ότι αναδύεται, θεωρούμε πως είναι δικό μας, κι ότι συλλαμβάνουμε, ότι έχει άλλη, εξωτερική πηγή. Έχουμε λοιπόν την εντύπωση, πως οι σκέψεις είναι αυτό που θέλουμε και πρέπει, και γι’ αυτό τις πιστεύουμε, ενώ για τα συναισθήματα μας, ευθύνονται οι άλλοι…

Τα συναισθήματα όμως, δεν είναι τίποτε άλλο, από ενέργειες τις οποίες συλλαμβάνουμε και υπάρχουν στο χώρο. Πιο χώρο όμως; Γιατί οι ενέργειες αυτές, βρίσκονται μεν στο χώρο που βρισκόμαστε με το σώμα, αλλά υπάρχει και ένας αόρατος  χώρος που λειτουργούμε, ο οποίος δεν έχει να κάνει με χώρο υλικό, αλλά είναι ο συνήθης χώρος λειτουργίας μας, τον οποίο «φέρνουμε μαζί μας», όπου κι αν βρισκόμαστε. Τα συναισθήματα, αποτελούν απλά έναν «χρωματισμό» οπότε. Αυτόν, που εμείς οι ίδιοι, (όπως και οι άλλοι άνθρωποι), έχουμε δώσει στις  ενέργειες. Είτε πρόκειται για φοβίες, κολλήματα, δυσάρεστα κι ευχάριστα συμβάντα που μας κρατούν δέσμιους, είτε ενέργειες ρευμάτων που κυκλοφορούν γύρω από τους άλλους ανθρώπους, ενέργειες από άλλα πεδία, ενέργειες σε συγκεκριμένους τόπους που υπάρχει έντονη συσσώρευση, (τόποι λατρείας, τόποι μαχών, περιοχές εμποτισμένες από Διαλογισμούς) κλπ.

Από την άλλη οι Σκέψεις, είναι επίσης ενέργειες, που όμως «μεταφράζουν», είτε τη σύλληψη των συναισθημάτων, είτε τα διάφορα φαινόμενα, (αλλά και πάλι ανάλογα με τα μόνιμα αποθηκευμένα πχ φοβικά συναισθήματα μας). Οι σκέψεις λοιπόν, απλά ερμηνεύουν. Δεν αφορά όμως η ερμηνεία αυτή και την αλήθεια αυτού που ερμηνεύει. Απλά η ερμηνεία των σκέψεων, έχει να κάνει, με πιθανότητες. Αυτή είναι η δουλειά της σκέψης. Ο κατακερματισμός, η ανάλυση, οι επιλογές κλπ

Αυτό που μπορεί να ειπωθεί εδώ, είναι ότι μέσω της σκέψης, μπορεί να γίνεται και η Εσωτερική Διερεύνηση, (που θα αναλυθεί παρακάτω), μια και η σκέψη, θα προτάσσει μπρος μας πληροφορίες. Ανάλογα, σε ποιο πεδίο θα την κατευθύνουμε όμως για να μας πληροφορήσει. Μπορεί να κατευθυνθεί στα φαινόμενα οπότε, ή ακόμα και στα βαθύτερα στρώματα του εαυτού μας. Αυτός όμως που θα πάρει την τελική Απόφαση για το τι είναι αληθινό, και τι ψεύτικο, απ’ όλα όσα θα «σερβίρει» η σκέψη, σαφώς και δεν μπορεί να είναι το «εγώ» του ανθρώπου. Αυτό, πιστεύει πάντα αυτό που έχει μάθει να πιστεύει από  συνήθεια, ότι του φαίνεται το πιο λογικό, ότι νομίζει το πιο προφανές, ή αυτό που έχει «καλά επιχειρήματα».

Την τελική απόφαση, θα την πάρει κάτι βαθύτερο από το «εγώ» λοιπόν. Αλλά για να είναι σίγουρος ο άνθρωπος γι’ αυτό, θα πρέπει, να έχει γίνει ο ίδιος αυτό το βαθύτερο. (Τότε θα μπορεί να βιώνει την αλήθεια, άσχετα με το τι θα επικαλείται η λογική, ή η πλειονότητα των ανθρώπινων μυαλών που γι’ αυτόν, ίσως να έχει άδικο ή να ψεύδεται, και να μην το γνωρίζει κι όλας). Τότε, όταν κατευθυντής της Αλήθειας θα είναι το Εσωτερικό, η σκέψη, απλά θα είναι η γέφυρα, ή ο μεσάζοντας για συνειδητοποιήσεις, που σημαίνει, πως δεν θα παίρνεται κατά γράμμα.

Αυτό σημαίνει πως ο άνθρωπος, που με εργασία έχει αφυπνίσει αυτό το βαθύτερο κομμάτι μέσα του, και έχει ταυτιστεί μαζί του, τα συναισθήματα και οι σκέψεις, αρχίζουν να λειτουργούν αντίθετα. Δηλαδή βιώνει, να «αναδύονται» τα συναισθήματα, και να  «συλλαμβάνονται» οι σκέψεις. Γιατί ο ίδιος δηλώνει κατεύθυνση.

Και τι γίνεται; Εξαιτίας της επιμελούς παρατήρησης, (που διεξάγεται χωρίς εκλογή χαρακτηρισμού, διαλογή, η προτάσσοντας γνώμες, χαρακτηρισμούς, στρατόπεδα, άρα είναι ξεκάθαρα αντικειμενική, και αποστασιοποιημένη), αναπτύσσεται η Επίγνωση, όλων όσων συμβαίνουν, και καλύπτουν το εύρος της παρατήρησης του. Τότε, (ενεργοποιώντας όπως είπαμε βαθύτερες εκφάνσεις του εαυτού του), αρχίζουν να αναγνωρίζονται χρωματισμένες ενέργειες, πολύ πιο λεπτής υφής, από αυτές των συναισθημάτων. Ο άνθρωπος τότε, βασίζεται σε αυτές, μια και έχει διαπιστώσει πως οι σκέψεις που αναδύονταν από μέσα του, ανέκαθεν, δεν έκαναν τίποτε άλλο, από το να του δίνουν πληροφορίες και τρόπους, ώστε να τρέξει να καλύψει εξωτερικά, όλες τις ελλειμματικότατες που μέσω των  συναισθημάτων ενεργοποιούνταν από το περιβάλλον, και φυσικά ήταν αυτές που μόνιμα σαν «πληγή» είχε μέσα του. Ελλειμματικότατες όπως συναισθήματα φόβου, ανεπάρκειας, ανασφάλειας, χαμηλής αυτοεκτίμησης κλπ. Που επειδή δεν μπορούσε να τα δει και να τα παραδεχτεί, γι’ αυτό και βάσιζε τη ζωή του στην κάθε σκέψη, που θα του έλεγε πώς να τα αποφύγει. Και γι’ αυτό έτρεχε όλη του ζωή. Πως λοιπόν όταν όλα αυτά τα γνωρίζει, να βασιστεί και να πιστεύει το τι του λέει η κάθε σκέψη; Πώς να την εμπιστευτεί;

Γι’ αυτό και για τον άνθρωπο που «ψάχνει» το τι πραγματικά συμβαίνει στον ίδιο, και έχει αντικρίσει την αλήθεια για τον εαυτό του, (άρα, έχει γνωρίσει τι ήθελε παλαιοτέρα να αποφύγει, που τώρα βλέπει ξεκάθαρα), ανεβαίνει επίπεδο όσων αφορά τα συναισθήματα του. Επειδή λοιπόν έχει κατανοήσει, γεννιούνται εντός του άλλες, «αισθήσεις», πέραν των πέντε αισθήσεων που παλαιότερα καθόριζαν τη ζωή του. Με αυτές είναι που χρησιμοποιεί πλέον τη σκέψη, (αν και όχι πάντα, γιατί τα βαθιά βιωμένα συμβάντα, αδυνατούν να «κατέβουν» στη σκέψη), ώστε να τα προσεγγίσει στην κατανόηση. Πλέον ο άνθρωπος σε μια τέτοια περίπτωση, λειτουργεί λέμε με «την Καρδιά» ως βάση μέσα του, και όχι πια με το μυαλό του. Μια καρδιά όμως, με Ανώτερης Υφής Συναισθήματα, που ονομάζονται όμως ακόμα έτσι, λόγω έλλειψης καταλληλότερης λέξης, ικανής να τα περιγράψει. Τότε, οδηγός του ανθρώπου, δεν είναι το μυαλό του. «Χρησιμοποιεί» οπότε το μυαλό κατά βούληση, βάση των Εσωτερικών πλέον «Ωθήσεων» και παραινέσεων της Καρδιάς.

Εδώ, είναι αναγκαίο να διευκρινιστούν τα παρακάτω, προς πληρέστερη κατανόηση:

1^ον Ο άνθρωπος που λειτουργεί Συνειδητά.

Γνωρίζει ανά πάσα στιγμή «ΠΟΥ» βρίσκεται Εσωτερικά, πως λειτουργεί, γιατί λειτουργεί κατά αυτόν τον τρόπο, και δεν ζητά να πιαστεί από τίποτα, έξω από τον Εαυτό του. (Κι αυτό, γιατί βασίζεται μόνο στον Εαυτό του, καθοδηγούμενος από κάτι Ανώτερο μέσα του). Γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τι γίνεται εντός του. Είναι ο άνθρωπος, που έχει αρχίσει να έχει επαφή, και να ακολουθεί λοιπόν ωθήσεις, που προέρχονται από το Υπερσυνείδητο, άσχετα το βαθμό επαφής του με αυτό. Η ουσία είναι, πως έχει αρχίσει να αναγνωρίζει ότι είναι κάτι άλλο από αυτό που πάντα νόμιζε, και χρόνο με το χρόνο, (θέλοντας και μη), προχωρά προς Αυτό. Αν θα το κάνει με πόνο, ή με δική του συνειδητή απόφαση και εργασία, (οπότε γλιτώνει και χρόνο άσκοπης  ταλαιπωρίας) έγκειται στον ίδιο…

2^ον Ο άνθρωπος που λειτουργεί Υποσυνείδητα.

Κάτι μέσα του τον ωθεί να δρα κατά έναν συγκεκριμένο τρόπο, χωρίς όμως ο ίδιος, να έχει ιδέα αυτής της ώθησης που υποβόσκει μέσα του, παρ’ όλο που αυτή τον κατευθύνει να δρα. Υποσυνείδητα, λειτουργεί όμως, είτε αυτή η ώθηση είναι καθαρά υλική, (προερχόμενη από το υποσυνείδητο), άρα προσκόλλησης, ταύτισης, που τον καθιστά φυλακισμένο, είτε είναι μία Ανώτερη ώθηση (από το Υπερσυνείδητο, αλλά μια και δεν έχει επίγνωση της, παραμένει υποσυνείδητη ώθηση), η οποία τον κατευθύνει να τινάξει όλους τους περιορισμούς του και να στραφεί στο Εσωτερικό του, γιατί απλά «ήρθε» η ώρα του. Ο άνθρωπος όμως, δεν αναγνωρίζει, ούτε το ένα, ούτε το άλλο όπως είπαμε. Γι’ αυτό και ενώ λειτουργεί, λέμε ότι λειτουργεί Υποσυνείδητα.

3^ον Ο άνθρωπος που λειτουργεί Ασυνείδητα.

Εδώ, είναι ο άνθρωπος, που εκτός του ότι όταν δρα από ωθήσεις κατώτερες, (υποσυνείδητες), ή και ανώτερες, (Υπερσυνείδητες), προστίθενται σε αυτές, και κινήσεις του, που δεν έχουν καμία σχέση ούτε με το Ανώτερο πεδίο, ούτε με το κατώτερο. Λειτουργεί λοιπόν, (εκτός από αυτά τα δύο), και χωρίς καμία ώθηση, και είναι αυτό που λέμε, πως πάει «όπου φυσάει ο άνεμος». Τότε, ουσιαστικά ο ίδιος, δεν είναι πουθενά. Κάνει, μόνο για να κάνει. Απλά για να κινηθεί, χωρίς κανέναν απολύτως προορισμό. Σκοτώνει μόνο που λέμε την ώρα του.

^4ον Ο άνθρωπος που λειτουργεί Υπερσυνείδητα.

Είναι ο Ελεύθερος Άνθρωπος, αυτός, που έχει άμεση πρόσβαση στο Εσωτερικό του, και είναι ο Πραγματικός Εαυτός του. Αυτός ο άνθρωπος, έχει υπερβεί τον παρόντα κόσμο των περιορισμών και της πλάνης… 

Συνεχίζεται...