Πριν χρόνια,
πίστευα πως κάθε μέρα αλλάζω. Και βλέποντας πως αυτές οι αλλαγές μου με κάνουν
πιο χαρούμενη και πιο αισθαντικά γεμάτη (μέσα μου), άρχισα να υιοθετώ (με
θάρρος πλέον), όποια καινούρια τάση δονούταν, θέτοντας την σε εφαρμογή ακριβώς
την στιγμή που έκανε εμφάνιση…
Σήμερα
διαπιστώνω, πως δεν είχε να κάνει με το ότι άλλαζα τελικά... Διότι άλλαζα
(νόμιζα) από τι; Γιατί διαπίστωνα πως άλλαζα, ακριβώς επειδή το σύγκρινα με
κάτι που υπήρχε ήδη. Κι αυτό που υπήρχε, δεν ήταν άλλο από το οριοθετημένο και
γνωστό, με το οποίο συνήθιζα να λειτουργώ, πιστεύοντας πως αυτό και ήμουν…
Άρα, στο κάθε σήμερα που ζούσα, έφερνα μαζί μου υποσυνείδητα και το κάθε μου
παρελθόν. Γι’ αυτό ακριβώς νόμιζα πως άλλαζα… Δεν ζούσα όμως κατά αυτόν τον
τρόπο το κάθε σήμερα. Μετέφερα μόνο όλα όσα γνώριζα ήδη για μένα στο κάθε
σήμερα μου, ξαναζώντας όμως τα ίδια πράγματα… Ξανά και ξανά. Μια επανάληψη, όλη
μου η ζωή… Γι’ αυτό και έψαχνα τις αλλαγές έξω τελικά από μένα… Έψαχνα να πάρω,
από έξω…
Έλα όμως που
απλά τελικά ελευθερωνόμουν, κάθε φορά που «δοκίμαζα» νέα πράγματα… (Παλαιότερα
όμως, δεν ήμουν σε θέση ούτε να «προσέξω» πως υπάρχει κάτι μέσα μου που δεν
κουβαλά μαζί του το παρελθόν, και ούτε ήμουν σε θέση να καταλάβω όλη αυτή τη
διαδικασία). Γιατί αυτό το κατά τα άλλα «γνωστό» σε μένα που «μετέφερα» σε κάθε
μου παρόν, δεν ήταν τίποτε άλλο, από τους περιορισμούς και τα χαρακτηριστικά,
που ο ίδιος επέτρεψα να «αποτελούν» το άτομο μου. Κι όσο αρνιόμουν να δω
οτιδήποτε καινούριο μέσα μου, λειτουργούσε το παρελθόν μου μόνο του, αντί για
μένα...
Στην ουσία
όμως, δεν Είμαι κάτι συγκεκριμένο. Αυτό που πράγματι Είμαι εννοώ... Αυτό
σημαίνει πως μέσα μου έχω τα πάντα. Κάθε φέρσιμο, κάθε τάση, κάθε χρωματισμό
που απλά εξαρτάται από τη δική μου βούληση επιλογής του τι εκδήλωση θα εκφράσω,
πέρα από κάθε τι παγιωμένο μέσα μου.
Που όταν
αυτό το παγιωμένο δεν υπάρχει, (επειδή αρνούμαι να το αναπαράγω), τότε είμαι
Ελεύθερος. Ελεύθερος, να «δράσω» στη στιγμή, ανάλογα τη στιγμή. Να
πειραματιστώ. Να βλέπω και να βιώνω, με μια εσωτερική οπτική τα πάντα. Και όχι
έχοντας την προσοχή μου στο να είμαι συνεπής στο «χαρακτήρα», ή τη «μούρη» που
έχω κουραστεί χρόνια να χτίσω για τον έξω κόσμο, θεωρώντας πως αυτή είναι που
μου δίνει αξία…
Η Αξία μου,
είναι όλα όσα πολύ βαθύτερα αισθάνομαι… Και κάθε μου εξωτερικό φέρσιμο, δεν
είναι παρά η έκφραση όλων όσων εκδηλώνονται πυγαία… Περιορίζοντας την έκφραση
αυτή σε συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, (όπως έκανα χρόνια πριν), εκφράζεται (και
άρα στο εσωτερικό βιώνεται), ένα μόνο μικρό μέρος αυτού που υπάρχει. Αφού αυτό
μόνο επιτρέπω τελικά να λειτουργώ.
Σήμερα, δεν
ξέρω τι είμαι, με την έννοια του ποια χαρακτηριστικά έχει ο χαρακτήρας μου. Και
δεν με ενδιαφέρει. Κάποιοι, αυτό το βλέπουν ως σταθερότητα. Για μένα, αποτελεί
τον κυριότερο περιορισμό του κάθε ανθρώπου. Την φυλακή του…
