Οι άνθρωποι, ανέκαθεν
μοιράζονται στο περιβάλλον τους τις σκέψεις τους, τα οράματα τους, για το πως αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους, το ίδιο το περιβάλλον στο οποίο
ζουν, τον κόσμο γενικότερα.
Βλέπουμε λοιπόν, πως εκφράζουν,
παίρνοντας «ερεθίσματα» από την ατομική τους θεώρηση, από το περιβάλλον, (που
είναι κάτι ευρύτερο της ατομικής τους «όρασης»), και από τον κόσμο, (που είναι
ακόμα πιο ευρύτερο του κοντινού περιβάλλοντος χώρου τους).
Κι ενώ κάθε ευρύτερο, θα έπρεπε
φυσιολογικά, να αφορά και μία πιο διευρυμένη οπτική, αντίθετα, κάθε ευρύτερο,
προσαρμόζεται στην ατομικότητα τους. Που σημαίνει, πως ολόκληρο το σύνολο του
κόσμου, το έχουν προσαρμόσει, στις δικές τους (συνήθως), προσωπικές
πεποιθήσεις, εγκλωβίσεις, οριοθετήσεις, ιδέες. Αυτό όμως δεν το βλέπουν.
Νομίζουν, πως κοιτούν τον χώρο γύρω τους, (όταν δεν έχουν ως σημείο αναφοράς
ότι μιλούν για τους ίδιους), και «νομίζουν» επίσης πως κοιτούν και τον κόσμο.
(Που όπως είπαμε, είναι κάτι ακόμα πιο ευρύ). Το μόνο όμως που κάνουν, είναι να
«προβάλλουν» στο γύρω περιβάλλον, (όπως και στο σύνολο του κόσμου), την δική
τους περιορισμένη οπτική.
Οπότε μια (για παράδειγμα),
εσωτερική φοβία ανασφάλειας για το σώμα, επεκτείνεται στο συμπέρασμα, ότι
κινδυνεύουν σε όποια γειτονιά κι αν μείνουν, (από αόρατους εχθρούς, ή φόβο για
εγκληματίες), και φυσικά ότι ο κόσμος γενικότερα, και τα χρόνια που περνάμε,
είναι επικίνδυνα, κοιτάζοντας στα «κανάλια» της TV τον πόλεμο, και τις
διενέξεις παντού στον κόσμο. Όχι ότι δεν υπάρχουν όλα αυτά. Όχι. Αλλά η
επικέντρωση, του καθένα μας, (φαντάζεστε; και είμαστε 6 δις), στο ότι ο
«κόσμος» είναι εχθρικός, γίνεται, και ζούμε παντού, ακριβώς αυτή την εχθρικότητα.
Το μοίρασμα μας όμως
γενικότερα, για το «πως βλέπουμε τα πράγματα», δεν είναι απλά και μόνο ότι
φαίνεται. Είναι, μια πολύ πιο εσωτερική ανάγκη μας. Η ανάγκη, του να «δούμε», πως τα βλέπουμε όλα,
πρώτα «εμείς». Να αντιληφθούμε δηλαδή κατ’ αρχήν τους φόβους, τις ανασφάλειες
μας, τα όρια μας, και να συνειδητοποιήσουμε, πως είναι απλά, «η γνώμη μας». Όχι
η πραγματικότητα. (Όχι η πραγματικότητα αντικειμενικά). Όπως, και η
συνειδητοποίηση, πως ακριβώς το «πως» βλέπουμε τα πάντα, φέρνει να τα ζήσουμε,
και ακριβώς με τον τρόπο που τα βλέπουμε. (Τέτοια δύναμη έχουν τα 6 δις. Έχουν
δημιουργήσει, έναν κόσμο….κόλαση. Τη Γη μας σήμερα).
Αντί όμως να εμβαθύνουμε σε όλα
αυτά. Δηλαδή να πούμε: «Νομίζω ότι είναι έτσι. Είναι:». Και να το ψάξουμε
βαθύτερα, αντίθετα, δεχόμαστε όλους μας τους εφιάλτες, ως υπαρκτό κόσμο. Κι αν
εκφράζοντας τα, (αφού δεν συνειδητοποιούμε, ότι αφορούν το να τα εκφράσουμε για
να τα δούμε, δηλαδή είναι ένα δώρο από εμάς για μας), αν όσα λέμε πιάσουν τόπο,
δηλαδή τα παρακολουθούν άλλοι άνθρωποι με ενδιαφέρον, και αρχίζουν να παίρνουν
αξία για μας, τυπώνουμε και βιβλία, ώστε να βγάλουμε και χρήματα από την
απήχηση που έχουμε στον κόσμο. Εκμεταλλευόμαστε δηλαδή, το ότι γίναμε διάσημοι.
Αυτό μας ικανοποιεί, και μας βαφτίζει βέβαια και συγγραφέα….
Μα φυσικά ο κόσμος θα
συνηγορήσει με όλα όσα γράφουμε. Αφού έχει, ακριβώς τις ίδιες φοβίες με εμάς.
Πώς να μην ενδιαφέρεται να βλέπει, μέσα από τα δικά μας γραπτά τον εαυτό του,
όταν ο ίδιος δεν το κάνει μόνος του. Όταν ο καθένας μας, θα έπρεπε να το κάνει
μόνος του.
Η ουσία είναι λοιπόν,
διαβάζοντας το οτιδήποτε, να ταυτίζουμε τον εαυτό μας με αυτό, κι όχι απλά να
το κρίνουμε. Να βλέπουμε πχ έναν εγκλωβισμό ενός συγγραφέα, και να
συνειδητοποιούμε, ότι κι εμείς, όπως και όλος ο κόσμος μας, έχει ακριβώς, τον
ίδιο εγκλωβισμό. Και;
Αυτό είναι το θέμα. Σημασία δεν
έχει μόνο να δούμε τι λέει κάποιος. Σημασία έχει, να δούμε ότι το πιστεύουμε οι
ίδιοι, και επίσης, να υπάρχει και μια λύση σε αυτό. Όχι να παίρνουμε τα
σκουπίδια των άλλων, (που είναι και δικά μας), και να παραμένουμε στη μιζέρια
μας…
Όταν οι άνθρωποι λοιπόν,
συνειδητοποιήσουμε πως τα πάντα γύρω μας είναι για να μας δείξουν «που» είμαστε
συνειδησιακά, και «ποιοι» είμαστε, τότε, αλλάζει η θεώρηση μας για τα πάντα. ΚΙ
αυτό, γιατί τότε, κάθε τι που θα πέφτει στην αντίληψη μας, θα μας ωθεί σε ένα
εσωτερικό «κοίταγμα». Δεν θα είναι κάτι που αφορά «τους άλλους», αλλά το οτιδήποτε
συμβαίνει, θα μας αφορά άμεσα και προσωπικά. Εκεί είναι που καταλαβαίνουμε την
ευθύνη μας, σε όλη την συντήρηση της κατάντιας του κόσμου μας.
Υπάρχουν βέβαια και τα γραπτά,
που αντιμετωπίζουν τη ζωή, με έναν πιο «ανάλαφρο» τρόπο, χωρίς την παραμονή στη
μιζέρια. Αυτά, δείχνουν μία (τουλάχιστον) προσπάθεια η κακομοιριά μας να
αλλάξει. Που σημαίνει, πως υπάρχει η συνειδητοποίηση μιας κατάστασης που μας
πονά, και μία τάση, αυτό να αλλάξει. Όμως κι αυτά (τα γραπτά), στην ουσία τους,
το μόνο που κάνουν, είναι «να γλυκαίνουν το χάπι». Κι αυτό γιατί στην ουσία,
και «ευχάριστες σκέψεις» να κάνουμε, οι φοβίες και οι ανασφάλειες δεν λαβαίνουν
τέλος, απλά μας προσφέρουν «ευχάριστα διαλλείματα» στη δυστυχία μας…
Η ουσία όμως είναι, να «βγούμε
εντελώς» ως άνθρωποι από αυτό. Εντελώς. Τότε θα αλλάξουν τα πάντα σε εμάς, στο
περιβάλλον μας, (μια και θα φερόμαστε εντελώς διαφορετικά με τη νέα μας
αντίληψη), και αλλάζοντας εμείς, αλλάζει τελικά κάποια στιγμή, (από όλους
συνειδητοποιώντας το αυτό), και ο κόσμος. Όχι διαφορετικά. Ποτέ διαφορετικά.
Ποτέ με εξωτερικές επαναστάσεις, παράπονα, κατάρες, ή ρίξιμο ευθυνών πάντα σε
όλους τους άλλους (λες κι εμείς δεν κάνουμε τα ίδια…).
Σε βαθύτερες ακόμα
συνειδησιακές καταστάσεις, υπάρχουν και οι άνθρωποι, που ενώ μοιράζονται με
τους άλλους όλα όσα έχουν μέσα τους, «γνωρίζουν» πως είναι πρώτα γι’ αυτούς,
και κατ’ επέκταση για όλους τους υπόλοιπους. Είναι οι συνειδητοποιήσεις. Τα
βιώματα. Βιώματα από το τι ακριβώς συμβαίνει ως τις λανθασμένες λειτουργίες των
ανθρώπων (που όλοι μας κάνουμε), μέχρι, τα επίπεδα απελευθέρωσης (στο βαθμό
βέβαια που τα έχουν βιώσει οι ίδιοι).
Τέτοια γραπτά όμως, πρώτα απ’
όλα «δεν θα τα βρούμε στο εμπόριο»… Πρώτα γιατί δεν είναι "«λερωμένα» από
τις αγοροπωλησίες των ανθρώπων, και δεύτερον, (ακόμα κι αν έχουν μόνο μια
ενδεικτική τιμή, για να βγουν τα έξοδα έκδοσης και το «χαρτί» ως υλικό για την
τύπωση), θα πρέπει να τα ψάξουμε πολύ…. Αλλά υπάρχουν…
Χρειάζεται, να αναζητούμε
«υλικό» που μας ανυψώνει. Υλικό που ξεφεύγει «από το πώς θα πετύχετε να βγάλετε
χρήματα», όπως και από το πώς «να κάνετε θετικές σκέψεις». Αν δεν αλλάξει ο
εσωτερικός πυρήνας των ανθρώπων, οι σκέψεις από μόνες τους, δεν κάνουν τίποτα….
Το καλύτερο απ’ όλα; Να
αρχίσουμε να γράφουμε εμείς. Ναι, εμείς. Ο καθένας μας. Σε ένα γραπτό που έχει
προέλθει από εμάς τους ίδιους, είναι ο καλύτερος, και πιο άμεσος τρόπος, για να
«δούμε» που είμαστε. Όχι προσπαθώντας να το ωραιοποιήσουμε, ώστε να συνάγει με
της «εικόνα που ήδη έχουμε για εμάς. Αλλά να αισθανθούμε ότι εκείνη την ώρα,
εκφράζουμε σε κάποιον, τις βαθύτερες μας σκέψεις, όπως, και ότι άλλο υπάρχει «κρυμμένο»
μέσα μας. Ούτε να γράφουμε, έχοντας κατά νου ότι θα τυπωθεί για να το δουν
άλλοι. Γιατί και σε αυτή ακόμη την περίπτωση
«δεν είμαστε ειλικρινής». Να γράψουμε ειλικρινά, σαν να μην το δει
κανείς…. Αλλά όμως, θα το έχουμε δει οι ίδιοι….
Τι καλύτερο, από το να αντικρίσουμε
κατάματα, όλα όσα «προσπαθούμε» να κρύψουμε από εμάς τους ίδιους; Όμως, αυτή
ακριβώς η συνειδητοποίηση «των κρυμμένων», (αντικρίζοντας τα), θα μας φέρει και
την κατανόηση, του ποιοι είμαστε σήμερα, και τι πραγματική γνώμη έχουμε για το
άτομο μας. Αυτόματα, συνειδητοποιώντας «που» είμαστε, σημαίνει πως είμαστε
«ήδη» σε άλλη συνειδησιακή θέση, ώστε από εκεί τα βλέπουμε. (Γιατί όσο τα
κρατούσαμε κρυμμένα, ήταν ακριβώς γιατί ήμασταν απόλυτα ταυτισμένοι με αυτά).
Η κατανόηση. Αυτή είναι το
κλειδί για την απαρχή της ελευθερίας μας. Η κατανόηση, που έρχεται με το
ξεγύμνωμα μας...
Όμως. (ΚΙ εδώ ας δώσουμε
προσοχή). Εμβαθύνοντας, μπαίνουμε σε άλλα μονοπάτια. Σε συνδυασμό με σεμινάρια
(ίσως), σχολές αυτογνωσίας, την ικανοποίηση ότι γράφουμε, (ή διδάσκουμε άλλους)
και είμαστε γνωστοί στο κοινό, την πεποίθηση ότι «έχουμε ξυπνήσει), σε σύγκριση
με άλλους ανθρώπους που δεν έχουν ιδέα περί αυτογνωσίας, (ενώ εμείς έχουμε υποτίθεται),
γιατί βλέπουμε πόσο έχουμε αλλάξει σε σχέση με το παρελθόν, λέμε «εξελίσσομαι»,
κι όλοι μας, «κυνηγάμε» τη λεγόμενη φώτιση…
Φυσικά και την κυνηγάμε. Ακριβώς
επειδή όλοι μας (ήδη), είμαστε ενωμένοι και φωτισμένοι, ακριβώς αυτό, μας
«έλκει» στον να το ζήσουμε…
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΜΩΣ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ
Κι αυτή, είναι η μεγαλύτερη,
και ύστατη παγίδα μας!
Θέλουμε να «φωτιστούμε», για
τελείως διαφορετικούς λόγους από αυτούς (που θα έπρεπε να συνειδητοποιήσουμε).
Θα έπρεπε, να αναγνωρίζουμε τις βαθιές αλήθειες, και τον Πραγματικό Λόγο για
τον οποίο βρισκόμαστε εδώ. (Ως το Πνεύμα, που απλά κατοικεί σε ανθρώπινα
σώματα). Αντ’ αυτού, θέλουμε την «φώτιση», για να την εντάξουμε στην ήδη
υπάρχουσα τακτοποιημένη ζωή μας. Γιατί θα μας δώσει κύρος, θα είμαστε ανώτεροι
από τους άλλους, (άρα και μεγαλύτερη αξία θα έχουμε από αυτούς), θα
«ξεχωρίζουμε», δεν θα έχουμε προβλήματα στην υλική μας ζωή, θα «γνωρίζουμε τα
πάντα», (άρα δεν θα έχουμε ανασφάλεια για τίποτα), κι όλα αυτά τα όμορφα…
Δεν θέλουμε όμως τελικά στο
βάθος να φωτιστούμε... Γι’ αυτό και επιδιώκουμε «να έχουμε τον έλεγχο» της
φώτισης και του δρόμου μας, (όπως ακριβώς νομίζουμε ότι ελέγχουμε τη ζωή μας). Κι
αυτό, γιατί «φοβόμαστε» τρελά! Φοβόμαστε, όλα όσα «θα χάσουμε» στην ύλη… Γιατί
η ύλη, μας δίνει ασφάλεια, ως αυτό που επιλέγουμε να είμαστε… Ένας άνθρωπος,
που έχει Πνεύμα το οποίο θέλει να τιθασεύσει, ενώ είμαστε Πνεύμα, που ήρθε και
κατοικεί εδώ….
Αυτό όμως τελικά που θα χάσουμε,
(ως τη βαφτισμένη μας ασφάλεια στην ύλη), είναι ακριβώς όλα όσα μας εγκλωβίζουν. Αυτοί οι
εγκλωβισμοί μας, είναι και η «Ασφάλεια». Γιατί, δεν θέλουμε να νιώθουμε
ανασφαλείς και η φώτιση, είναι ακριβώς το βήμα με το οποίο, ερχόμαστε
αντιμέτωποι, με όλες τις ανασφάλειες μας αλλά όχι πια στα λόγια…
Μεγάλο βήμα ε;; Φυσικά. Όμως
εξαρτάται πως το βλέπει κανείς. Μεγάλο βήμα είναι γι’ αυτούς που «έχουν δει»
πως είναι η μόνη σωτηρία, (γιατί δεν σταμάτησαν σε κάτι λιγότερο, ακούγοντας
την εσωτερική τους ώθηση, και τη φωνή της Σιγής, τη μόνη Αληθινή, πέραν της
Σκέψης, που έχουν εργαστεί, δει, και συνειδητοποιήσει το βάρος των εγκλωβισμών,
και τη δυστυχία του κόσμου μας), και είναι και μεγάλο βήμα επίσης και γι’
αυτούς, που πρέπει (νομίζουν), να χάσουν όλα όσα θεωρούν ζωή τους και παρά τη
δυστυχία τους, δεν θέλουν να πάνε πουθενά… Οι μεν προχωρούν, οι δε κολάνε…και
«τακτοποιούν» τα πάντα κατά το δοκούν.
Δεν είναι ώριμος ο κόσμος. Όχι
ακόμα. Δυστυχώς…. Δυστυχώς για όλους μας…
Ακριβώς όμως επειδή ο κόσμος
δεν είναι ώριμος, όσοι είναι, έχουν να αντιμετωπίσουν, (εκτός από τον προσωπικό
τους εγκλωβισμό), και τον εγκλωβισμό όλων των ανθρώπων, μια και όλοι, είμαστε
μια δεξαμενή… Με αυτήν την έννοια όταν ελευθερώνεται ακόμα και ένας άνθρωπος,
«ανοίγει» το δρόμο για τους υπόλοιπους. Γιατί «ρίχνει» στην δεξαμενή όλων μας,
ένα σπόρο. Αυτόν, του εφικτού. Αυτόν της Ελευθερίας….
Είμαστε σαν τα ποντίκια, που
βρίσκονται σε ένα ανοιχτό μεν κλουβί, αλλά δεν αφήνουν τη φάκα που υπάρχει
μπρος τους για να βαδίσουν προς την ελευθερία, επάνω της υπάρχει και έτοιμο τυρί. Εκεί όμως είναι και μια λαιμητόμος
που το κρατά, για την ώρα ακριβώς που θα το βάλουμε στο στόμα μας…. Αυτή τη λαιμητόμο
όμως τελικά φοβόμαστε να την αφήσουμε, ακριβώς γιατί «δεν θέλουμε να τη δούμε»,
κι αυτό, γιατί μας έχει εντελώς «θαμπώσει» η επιθυμία για το τυρί…
Έτσι, είναι όλη μας η ζωή… Μέσα
στην ανασφάλεια, στο φόβο, και την «πληρωμή» ακριβά, όλων των στιγμών που η
χαρά μας ήταν (ίσως) σε στιγμές, απερίγραπτη…, ενώ έξω από το κλουβί, δεν
υπάρχει τίποτα από αυτά….
