Έχουμε επανειλημμένα πει, πως
είμαστε και ζούμε, εντός του Θεού. Την Μεγάλης αυτής, Τεράστιας, κι Ασύλληπτης
κατάστασης Ύπαρξης. Αυτό όμως, (ειδικά το ότι ζούμε εντός Της), το εκλαμβάνουμε
καθαρά διανοητικά. Που σημαίνει πως δεν είναι κάτι που ζούμε, που βιώνουμε. Στο
τέλος μόνο…, είναι κάτι με το οποίο καταπιανόμαστε, (μια και αποτελεί τον
ύστατο στόχο της κάθε ανθρώπινης οντότητας), οι ψυχές, ακριβώς που είναι ώριμες
γι’ αυτό!
Αυτό σημαίνει πως
-είτε λοιπόν (ως εσωτερική
ώθηση) μας τραβούν από μικρά παιδιά τα «επουράνια», (ή καλύτερα το αόρατο που
αφορά την άγνωστη τελικά πτυχή του ίδιου του Εαυτού μας,)
και μεγαλώνοντας στρέφονται
προς αυτή την κατεύθυνση όλες μας οι αναζητήσεις,
-είτε στην πορεία της ζωής μας
διαπιστώνουμε πως κάτι δεν πάει καλά, που σημαίνει πως κάτι άλλο υπάρχει, (εκτός
από τον υποκριτικό κόσμο που βλέπουμε γύρω μας, και τον πόνο που περιέχει) που προς
το παρόν αποτελεί για μας, και αντιπροσωπεύει το άγνωστο, το οποίο και ξεπερνά βέβαια
τα πάντα όπως «φαίνονται» να είναι,
-είτε, τραγικό, (ή τραγικά
γεγονότα) προκαλούν σοκ, σε όλη την μέχρι τώρα «τακτοποιημένη» (και
περιοριστική) Αντίληψη μας, (για μας τους ίδιους, και τον κόσμο), και βιώνουμε
πως δεν είναι όπως νομίζουμε τα πράγματα, άρα είναι επιτακτική ανάγκη μας να
βρούμε οι ίδιοι πως είναι τελικά,
-είτε, ενεργοποιείται αυτό μας
το ενδιαφέρον, από μια τυχαία μας επαφή, (;) με ανθρώπους που ασχολούνται με
την Αυτογνωσία, (κάτι για το οποίο δεν μας ενημέρωσε ποτέ η οικογένεια μας, το
σχολείο, η κοινωνία, ή ο πολιτισμένος κόσμος μας), και νιώθουμε μια πρωτόγνωρη έλξη,
η οποία οδηγεί τελικά στην πιο σημαντική, και ουσιαστικότερη μας αναζήτηση στη
ζωή, και τη μόνη Αληθινή!
Κι αυτό, γιατί άσχετα με τον
τρόπο προσέγγισης με τον οποίο «ξεκινά η αναζήτηση του Μεταφυσικού για μας», εν
τέλη μπαίνουμε σε μια (εσωτερική) πορεία, η οποία αφορά τον κύριο σκοπό για τον
οποίο και βρισκόμαστε εδώ. Όχι ως άνθρωποι όμως, αλλά αφορά τον Σκοπό Αυτού που
Πραγματικά Είμαστε, που μόνο προσωρινά βρίσκεται εντός ενός υλικού, ανθρώπινου
σώματος (πιστεύοντας αρχικά πως είναι μόνο ένας σάρκινος άνθρωπος).
Αποτελεί λοιπόν γεγονός η
«γνωριμία» μας, (απ’ όπου κι αν προέρχεται), με το Δρόμο πορείας προς το
άγνωστο (για μας) Θείο. Και λέμε άγνωστο, γιατί ενώ ζούμε εντός Του, (όπως ήδη
ειπώθηκε), δεν έχουμε κανένα βίωμα αυτού, μια και η προσοχή μας, και η ζωή μας,
είναι καθαρά προσανατολισμένη «έξω από τον Εαυτό μας», δηλαδή στο περιβάλλον
γύρω μας. Τόσο, που πιστέψαμε τη διδαχή ότι ο Θεός, είναι κάτι έξω από εμάς,
και «μας βλέπει» στο φυσικό υλικό πεδίο, κοιτώντας μας ως ανθρώπινα σώματα…
Η διαδικασίες που περνά ο
καθένας μας λοιπόν, πρώτα είναι για να μπορέσουμε να «καταστρέψουμε» μέσα μας
όλη τη διαμόρφωση που έχουμε υποστεί για το τι συμβαίνει, (που δεν έχει καμία
σχέση με την Πραγματικότητα), και στη συνέχεια, να μπορέσουμε να προσεγγίσουμε
αυτό που Πραγματικά Είμαστε, συνειδητοποιώντας το.
Δεν αφορά όμως μια απλή υπόθεση
όλο αυτό. Αφορά, μία ολοκληρωτική στροφή εντός του εαυτού μας. Μια στροφή, που
έχει απόλυτη σχέση με την αναγνώριση, και «εξέταση», της διαστρέβλωσης που
έχουμε υποστεί (χωρίς τη δική μας συνηγορία) για τα πάντα. Μας έμαθαν δηλαδή,
(εν απουσία της δικής μας διερεύνησης), τι είναι σωστό, ηθικό, δίκαιο, «τι
λέει» ο Θεός και πρέπει εμείς να κάνουμε, και βέβαια, πως θα μπορούσαμε να
είμαστε ευτυχισμένοι. Αστείο. Γιατί τίποτα από αυτά δεν πραγματοποίησε (ούτε
πραγματοποιεί το σκοπό του για κανέναν μας). Μια και αφορούν ένα συνεχές εξωτερικό κυνήγι,
καθαρά για την επιβίωση μας με την πεποίθηση, πως μεγαλύτερη αξία στη ζωή
αποτελεί η εξουσία, η δύναμη και το χρήμα…
Όλα αυτά όμως, δεν έχουν να
κάνουν με το Θείο… Αντίθετα, αποτελούν την απομάκρυνση μας, παρά την «κοινωνία»
μας μαζί Του. Οπότε η υποκρισία, είναι επίσης ένα ακόμα συστατικό της εκπαίδευσης
μας (για να νιώθουμε μια ψεύτικη ασφάλεια). Αυτά όμως είναι που πρέπει να
δούμε. Να αναγνωρίσουμε πως μας συμβαίνουν, και (ακούγοντας την εντός μας καθοδήγηση),
να τα ψάξουμε προσωπικά…
Στη συνέχεια; Πολλά είναι αυτά
που συναντάμε στο Δρόμο του ψαξίματος μας. (Γιατί περί Δρόμου πρόκειται, άπαξ
και στραφούμε προς αυτή την κατεύθυνση). Δασκάλους, (κάθε είδους), ανθρώπους
ήδη (υποτίθεται) «συνειδητούς», σχολές εναλλακτικών θεραπειών, γνώση άπειρη
πάσης φύσεως, σεμινάρια (πάντα επί πληρωμή), και τόσα άλλα...
Περνάνε χρόνια (ίσως), μέχρι να
συνειδητοποιήσουμε, πως ακόμα και όλα αυτά, δεν αποτελούν τίποτε άλλο, παρά την
ένταξη (ακόμα και της αναζήτησης του Θείου), εντός του (ψεύτικου,
διαμορφωμένου) κόσμου στον οποίο και αρχικά υποστήκαμε την διαμόρφωση μας.
Αλλού είναι η Αλήθεια…
Ας πούμε λοιπόν τα πράγματα,
ακριβώς όπως έχουν:
Όταν ένας άνθρωπος έρχεται σε
επαφή με θέματα Μεταφυσικά, και αισθάνεται εσωτερικά την έλξη, δεν έχει να
κάνει με τίποτα το εξωτερικό. Όλα, συμβαίνουν μέσα του. Που σημαίνει, πως και
μόνο στρεφόμενος προς αυτά, μέσα του, ενεργοποιείται ενεργειακά «ένα σήμα» (θα
μπορούσαμε να πούμε). Είναι η εκπομπή, της Θέλησης του να προχωρήσει…
Το σήμα αυτό, εισακούεται από
δυνάμεις τις Φύσης, (ανέγγιχτες από του ανθρώπους, μια και αυτοί παραμένουν
στην υποκρισία τους, ακόμα κι αν ασχολούνται με σχολές αυτογνωσίας), και τότε,
μαζί με τη στροφή του ανθρώπου για τα Εσωτερικά ζητήματα, λαβαίνει χώρα, και
μια άλλη ενεργοποίηση:
Η από το πουθενά εμφάνιση
καταστάσεων σε όλους τους τομείς της ζωής του ανθρώπου, (σχέσεις, ενδιαφέροντα,
εργασία, περιβάλλον, συναισθήματα, σκέψεις), που θα τον «βοηθούν» στη συνέχιση του
Δρόμου του οποίου και ενεργοποίησε. Ανοίγουν προοπτικές για γνώση, για
ξεκαθάρισμα όλης της διαστρεβλωμένης του ζωής ώστε να βοηθηθεί, (από τις
Εσωτερικές δυνάμεις), για να καταφέρει να πραγματοποιήσει, και τελικά να ολοκληρώσει
το σκοπό του ως οντότητα άνθρωπος.
Αυτός ο άνθρωπος δηλαδή,
«σύμμαχο» στην αναζήτηση του, έχει μόνο την Εσωτερική του ώθηση.
(Αναγνωριζόμενη, ως τη Φωνή του Εαυτού του αργότερα).
Που σημαίνει, πως ακόμα και
Πραγματικό Δάσκαλο να συναντήσει στη φυσική ζωή του, (πράγμα, πραγματικά σπάνιο,)
θα είναι, για να αναδυθούν στο άτομο οι ποιότητες που θα «ενεργοποιήσει» (με
την συναίνεση του ατόμου) αυτός ο Δάσκαλος, εκπέμποντας απλά αυτό που Είναι, το
οποίο ζει και βιώνει. Είτε αναφερθεί σε απλά πράγματα, είτε γελάσει, είτε μιλήσει
μέσω της Γνώσης, είτε μιλήσει με τη Σιωπή… Αυτό όμως τότε σημαίνει, πως (αν το
άτομο Συνταυτιστεί με το Δάσκαλο) το όμοιο απλά, θα έχει αναγνωρίζει το όμοιο. Δηλαδή,
την εντός Παρουσία όλων μας. Δάσκαλος
και μαθητής έτσι νιώθουν Ένα, γιατί Είναι Ένα… Αν και, ποτέ ένας Πραγματικός
Δάσκαλος, δεν θα παρουσιαστεί ως τέτοιος… Το πιθανότερο είναι να διδάσκει με τις
πράξεις του πως είναι, (γιατί είναι) το ίδιο με τον κάθε άλλον. Απλά, βρίσκεται
λίγο παραπέρα, (ή τέρμα) στο Δρόμο. Έχει δηλαδή διασχίσει μεγαλύτερη απόσταση,
(ή όλη την απόσταση), που διανύει ο Άνθρωπος ως την Τελική του Ολοκλήρωση.
Εξάλλου, από αυτό το βαθύ
Αίσθημα της Ένωσης (όλων μας,) είναι που «αναγνωρίζονται», και όσοι πραγματικά έχουν
εισχωρήσει βαθιά στον Εαυτό τους. Αναγνωρίζουν μέσω αυτής της Ένωσης, την Μόνη
Αληθινή οικογένεια. Αχ να μπορούσαμε όλοι, να νιώθαμε όλους, εντός μας… Γιατί όσοι
δεν έχουν ενεργοποιήσει τη μέσα τους Παρουσία, δηλαδή δεν την αναγνωρίζουν οι
ίδιοι (βιώνοντας την σε κάθε τους στιγμή), με αυτούς που το’ χουν κάνει, δεν
νιώθουν καμία σύνδεση, γιατί δεν υπάρχει… Μια και λειτουργούν σε διαφορετικά
Επίπεδα Συνείδησης. Μόνο αυτός που βρίσκεται στο ανώτερο επίπεδο, δύναται να «αγκαλιάσει»,
ότι υπάρχει σε οποιοδήποτε επίπεδο χαμηλότερα... Το αντίθετο όμως, δεν
συμβαίνει ποτέ. Γι’ αυτό και οι θάνατοι, και ο πόλεμος στον κόσμο ανάμεσα σε
άτομα, ομάδες, έθνη…
Οτιδήποτε εξωτερικό οπότε
καταλαβαίνουμε, επειδή ακριβώς είναι κόντρα σε αυτό που θέλει να στραφεί το
άτομο (Εσωτερικά), θα αποτελέσει και τα εμπόδια, τα οποία και πρέπει φυσικά να
υπερβεί, ώστε να μην σταματήσει να προχωρά, στο Δρόμο που αποφάσισε να
ακολουθήσει.
Ας το εξηγήσουμε:
Αυτό που πραγματικά είμαστε
είναι Άυλο, Άθραυστο, Αμόλυντο, Ανέγγιχτο, Παντοδύναμο! Για λόγους μη προσβάσιμους
στην ανθρώπινη κατανόηση, εισχωρεί στους κόσμους, και «κατηφορίζει» σε αυτούς,
περνώντας τους έναν προς έναν. Κατηφορίζει μεν, αλλά παραμένοντας και
ταυτόχρονα στην αφετηρία, με όλα τα Τέλεια προαναφερθέντα χαρακτηριστικά. (Στην
ουσία ως αυτό που Είναι, ποτέ δεν πάει πουθενά…)
Σε κάθε σκαλοπάτι προς τα κάτω,
(είσοδο του σε κάθε κόσμο από τον οποίο περνά), «ντύνεται» τη μορφή αυτού του
κόσμου, και ταυτόχρονα οικειοποιείται τα χαρακτηριστικών που τον αποτελούν. Σε
κάθε κατάβαση του λοιπόν, προσθέτει, κι ένα «κουκούλι», επάνω σε αυτό που Είναι.
Με Αυτό που Είναι όμως Πραγματικά, να παραμένει ολοζώντανο, υπαρκτό, και καθ’
όλα λειτουργήσιμο να βλέπει αυτήν την κάθοδο, χωρίς να παρεμβαίνει σε τίποτα.
Απλά βλέπει.
Έρχεται όμως κάποια στιγμή, (στην
Αντιληπτική του απομάκρυνση από την Αρχική του Θέση, που αλλοιώνεται αυτό που
πιστεύει πως είναι όλο και περισσότερο, από το πέρασμα του από κάθε επίπεδο, εξαιτίας
των προσθηκών που συσσωρεύονται), που «ξεχνάει» εντελώς από πού ξεκίνησε. Κι αυτό,
γιατί η προσοχή του, κατευθύνεται όλο και περισσότερο (σταδιακά) «προς τα έξω».
Δηλαδή στα δημιουργήματα, στα οποία κατοικεί, συσσωρεύοντας αντιλήψεις.
Μέσω αυτής της καθόδου λοιπόν,
φτάνουμε στο σήμερα. Να θεωρούμε, πως είμαστε μόνο ένας άνθρωπος, αγνοώντας,
όλη την παραπάνω αλήθεια, η οποία βέβαια και μας αφορά άμεσα. Ότι πιστέψαμε
λοιπόν ποτέ, δεν είναι παρά προσθέσεις επάνω σε αυτό που πραγματικά είμαστε,
ακριβώς γιατί οι πέντε αισθήσεις μας, (δηλαδή ο Εξωτερικός κόσμος στον οποίο
υπάρχουμε), μας δείχνουν, πως είμαστε μόνο ένας σάρκινος άνθρωπος. Το δυνάμωσε
και ο προγραμματισμός του περιβάλλοντος με τις διδαχές, και να τα αποτελέσματα
στον κόσμο σήμερα…..
Για όλα λοιπόν τα παραπάνω, η
«στροφή προς τα μέσα μας» είναι απαραίτητη! Για να επιστρέψουμε, ακριβώς όπως κατήλθαμε.
Αυτή τη φορά με αντίθετη φορά.
Αφαιρώντας, ότι δεν είμαστε… Άρα, μόνο αυτό που Είμαστε, (αναγνωρίζοντας την
Άηχη Φωνή της Σιγής, πέραν της Σκέψης και ακολουθώντας την,) μπορεί να μας
βοηθήσει, να βγάλουμε όλα τα εμπόδια, και να ζήσουμε τον Αληθινό μας Εαυτό. Ενώ
δηλαδή θα παραμένουμε στο ανθρώπινο σώμα το οποίο και κατέχουμε, θα ζούμε και
θα βιώνουμε, το τι Πραγματικά Είμαστε. Μα….., γι’ αυτό ήρθαμε εξ’ αρχής!
Ακολουθώντας οπότε, οτιδήποτε
έξω από εμάς, δεν είναι παρά ένας παρασυρμός απομάκρυνσης από το Δρόμο μας. Αν
καταλάβουμε Πραγματικά (και σε βάθος) την Αλήθεια αυτού, τότε, δεν χάνουμε
άσκοπο χρόνο σε ανουσιότητες, ούτε σε φαντασιώσεις, διότι το «σήμα μας» με τη
στάση μας αυτή δυναμώνει, και η απάντηση του Σύμπαντος, είναι να αρχίσουν να αποκαλύπτονται στην Αντίληψη
μας ξεκάθαρα πλέον κάποια πράγματα, που τώρα (ίσως), ψάχνουμε να μας τα πουν
άλλοι, η κάποιο εσωτερικό βιβλίο. Ακριβώς επειδή αυτό είναι πολύ μεγάλο που
συμβαίνει, γι’ αυτό και μας δίδαξαν στην ανθρώπινη ζωή μας, να είμαστε και να
φερόμαστε πάντα, (ως μίζεροι) και τόσο μα τόσο μικροί... Οι λόγοι γι’ αυτό,
πάλι μέσα μας βρίσκονται. Αλλά για να φτάσουμε να τους δούμε, πρέπει να
προχωρήσουμε πολύ…
Ο κόσμος αυτός λοιπόν, έχει ως
κυρίαρχο κατανοήσιμο μέσο μόνο τη σκέψη. Όλα, βασίζονται σ’ αυτή. Και όλα όμως ξεκινούν,
(και τελειώνουν) με αυτή. Κι αυτό είναι το «κλειδί». Αναγνωρίζοντας πως υπάρχουμε,
και πέρα από τη σκέψη, και ενεργοποιώντας το επίπεδο αυτό (μέσα μας, πέραν της σκέψης,
εργαζόμενοι προς αυτή την κατεύθυνση), δρούμε πλέον από εδώ (απόλυτα κυρίαρχοι
του επιπέδου της σκέψης). Γιατί θυμάστε τι ειπώθηκε για την κατάβαση μας;
Υπάρχουμε, και πιο πέρα από το επίπεδο της σκέψης.
Η προσπάθεια μας πρέπει
να είναι συνεχής, με μια, μη προσπάθεια όμως. Δηλαδή ενώ η απόφαση μας να μη
σταματήσουμε μέχρι να απελευθερωθούμε απ’ όλα τα πρόσθετα (πεδία ως),
αντιληπτικά δεδομένα, (αλλά όχι με την κυριολεκτική τους εξαφάνιση, γιατί
παραμένουμε με υλικό σώμα, συναισθήματα, και σκέψεις), πρέπει να είναι συνεχής,
ταυτόχρονα δεν προσπαθούμε, ούτε και ορίζουμε εμείς, όσα αβίαστα μας
παρουσιάζονται Εσωτερικά, διότι αυτά είναι που τελικά ακολουθούμε με Ευλάβεια.
Υπάρχει λοιπόν καταλαβαίνουμε
εδώ, ένας ξεχωρισμός: Από το τι είναι εξωτερικό, (το οποίο και δεν ακολουθούμε,
και αφορά αυτά τα οποία δεν είμαστε,) και τι είναι Εσωτερικό, (και πλησιάζει, ή
προέρχεται -αργότερα,- από αυτό που
πραγματικά είμαστε). Αυτό, αφορά βέβαια (την χιλιοειπωμένη) διάκριση.
Χρειάζεται λοιπόν να θυμόμαστε
πως η ίδια η Ζωή, (το Εσωτερικό μας που ρέει ακατάπαυστα, και πάντα ολοζώντανο),
είναι και το μόνο που μπορεί να «μας
δείχνει» τον Ορθό Δρόμο. Άρα, κανένας δάσκαλος, καμία σχολή, κανένα βιβλίο, και
κανένα εξωτερικό γεγονός δεν είναι ικανό να μας οδηγήσει σωστά. Κι εξωτερικό
γεγονός, θεωρείται βέβαια ακόμα και η ίδια μας η σκέψη, μια και είναι κι αυτή, σε
ένα επίπεδο, «έξω» από το που Είμαστε στην Πραγματικότητα. Για την
πραγματικότητα της ύλης, είμαστε μόνο άνθρωποι. Για την Πραγματικότητα ανώτερων
όμως επιπέδων, είμαστε, καί άνθρωποι. (Αλλά όχι μόνο άνθρωποι, διότι αποτελεί η
ανθρώπινη μας υπόσταση, μόνο την προσωρινή μας επίσκεψη στον κόσμο της ύλης).
Όσο για τους δασκάλους, τα
βιβλία και τις σχολές που υπάρχουν, (και πρέπει να υπάρχουν), στον κόσμο μας, δεν
είναι για να ακολουθούμε τυφλά τις νύξεις τους, αλλά:
1. Για να «διαισθανόμαστε»
βιωματικά το περιεχόμενο στο οποίο παραπέμπουν, και κατά πόσο συνηγορεί και
συμβαδίζει με την Εσωτερική Αρμονική μας Ανοδική Πορεία.
2. Για να αναγνωρίζουμε που
βρισκόμαστε εμείς, (σε σχέση με το περιεχόμενο που εμφανίζεται, -ως γνώση-) σε πρακτικό επίπεδο στη ζωή μας. (Μήπως αλλού
νομίζουμε πως είμαστε, κι αλλού πραγματικά είμαστε πρακτικά, ως αυτοαποκαλούμενοι
συνειδητοί;) Στη συνέχεια, για να μπορούμε να ακολουθούμε της ορθές ωθήσεις
εντός μας, για την κάθε διόρθωση της αποκλίνουσας (ίσως) πορείας μας, βιώνοντας
τις ποιότητες της Παρουσίας. (Που είμαστε).
3. Για να μας «ερεθίζουν» (όλα
όσα εξωτερικά εισπράττουμε), περιοχές ανεξερεύνητες μέσα μας, οι οποίες και αποτελούν
το έναυσμα για μας, ώστε να στοχαστούμε και να διεισδύσουμε οι ίδιοι στην ουσία
τους. (Είτε αφορά το ψέμα τους, είτε την Πραγματικότητα, που βρίσκεται πέρα απ’
όλα τα ψέματα…).
Αυτό σημαίνει, πως οτιδήποτε
μας γίνεται γνωστό σε αυτόν τον κόσμο, είναι ακριβώς για να ξεπεραστεί, και να
μπορέσουμε τελικά, να «αδειάσουμε», από όλο το περιεχόμενο της (γνώριμης) ύπαρξης
μας. Όλο! Μόνο τότε μπορούμε, να αποκαλύψουμε εντός μας την Πραγματική Φύση
μας, και να «βγούμε», από όλο αυτό το ψέμα, το οποίο αποκαλούμε έως τώρα ζωή.
Προσπαθούμε οπότε τι;
Να μην ταυτιστούμε ποτέ ξανά με
αυτό το ψέμα. Και προσπαθούμε επίσης, να είμαστε σε επαγρύπνηση, ώστε να μη γλιστράμε
σε κάτι πάλι, (περιορισμένο), το οποίο και δεν είμαστε.
Και συγχρόνως χωρίς προσπάθεια
γιατί;
Γιατί αυτό που τελικά μας
οδηγεί, (και Είμαστε εμείς πάλι, σε ένα πολύ ανώτερο Αδιανόητο για μας τώρα επίπεδο),
δεν υπάρχει περίπτωση να «χωρέσει» στο μυαλό μας, μια και το ξεπερνά. Δεν
προσπαθούμε για τίποτα, ως προς την κατεύθυνση λοιπόν της (Εσωτερικής) Πορείας μας, ή των
αποφάσεων της (Εξωτερικής) ζωής μας, μια και η ενεργοποίηση, την οποία και προκαλέσαμε, (για
επιστροφή στην Πηγή, από την οποία και εκπορευτήκαμε), «γνωρίζει» πολύ καλύτερα
από εμάς τους ίδιους, καί που είμαστε (Συνειδησιακά) ανά πάσα στιγμή, καί πότε
και πως ταυτιζόμαστε με σκέψεις, ανησυχίες,
σενάρια και φοβίες περί του (ανόητου) αφανισμού μας…. (Που είναι και η αιτίες απομάκρυνσης
μας, και μη σοβαρής μας απόφασης για επιστροφή).
Και να θέλαμε όμως ακόμα, δεν
μπορεί να μας συμβεί κάποιο κακό. Είναι ανόητο. Ακόμα και ο θάνατος, δεν είναι
θάνατος. Πόσο μάλλον οι ανησυχίες μας στις μικρές μας ζωές. Δεν προσπαθούμε
οπότε. Αφηνόμαστε, απόλυτα σε αυτό που Πραγματικά Είμαστε.
Προσπαθούμε, μόνο ως επαγρύπνηση,
στο κάθε παρόν μας. Άμεσα. Τώρα. Για να είμαστε κάθε στιγμή «στη θέση μας». Δεν
προσπαθούμε «για να», γίνει κάτι στο μέλλον, ούτε «για να» φτάσουμε κάπου. Που
να φτάσουμε; Ήδη Είμαστε εξ’ αρχής!
Προσπάθεια συνεχής λοιπόν,
χωρίς την οποιαδήποτε προσπάθεια, κι έτσι τα πάντα, γίνονται μόνα τους. Με απόλυτη ταύτιση μόνο με
αυτό που Είμαστε στον ύψιστο βαθμό του, δεν υπάρχει λάθος Δρόμος. Αντίθετα τότε,
(παράδοξο για το μυαλό,) όλοι οι Δρόμοι είναι Ορθοί. Όλοι οι Δρόμοι, οδηγούν
μόνο στη Μόνη Πραγματικότητα.
Ας αφουγκραστούμε λοιπόν όλοι μας.
Ας αφουγκραστούμε βαθιά μας…
Τίποτε άλλο δεν έχει την
παραμικρή σημασία…
