2ο
ΜΕΡΟΣ
Ξεκαθαρίζοντας, και
αντικρίζοντας, όλο το υποσυνείδητο, φτάνουμε, να μην έχουμε καμία ανάγκη να
κρύψουμε το οτιδήποτε από εμάς. Αρχίζουμε λοιπόν (τότε, και μόνο τότε), να
ενοποιούμε τον Εαυτό μας, αναγνωρίζοντας πλέον πως αυτό που Πραγματικά Είμαστε,
δεν έχει τίποτα από τα παραπάνω, ακριβώς γιατί δεν έχει χαρακτηριστικά. Και πως
ότι χαρακτηριστικά (θεωρήσουμε ότι) έχει, τόσο περιορίζεται, και άρα
αναγκάζεται να ψάχνει και να αναζητά το οτιδήποτε, έξω «από τον Εαυτό του».
Δηλαδή, στο εξωτερικό υλικό περιβάλλον, και στου «άλλους».
Γνωρίζουμε εδώ όμως πια, πως αν
δεν κατανοούμε, δεν μπορούμε να αποδεχτούμε. Και η κατανόηση, πάντα έχει να
κάνει με κάθε φορά βαθύτερα επίπεδα (και επεκτάσεις) του Εαυτού μας. Γνωρίζουμε ακόμα, πως σε κάθε μας
κατανόηση, κερδίζουμε…….σε Ελευθερία. Όχι πια Ελευθερία από τους άλλους και το
περιβάλλον μας σε σχέση με εμάς, αλλά Ελευθερία από εμάς, σε σχέση με τα
Εσωτερικά Πεδία με τα οποία είμαστε (όσο είμαστε) ακόμα δεσμευμένοι….
Αυτό σημαίνει, πως στρεφόμαστε
πάντα, στην «ουσία» των καταστάσεων, και ποτέ στην επιφανειακότητα που
παρουσιάζουν… Δεν μένουμε δηλαδή πια στα φαινόμενα, που είναι βέβαια ο κόσμος
που μας περιβάλει και όλοι γνωρίζουμε…
Σε αυτό το βαθύτερο επίπεδο, η
κατανόηση (του μη κατανοήσιμου), είναι όμως και το κλειδί της κάθε συνέχειας.
Για να διευκρινιστεί, θα πρέπει
να γίνει κατανοητό, πως υπάρχει μία διαρκής «επικοινωνία», ή καλύτερα «άμεση
επαφή» με αυτό που συμβαίνει, όπως συμβαίνει. Γιατί όντες βαθιά ταυτισμένοι με
το Εσωτερικό μας, (το οποίο και μας οδηγεί), κατανοούμε, όχι μέσω αναλύσεων και
λεπτομερειών των σεναρίων (όπως στο προηγούμενο στάδιο κατανόησης ρωτώντας το
πώς και το γιατί μέσα μας), αλλά
αφουγκραζόμενοι απλώς, το πώς «είναι» τα πράγματα, γιατί απλά, έτσι είναι…
Αυτό, δεν έχει να κάνει με
κάποια ευθύνη που έχουμε στο οτιδήποτε, εξαιτίας κάποιας μας συμπεριφοράς, αλλά
επειδή ακριβώς, (μπορούμε τώρα πια και βλέπουμε) μία πολύ πιο διευρυμένη εικόνα
των πάντων, (που αφορούν ένα ζήτημα), ακαριαία. Κι αυτό, γιατί δεν μεσολαβούν
πλέον σκέψεις, ή συναισθήματα διαστρέβλωσης, εξαιτίας μίας δικής μας, «εγωικής»
(σαφώς εγωιστικής) ταύτισης, την οποία και υποχρεούμαστε να υπερασπιστούμε.
Έτσι η πορεία μας, είναι ένα
συνεχές άγνωστο (ανεξερεύνητο) περιβάλλον, (διαφορετικό κάθε φορά), στο
οποίο ακόμα και οι όροι όπως «κατανόηση»
και «περιβάλλον», δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τον τρόπο που τους
γνωρίζαμε παλαιότερα.
Άλλες αισθήσεις, κι άλλος
τρόπος κατανόησης, (μέσω βιωμάτων) μας καθοδηγούν.
Όλα, έχουν λοιπόν αλλάξει και
αντιστραφεί, χωρίς όμως να τροποποιούνται. Δηλαδή, ενώ αυτό που έχει αλλάξει
και αντιστραφεί «εντελώς», είναι ο άμεσος τρόπος που βλέπουμε, αυτό που Είμαστε
Πραγματικά, δεν παρουσιάζει ουδεμία τροποποίηση. Είναι…
Μια και αν παρουσίαζε την
οποιαδήποτε τροποποίηση, θα σήμαινε πως βρίσκεται σε εξέλιξη, και πως ακόμα,
υπάρχει (κάθε φορά) μία (διαφορετική) βάση, η οποία και μεταβάλλεται. Αυτό όμως που συμβαίνει
τελικά, είναι ότι η οποιαδήποτε βάση, έχει πάψει να υφίσταται. Εντελώς. Κι αυτή
είναι η Γνήσια Θέση μέσα μας:
Ότι
Βάση μας, είναι η Μη βάση!
Υπάρχει, (εμφανίζεται), άλλου
είδους κατανόηση. Που δεν αποτελεί πια κατανόηση, ή αποδοχή, αλλά πρόκειται για
Επίγνωση. Αντίληψη δηλαδή, της Πραγματικότητας αυτού που συμβαίνει, όπως
συμβαίνει, δίχως την παραμικρή κρίση ή συμμετοχή μας σε αυτό, ενώ αναδύεται
αβίαστα και η Γνώση του. Τόσο, που αν στρέψουμε την προσοχή, μπορούμε να
αναγνωρίσουμε και με κάθε λεπτομέρεια την Αλήθεια του. (Αναδύεται όμως. Δεν
είναι κάτι που κάνουμε εμείς…)
Χρειάζεται λοιπόν, σε κάθε
επίπεδο, να είναι ξεκάθαρο το τι «βγαίνει» από μέσα μας με την έννοια, του να
μην κρατιόμαστε από τίποτα, (που θα μπορούσε να συσσωρευτεί ως μνήμη), και να
(δημιουργεί έτσι και να) διατηρεί υποσυνείδητες καταστάσεις, οι οποίες θα
χρειάζονταν επίλυση ή διευθέτηση. Τα πάντα στο Φως. Τα πάντα, είναι λυμένα επί
τόπου. Εξάλλου, όλα τα προβλήματα, τα δημιουργεί πάντα και μόνο, η
διαστρεβλωμένη κατανόηση του ανθρώπου. Αλλιώς η Φύση, γνωρίζει το Δρόμο…
Υποσυνείδητο καλείται, (για να
το καταλάβουμε καλύτερα), κάθε τι, που δεν είναι άμεσα γνωστό στη Συνείδηση,
και λειτουργεί υπόγεια, βγάζοντας μας τάσεις, που δεν αναγνωρίζουμε τα αίτια
τους, και δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε, ή να τα ανακόψουμε, ακριβώς γιατί η
ουσία τους, βρίσκεται εκτός του πεδίου της συνειδητής μας αναγνώρισης.
Όμως μόνο αν όλα είναι «φανερά»
στη συνείδηση μας, είμαστε και καθαροί οι ίδιοι μέσα μας, και μπορούμε να
αρχίζουμε να βαδίζουμε, το Δρόμο που καταλήγει στη βίωση του Πραγματικού.
Σπάζοντας, έναν έναν τους βαθύτερους περιορισμούς. Που βέβαια έχουν να κάνουν
με τα επίπεδα Συνείδησης. (Όπως είπαμε).
Αυτό για το ανέβασμα μας. (Ως
ενέργεια που είμαστε, στους Ανώτερους Συνειδησιακούς κόσμους). Στο κατέβασμα,
(της κάθε μονομερούς ενέργειας), ο Νους είναι αυτός που εισπράττει το καθαρό. Μόνο το καθαρό, όταν
είναι βέβαια καθαρός, για να μπορεί να το καθρεπτίζει. Και αυτό, έχει να κάνει
βέβαια, μόνο με αναλλοίωτες Αλήθειες, όπως το ότι Εμείς είμαστε παντού, και τα
πάντα είναι μέσα σε μας….
Και φυσικά, δεν φτάνει το να
«συλλαμβάνεται» το Καθαρό. Πρέπει, να βρεθούμε και στο Καθαρό. Να
Είμαστε….γιατί Είμαστε…. Που σημαίνει πως η Συνείδηση, (ξεπερνά αρχικά τη
Συνείδηση της ως υλικό σώμα, ξεπερνά τα συναισθήματα, την περιορισμένη
λειτουργία της σκέψης, όμως,) χρειάζεται να ξεπεράσει, ακόμα και τις
συνειδητοποιήσεις της περί Αλήθειας, οι οποίες αφορούν τον Καθαρό Νου. Αλλιώς,
θα παραμείνει μόνιμα, να εισπράττει μέσω του Καθαρού Νου την Αλήθεια, αλλά δεν
θα είναι η ίδια, Ενσάρκωση της Αλήθειας…. (Άσχετα αν μετά με επιλογή, θελήσει
να μεταφέρει, -προς τους άλλους-, όσα συλλαμβάνει εσωτερικά πως πρέπει να διοχετευτούν προς τα
έξω, σε κοινή θέα).
Η συνεχής προσπάθεια από εδώ
και πέρα, πρέπει λοιπόν να είναι, ταύτιση, όχι με την Επίγνωση, (ώστε νε
επέρχεται κατανόηση όσων συμβαίνουν, -μια και για την κατανόηση πια δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια-), ούτε
με την παλαιότερη (ταύτιση με τη) μη σκέψη, (που αυτό έγινε, μόνο για να
επέλθει ο αναπροσανατολισμός της σκέψης του να μεταφράζει το βίωμα, κι όχι το
να λειτουργεί αυθαίρετα ως ο μόνος μας καθοδηγητής), αλλά με τη μη Ταύτιση, σε
τίποτα.
Αναπτύσσονται, άλλες
«καταστάσεις». Ανεξάρτητα των πέντε αισθήσεων του σώματος. Αναπτύσσεται η
Ενόραση, (όραση εντός,) η Διάκριση, (του Πραγματικού από το Απατηλό και
Παροδικό), η Ικανότητα Διαλογής, (από τα καλύτερα του Αρίστου), η Συναίσθηση,
(ταύτιση - αναγνώριση, του οτιδήποτε δονείται χαμηλότερα, και αφορά καθαρά
Εσωτερική Επικοινωνία), η Απαθής Επεξεργασία, (με μη εμπλοκή της αναλυτικής,
περιορισμένης λειτουργίας της σκέψης), η Διαίσθηση, (ως καθοδήγηση για
Σταμάτημα - Αποκοπή, Δράση, η Απλή Συντήρηση), η Πραγματική Κοινωνία, (με την
Αναγνώριση του Πνεύματος, με όποιον τρόπο εντοπίζεται πως παρουσιάζεται), η
Μαθητεία (εντός Διδαχής), και τόσες μα τόσες άλλες, χωρίς όμως βέβαια να
συλλαμβάνονται ως ξέχωρες. (Απλά και μόνο επειδή ανεγράφησαν ως τέτοιες). Ότι
χρειάζεται, λειτουργεί αυτόματα, ακριβώς τη στιγμή που παράσχεται η ανάγκη γι’
αυτό.
Η Αποδοχή λοιπόν, δεν είναι
άλλο από την βίωση με Σοφία, της Ενιαίας Πραγματικότητας, ως έχει… Γι’ αυτό και
Αποδοχή, σημαίνει Αγάπη. Όπως και τα πάντα άλλωστε. Γιατί η Αγάπη είναι η Αρχή,
η Αιτία, και το Τέλος των πάντων.
