Και πάμε σε
κάτι, που δεν μπορεί να «αγγιχθεί». Κάτι, που δεν χωρά ανθρώπου Νους….έτσι κι
αλλιώς. Κάτι, που Ανήκει στα Άγια των Αγίων….
Την Αληθινή
καταγωγή μας. Πάνω από τα Πάντα, έξω απ’ όλα, κι όμως εδώ… Την (με όλα τα
μόρια, όλων των σωμάτων μας) συνειδητοποίηση, πως ότι γνωρίσαμε, (ή υπήρχε ως
δυνατότητα και ικανότητα ποτέ να γνωρίσουμε), ήταν παιχνίδια, και
ταυτίσεις, (δεσμεύσεις) του Νου μας…
Από εδώ και
πέρα….Σιωπή….
Από την
Πλήρη παράδοση που έχει επιτευχθεί, ακόμα και η λέξη βιώνουμε, χάνει απόλυτα το
νόημα της. Είναι τόσο άπειρα όλα όσα υπάρχουν πέρα…. (Ως ταύτιση βάθους εκτός
Νου…)
Κι ενώ
παραμένουμε εντός σώματος, (για όσο παραμένουμε), γίνεται Πραγματικότητα μας
πια πως «δεν μένουμε» εδώ. Και πως πάντα δεν μένουμε εδώ, αλλά μόνο εδώ
υπάρχουμε, πάντα…
Βιώνεται,
(αν μπορεί να «τολμηθεί» να ειπωθεί, πως αλλιώς…), σε στιγμές, αφορά Ζώσα
ταύτιση της αυτής Συνείδησης, που έρχεται σε εμάς... Δεν πάμε εμείς. Που
παραμένοντες όταν συμβαίνει (από μόνη της), εξακολουθώντας σαφώς να
έχουμε «κεκτημένη» την κατάκτηση της μη σκέψης, (που λειτουργεί πια
ανεμπόδιστα όπως και τα συναισθήματα, και η παραμονή μας σ’ ένα σώμα ανθρώπινο,
μη εξουσιάζοντας μας όμως), τόσο αυξάνεται η «Παρουσία» αυτής της Συνείδησης, η
οποία και μας καλύπτει, (όταν συμβαίνει), ολοκληρωτικά.
Κι αυτό,
μέχρι, να εγκαθιδρυθεί μόνιμα και τελειωτικά πλέον ως Συνείδηση μας, σε αυτό το
νέο για μας Πεδίο...
Έτσι κι
αλλιώς, (γυρίζοντας ματιές στο παρελθόν μας,) διαπιστώνουμε πως κάθε φορά που
είχαμε επαφή με πρωτογνωριζόμενα εσωτερικά επίπεδα, μένοντας σε αυτά, και
λειτουργώντας από τις ώσεις τους, (και κατανοώντας τις μέχρι τότε
διαστρεβλωμένες μας λειτουργίες), γινόμενοι ως αυτή η νέα Συνείδηση πλέον,
(συμπεριλαμβάνοντας μέσα μας κάθε παλιά αντίληψη μας, με την οποία
αποταυτιστήκαμε μα παραμένει ως Γνώση), «κάλυπτε», (μέσα και έξω), τα πάντα
όσων αφορούσαν τη ζωή, τον εαυτό μας, και τον κόσμο με τον τρόπο που βλέπαμε
και αναγνωρίζαμε.
Η κάθε
δηλαδή διεύρυνση μας, τοποθετούνταν, (κάλυπτε, και συμπεριλάμβανε), κάθε τι
προηγούμενο. Ως, κάθε επίπεδο Συνείδησης να αποτελεί έναν κύκλο (εμάς ως
επίγνωση Συνείδησης του Εαυτού), που ήταν η καθημερινότητα μας μέχρι σήμερα,
και κάθε νέος κύκλος για μας, (διεύρυνε) διευρύνει τον ήδη υπάρχων (σε όλη μας
την ψυχοσύνθεση και εξωτερική ζωή).
Βιώνεται
πλέον ως «γεγονός», πως κυριολεκτικά το έξω, δεν είναι έξω, και το μέσα, δεν
είναι όπως νομίζαμε…. Το μέσα, είναι έξω μας. Δηλαδή αυτό που νιώθουμε (και
βλέπουμε) μέσα μας, αυτό και «βλέπουμε», και μπορούμε να αναγνωρίζουμε έξω στον
κόσμο, και σε όλους τους άλλους). Όπως, και το έξω, ΕΙΝΑΙ μέσα μας. Γιατί
αν δεν υπήρχε ήδη μέσα μας, δεν θα μπορούσαμε να το αναγνωρίσουμε, άσχετα αν η
κάθε αναγνώριση ήταν - είναι για τους περισσότερους ανθρώπους - περιορισμένη η
διαστρεβλωμένη).
Η κάθε
«ριζική» αλλαγή, (παλαιότερα σε σημεία, πιο μετά σε επίπεδα ολόκληρα όπως το
συναισθηματικό, αφορούσε τελικά υποπεδία του κτιστού κόσμου) τώρα, μιλάμε για
«ριζική» αλλαγή ολόκληρου του πεδίου, ως Φυσικό Κοσμικό Πεδίο. Η γνωστή
Δημιουργία…
Εξηγούμε: Τα
πεδία, (όπως τα γνωρίζουμε ως πεδία: Φυσικό, Συναισθηματικό, Νοητικό κλπ),
είναι μόνο φαινομενικά διαχωρισμένα (κι αυτή είναι και η φυλακή μας). Όταν όμως
ενωθούν, (φυσικά μέσα μας, με ανάλογες πράξεις και βίωμα στην καθημερινότητα
μας), τότε είναι που όλα, (όλος δηλαδή ο κτιστός κόσμος), (με όλα του τα
φαινομενικά επίπεδα), γίνονται Ένα. (Γιατί είναι Ένα). Ένα Πεδίο, με όλα τα
υποπεδία ενωμένα ως Όλο (που παλαιότερα τα θεωρούσαμε ξέχωρα Πεδία).
Το ένα
δηλαδή επίπεδο, στο οποίο πλέον δεν υπάρχουν διαχωρισμοί, είναι και αυτό που
αφορά την Ενότητα των ανθρώπων, (όλων μας), του κόσμου μας, και την ενότητα των
κόσμων, (φυσικού, και αόρατων).
Όλο αυτό το
ένα επίπεδο, (μέσα στο οποίο είχε περιοριστεί σε Αντιλήψεις και κινούνταν η
Συνείδηση), τώρα ως Ένα, ακινητοποιεί πρώτα τον Νου, μετά την Αντίληψη, και
μπορεί πλέον να προχωρήσει στο επόμενο επίπεδο, που είναι η Πραγματικότητα, η
Απελευθέρωση. (Σε σχέση με όλα όσα γνώριζε ως τώρα).
Φεύγουμε,
από ολόκληρο το Φυσικό Κοσμικό πεδίο. Και βλέποντας το από την υπάρχουσα
-χρησιμοποιούμενη κατόπιν βιωμάτων- Γνώση, και με σημείο αναφοράς πούμε πως
αιτία «εμφάνισης» του κάθε επιπέδου, είναι το αμέσως προηγούμενο του,
τότε γι' αυτό και το επόμενο παραπάνω Κοσμικό Πεδίο είναι η Αγάπη (και ο Θεός
είναι Αγάπη).
Φεύγοντας η
Συνείδηση από το Κοσμικό Φυσικό, και αλλάζοντας Πεδίο, μετατοπίζεται στο
Κοσμικό Συναισθηματικό, που ως αντιστοιχία στο άτομο αφορά το συναισθηματικό
του σώμα, με τα ανθρώπινα συναισθήματα.
Την
Πραγματική Αγάπη όμως, μόνο με την Ένωση όλων των επιπέδων μπορεί ανθρώπινο όν
να τη βιώσει, ακριβώς γιατί η Συνείδηση (ενωμένη) πλησιάζει το Κοσμικό
Συναισθηματικό Πεδίο. Θέλοντας, (σε βαθύ επίπεδο με όλο μας το Είναι), και
αγαπώντας, (βιώνοντας τον Πραγματικό Έρωτα), ενεργοποιείται εντός, η «ταύτιση»
με το Κοσμικό Συναισθηματικό. Το όμοιο πάντα έλκει το όμοιο!
Μιλάμε όμως
για αιφνίδιες, (και επαναλαμβανόμενες) ζώσες Πραγματικότητες, καθαρά
Εσωτερικές. Μέχρι την ύπαρξη μιας σταθεροποίησης (όπως αναφέραμε και
παραπάνω), που επέρχεται τελικά.
Μένοντες στο
παρόν, «κενοί» από σκέψεις, παρατηρούντες, (βλέποντας απλά,) (μη εμπλεκόμενοι,
και μη κρίνοντες) τίποτα, (Εσωτερικά κι εξωτερικά) ότι κι αν συμβαίνει,
βιώνοντας την εκτός σώματος (αποκομμένοι από τις πέντε αισθήσεις) «αίσθηση» της
Καθαρής Συνείδησης, μαζί με οτιδήποτε άλλο συνεπάγεται αυτό, χωρίς
επεξηγήσεις... Έτσι υπάρχουμε, και ζούμε.
«Όταν το
σπίτι καθαρίζει εντελώς, τότε ο Ένοικος έρχεται, και εγκαθίσταται μόνιμα!»
δεν έχει ειπωθεί;
Το Είναι
λοιπόν είναι το Ένα, (η Δημιουργία) και έξω, (όπως το λέμε) ο Θεός... Η
Πραγματικότητα.
Κι επειδή
(κατοικώντας σ' ένα σώμα έχουμε βιώσει ήδη στην πορεία μας πως) το επίπεδο το
οποίο έχουμε «γνωρίσει» Εσωτερικά, είναι η συνέχεια του Δρόμου μας, ζούμε τώρα
και υπάρχουμε, στο από κάτω ακριβώς. Άρα, για όσο παραμένουμε σε υλικό σώμα, ως
Συνείδηση, ζούμε και υπάρχουμε στην Ένωση, που εκφράζεται ως Αγάπη...
Κάθε ανώτερο
επίπεδο, (είτε Πεδίο, είτε υποπεδίο, απλά στα Πεδία είναι πιο «τρανταχτή» η
μετατόπιση λόγω πολύ πιο διευρυμένης αλλαγής,) δεν
είναι παρά απλά μεγαλύτερο του κάθε προηγούμενου,
(κατώτερου του με αυτή την έννοια), το οποίο και συνμπεριλαμβάνει, ακριβώς
επειδή ζει μέσα του. Όλη η Δημιουργία, (το Γίγνεσθαι), υφίστατο λοιπόν
ΕΝΤΟΣ μια ευρύτερης Πραγματικότητας που την «αγκαλιάζει», και είναι απόλυτα
εξαρτώμενη από αυτή.
Έτσι ΤΑ
ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ!
Όμως! Αν και
περιγράφησαν τα παραπάνω, περιγράφησαν, πάλι εντός του χτιστού κόσμου. Της
Νόησης. Για να καταλάβουμε. Το βίωμα όμως, η συνειδητοποίηση, η Ζωή αυτού που
περιγράφουμε, δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τα συμφραζόμενα που τελικά, δεν
έχουν καμία σημασία….
Γιατί; Γιατί
αυτές ακριβώς οι εξηγήσεις «μας θαμπώνουν», και κάνουμε αναλύσεις περί
αναλύσεων. Φέρνουμε νοητικές εικόνες τους για να τα καταλάβουμε, αλλά δεν έχουν
καμία σχέση με το πώς λειτουργούν όλα αυτά, … ως Εμείς….
Οπότε ότι κι
αν περιγραφεί, περιγράφει Εμάς. Αυτό που είμαστε. Στα κατώτερα επίπεδα μέσω της
Νόησης είναι εύκολο. Περιγράφουμε, τα «δημιουργήματα». Τα είδωλα…. Άρα,
μπορούμε να περιγράφουμε πάντα, ΜΟΝΟ αυτό που ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ. Δεν δυνάμεθα να
περιγράψουμε ποτέ, τι Είμαστε, εφ’ όσων Είμαστε…
Ότι κι αν
πούμε οπότε, (βιώνοντας την Πραγματικότητα), έχει τεράστια, αγεφύρωτη διαφορά
από το πώς…. το ζούμε. Ανασαίνουμε με Αυτό και ως Αυτό; Είναι, η
Πραγματικότητα. Τι αισθήσεις έχει, τι αισθητήρια, τι εύρος, τι Δύναμη, δεν
μπορούν ούτε να περιγραφούν, ούτε να μεταφερθούν, ούτε να εξηγηθούν….
Η ουσία
είναι να γνωρίζουμε, πως δεν τελειώνει η ζωή με το θάνατο. Αλλά ούτε και τα
βάσανα μας… Πως υπάρχει ένα Νόμος ανώτερος των ανθρώπων που λειτουργεί και πέρα
από τον θάνατο. Και πως μόνο εσωτερικευόμενοι, μπορούμε να προσεγγίσουμε το
Ανώτερο, γινόμενοι…
Μόνοι μας,
πρέπει να «βουτήξουμε» στο Είναι των πάντων, που είναι, το Είναι όλων μας.
Μόνοι μας. Ο καθένας. Να πάψουμε να ασχολούμαστε με τις «μικρές μας ζωούλες»,
νομίζοντες πως αυτό είναι ζωή…
Πέραν της
σκέψης, δεν τελειώνουν όλα. Με τη σκέψη, τα πάντα επαναλαμβάνονται σ’ έναν
φαύλο κύκλο δίχως διαφυγή... Πέραν της σκέψης είναι, που Αρχίζουν όλα…
Καλή
μας Πορεία Αδέλφια μου, και Φίλοι Καρδιάς!
