Κι ερχόμαστε να εξετάσουμε,
ανθρώπους που έχουν αποφασίσει να προχωρήσουν (σοβαρά) στο Δρόμο της Αυτογνωσίας.
Να δούμε, πιο «κοντά» το τι συμβαίνει με αυτούς. Δηλαδή να δούμε, όλους αυτούς που
Συνειδητοποιημένα έχουν «ταχθεί» στην Αυτοπραγμάτωση. Που έχουν με λίγα λόγια βιώσει
πως μόνος δρόμος προς την Ελευθερία, είναι η Εσωτερίκευση, και πως οι
απαντήσεις, είναι όλες μα όλες μέσα στον καθένα μας.
Εξαιρούνται οι Δογματικοί Θρησκόληπτοι,
οι Φανατικοί Ελληνάρες και όλοι οι παρόμοιοι, όσοι δηλαδή, έχουν βρει
(θεωρούν), έναν αποκλειστικό Δρόμο για το Θεό, που σημαίνει αυτόματα, πως έχουν
αποκλείσει ως αδέλφια τους όλους τους υπόλοιπους...
Εξαιρούνται επίσης, όσοι
Επαγγελματικά ασχολούνται με τον Εσωτερισμό, εκμεταλλευόμενοι την ευφράδεια
λόγου τους, την ικανότητα τους στο γράψιμο, και την ικανότητα έλξης στο πρόσωπο
τους, από ανθρώπους που τους ακολουθούν πιστά, πάντα επί πληρωμή. Κι αυτές οι εξαιρέσεις,
ακριβώς επειδή δεν έχουν τελικά ταχθεί στο Δρόμο, αλλά σε άλλα μονοπάτια, μια
και οι ίδιες οι πράξεις τους, αυτό αποδεικνύουν…
Είναι λοιπόν όλοι αυτοί, που
ποτέ δεν θα δούμε σε κανάλια, που δεν θα πούνε ποτέ παραπάνω από αυτά για τα
οποία θα τους ζητηθούν, και που αποχωρούν όταν γύρω τους δεν πνέει άνεμος ή
περιβάλλον δεκτικότητας στην Πνευματικότητα…
Όλοι αυτοί, που εργάζονται
μόνοι τους, που παρατηρούν, που δεν εξουσιάζουν, ούτε και εξουσιάζονται από
κανέναν, και που βρίσκονται σαφώς ανάμεσα μας, αλλά κανείς δεν τους γνωρίζει… Βρίσκονται
στα πάρκα, στο δρόμο, στην κίνηση, σε «ευτελή» ίσως χαρακτηριζόμενα
επαγγέλματα, στο περίπτερο δίπλα μας… Κι αυτό, γιατί η «εμφάνιση» τους, τίποτα
δεν μαρτυρά, ούτε τα επιτεύγματα τους, ούτε την Εσωτερική τους κατάσταση. Μόνο
αν βρισκόμαστε και οι ίδιοι σε βαθιές καταστάσεις, υπάρχει μία περίπτωση να τους
αναγνωρίσουμε, ότι κι αν φαίνεται ότι κάνουν εξωτερικά…
Οι άνθρωποι αυτοί, έχουν
αντιληφθεί, (και έχουν ξεπεράσει) το γεγονός ότι μπορεί να ευθύνεται οτιδήποτε,
ή οποιοσδήποτε άλλος για τη ζωή και την κατάσταση τους, πέραν από τους ίδιους.
Μελετάνε σιωπηρά, γνωρίζουν απόλυτα «σε τι» εργάζονται κάθε περίοδο της ζωής τους
που αφορά τον Εαυτό τους, και δίνουν, μόνοι τις μάχες τους. Μάχες, με την
έννοια ότι ζώντας, και μελετώντας, (κείμενα, τον εαυτό τους, και τον εαυτό τους
μέσα από κείμενα, και από όλες τις καταστάσεις της ζωής), παρατηρούν, και
εξετάζουν τα εμπόδια που αισθάνονται ότι ακόμα πρέπει να ξεπεράσουν, για να
βρουν την πολυπόθητη γαλήνη…
Και όχι πως δεν κάνουν λάθη.
Όχι. Κάνουν. Αλλά είναι δικά τους, και το ξέρουν. Όμως μέσα από αυτά τα λάθη, (που είναι τα σωστά
πάντα λάθη), όπως και από τα μη λάθη, (όχι πως βρίσκουν το θετικό, έτσι
επιφανειακά ειπωμένο αλλά), πάντα καταφέρνουν να ανακαλύπτουν, (γιατί
παρατηρούν συνεχώς, ή είναι σε διαδικασία), και εντοπίζουν κατανοήσεις, που
αυτές τελικά τους βοηθούν και προχωρούν…
Βρίσκονται, σε διάφορες
βαθμίδες. Όχι ότι υπάρχουν βαθμίδες. Αλλά εκ του αποτελέσματος διαπιστώνεται,
πως άλλοι βρίσκονται στην αρχή της Ταύτισης του να Ταχθούν, διάφοροι στο
ενδιάμεσο, κι άλλοι, πολλοί πολλοί λίγοι από αυτούς, ελάχιστοι, έχουν γευτεί για
καλά ήδη την Απελευθέρωση… Την χιλιοειπωμένη Φώτιση.
Γιατί όμως λίγοι, ελάχιστοι,
αφού όλοι αυτοί έχουν αποφασίσει πως είναι το μοναδικό πράγμα στη ζωή,
συνειδητοποιούντες πως γι’ αυτό ακριβώς και εξ’ αρχής ήρθαν; Εδώ, υπάρχει κάτι,
που χρειάζεται να ειπωθεί:
Όσο παίρνουμε «χαλαρά» την
Αυτογνωσία, όλα είναι καλά. Μαθαίνουμε (μέσα από την πράξη και το βίωμα) την
ταπεινότητα, την καλοσύνη, (και λίγο ή πολύ) τι θα πει Ένωση όλων μας που είναι
η Αγάπη. Η Ενέργεια της Αγάπης, που αυτό ουσιαστικά Είμαστε.
Πότε λοιπόν «σοβαρεύουν» τα
πράγματα, και τι ακριβώς σημαίνει αυτό; Τα πράγματα σοβαρεύουν, όταν έρχεται ένα
στάδιο στο οποίο, (συνήθως κατά την πολύ βαθιά διερεύνηση, και τον Διαλογισμό),
που συνειδητοποιείται, πως ενώ θέλουμε να προχωρήσουμε, είμαστε μεν ταγμένοι (όπως
ειπώθηκε), κάτι μέσα μας «κλοτσάει»….
Δεν είναι τα υλικά, (μια και
αυτό το έχουμε κατανοήσει, και ήδη ζούμε μια ζωή απλότητας και αφθονίας, ασχέτως
εξωτερικών συνθηκών ζωής), ούτε και η εξουσία, (την οποία σαφώς έχουμε αποβάλει
ως ένδειξη δύναμης στα πάντα, όπως ισχύει ως αυτονόητη στους συνήθης ανθρώπους
για τα εξωτερικά, δηλαδή την οικογένεια, τους φίλους, τους συντρόφους, την εργασία,
την κοινωνία), ούτε το ίδιο το χρήμα, (μια και έχουμε απόλυτη πίστη, και εν
εγρηγόρση, πάντα ταχτοποιούνται τέτοιου είδους θέματα μας χωρίς άγχος, ανησυχία,
και περιττούς περισπασμούς από το Δρόμος μας), και ούτε καν η μοναξιά, (που δεν
είναι μοναξιά αλλά μοναχικότητα, και επιλογή των επαφών μας για να υπάρχει μόνο
Πνευματική ποιότητα των ανθρώπων με τους οποίους μοιραζόμαστε στιγμές). Όλα
αυτά λοιπόν, είναι εξωτερικά. Που σημαίνει, πως με τον υλικό κόσμο, καθαρά με
την ύλη δηλαδή του πεδίου, δεν έχουμε ζητήματα. Ούτε εν τέλει εξετάζοντας τα,
έχουμε και με τα συναισθήματα, μια και είμαστε ήδη αυτάρκεις και δυνατοί,
ατάραχοι, και κύριοι των συναισθημάτων μας. Τι είναι λοιπόν;
Το κόλλημα μας, βρίσκεται στη
Νόηση! Το νου. Εδώ είναι που δουλεύουμε τώρα. Όχι την αναλυτική σκέψη όμως, μια
και είμαστε επίσης κύριοι της, και την λειτουργούμε καθαρά για πρακτικά
ζητήματα, κι όπου παραστεί ανάγκη. Το θέμα μας είναι αλλού….
Ας ξεκινήσουμε (για να
εξηγήσουμε), από το γεγονός πως όλοι μας, όλη η ανθρωπότητα δηλαδή, έχει, ή
είναι, (πως θα το δούμε), μία Ψυχή. Μία. Όλοι μας. Κατεβαίνοντας αυτή η μία
Ψυχή λοιπόν (από το επίπεδο της), στο Νοητικό πεδίο, μη μένοντας αδιαίρετη
εκεί, παράγει, νοητικούς πυρήνες εντός του πεδίου, που είναι, και οι ξεχωριστές
Ψυχές (από εκεί και κάτω), του καθένα μας.
Ενσαρκώνεται λοιπόν αυτός ο
κάθε Νοητικός Πυρήνας, (η κάθε ξεκομμένη πλέον Ψυχή, από την μία Ψυχή), μπαίνοντας
σε αλλεπάλληλα ανθρώπινα (στη όψη) σώματα, που είναι και οι ενσαρκώσεις μας. Άλλες
ενσαρκώσεις έχει η Μαρία, άλλες (σε αριθμό και καταστάσεις) ή Κατερίνα, κι άλλες
το παρόν άτομο που γράφει. Όταν η Ψυχή αυτή στη συνέχεια, (η διαχωρισμένη), -
λέμε - ωριμάσει, (πάρει, δηλαδή τις εμπειρίες που της αναλογούν, πιέζει ο αρχικός
νοητικός πυρήνας (πριν αρχίσει να παράγει τον κατήφορο), να μαζέψει τις εκπορεύσεις
του. Όλες δηλαδή τις ζωές, όλες τις εμπειρίες αυτής της Ψυχής, σε αυτή τη μία
τωρινή ζωή… Το άτομο, έλκεται από το «σήμα» του Πνεύματος οπότε, «να αρχίσει να
τα μαζεύει», και εκλαμβάνει αυτό το σήμα, οπότε, αρχίζει να «ψάχνεται» (ίσως
και από μικρό παιδί) για τα περί Αυτογνωσίας.
Από Αδαής, περνά (σταδιακά) στο
στάδιο του Συνειδητού, και συνεχίζοντας (όλο και βαθύτερα), μέσω
συνειδητοποιήσεων, διευρύνεται. Η διεύρυνση του αυτή κάποια στιγμή, στο επίπεδο
την Νόησης, βιώνει «ένα σταμάτημα». Σαν, έναν τοίχο: «Ως εδώ».
Αυτό όμως δεν είναι τίποτε
άλλο, από ένα μεγαλύτερο εγώ, από αυτό που είχε εντοπίσει στα αρχικά στάδια της
Αυτογνωσίας του (και θεωρούσε πως είχε υπερβεί). Είναι, ο Νοητικός Πυρήνας που
δεν αφήνει το «παραμυθάκι του», και ακριβώς επειδή παλεύει να παραμείνει ως
ξέχωρος πυρήνας, (αν και όλοι οι διαχωρισμοί του ατόμου από το μικρό εγώ μέχρι
εδώ, προέρχονται σαφώς από αυτόν), δημιουργεί στο άτομο την δυσαρέσκεια που εμποδίζει
τη συνέχιση του.
Εδώ λοιπόν το άτομο, έχει να «δώσει
μία μάχη». Υπάρχει ένας τεράστιος φόβος μέσα του. Ωραία η Αυτογνωσία, ωραίες οι
μάχες και τα ξεπεράσματα, αλλά τώρα (είπαμε) σοβαρεύουν τα πράγματα.
Είναι μια συνειδητοποίηση που μας
παγώνει. Τέλος τα παιχνίδια. Από εδώ και πέρα, τα πράγματα αλλάζουν ριζικά,
δίχως επιστροφή. Αυτός είναι ο Φόβος. Φόβος της μη επιστροφής, Φόβος της αλλαγής,
Φόβος του χασίματος…. Ο Πυρήνας, δεν μπορεί, και δεν ξέρει πώς να υπάρξει αν
δεν είναι ξέχωρος. Καλά τα πήγαμε μέχρι εδώ. Τώρα, απειλείται η ατομικότητα
του. Αυτή η ατομικότητα, που αγωνίστηκε δηλαδή η Νόηση να κερδίσει. Αγωνίστηκε
να χτίσει. Και τώρα πρέπει να πεταχτεί;;;
Αγαπητοί φίλοι, εδώ ακριβώς όμως
είναι η Αληθινή κατάρριψη της ύπαρξης ενός ξέχωρου εγώ. Το μικρό εγώ που στο
παρελθόν θεωρούσαμε πως νικήσαμε, δεν ήταν άλλο από ένα ελεγχόμενο εγώ, από τον
νοητικό πυρήνα. «Θέλεις να πιστεύεις πως το εγώ τελείωσε; Το τελειώνω λοιπόν». Μας
είπε ο Πυρήνας, κι εμείς τον πιστέψαμε, γιατί έτσι «μας βόλευε να πιστεύουμε εκείνο
το διάστημα».
Το τελειωτικό όμως, και απόλυτο
«ξήλωμα» του Εγώ, δεν είναι άλλο, από την παράδοση, και την εξαφάνιση μέσα μας,
του οποιουδήποτε ελέγχου από εμάς, ακόμα και για τον εαυτό μας τον ίδιο. Είχαμε
ξεπεράσει το να ελέγχουμε οτιδήποτε έξω αλλά μέσα μας, εξακολουθούσαμε να
θεωρούμε (υποσυνείδητα), πως εμείς ελέγχουμε τα πράγματα σχετικά με τον εαυτό μας.
Ποιον εαυτό μας; Τον μεμονωμένο, χωρισμένο εαυτό μας από το όλο βέβαια.
Ο φόβος της παράδοσης είναι
τόσο μεγάλος, που ισοδυναμεί με το φόβο του θανάτου που έχουν οι άνθρωποι για
τον θάνατο του βιολογικού τους σώματος. Νομίζαμε πως το είχαμε ξεπεράσει… Κι
έτσι ήτανε. Μπορεί να ήμασταν έτοιμοι να «πεθάνουμε» ως σώματα, αλλά είμαστε
έτοιμοι να πεθάνουμε (ηθελημένα), ως αυτό που πιστεύουμε ότι είμαστε σήμερα; Το
ξέχωρο αυτό άτομο με όλα τα χαρίσματα που ανακαλύψαμε ότι έχουμε; Με την
εσωτερικότητα; Με τη χαρά της ζωής; Με το γέλιο στις παρέες; Τα πειράγματα; Τους
έρωτες; Τη χαρά μας για τα πάντα;
Πως θα είμαστε; Ποιοι θα
είμαστε; Νιώθουμε, στην κυριολεξία πως χανόμαστε… Και πράγματι χανόμαστε, αν το
αποφασίσουμε…. Μόνο που δεν έχουν καμία σχέση όλα όσα «νομίζουμε», με αυτό που
Πραγματικά συμβαίνει…
Μόνο το εγώ είναι που φεύγει. Γιατί
συγχωνευόμενοι με ένα ευρύτερο κέντρο, δεν χάνεται τίποτα απολύτως. Το μόνο που
διαπιστώνουμε, είναι πως είμαστε απλά πολύ πιο ελεύθεροι από σήμερα. Όμως, δεν
βιώσαμε και ποτέ «στάλες» πραγματικής ελευθερίας, οπότε πως θα μπορούσαμε να «φανταστούμε»
κάτι που δεν γνωρίσαμε μέχρι τώρα….
Έγκειται λοιπόν μέσα μας, (ωριμάζοντας,
γιατί και αυτό είναι απαραίτητο), πότε, το μέσα μας κάλεσμα, θα είναι
δυνατότερο από το εγώ που τώρα μας εμποδίζει…
Είναι όμως γεγονός, πως όπως υπάρχουν
επίπεδα (διευρύνσεις) ξυπνήματος (έτσι φαίνονται), υπάρχουν σαφώς και επίπεδα
Φώτισης. Και τελικά, έτσι ισχύει για όλα. Φοβόμαστε ότι τη μια στιγμή δηλαδή
είμαστε όπως είμαστε, και την επομένη, φωτιζόμαστε κι αλλάζουν τα πάντα. Μα
αυτό δεν γίνεται έτσι κι αλλιώς με κάθε μας διεύρυνση μέχρι τώρα; Δεν θα
μπορούσε να είναι διαφορετικά.
Αυτός ο φόβος, και η μη
εμπιστοσύνη μας όμως, είναι ακριβώς όλα όσα μας εμποδίζουν. Δεν βλέπουμε πως κι
αυτές είναι «σκέψεις» (βαθιές πεποιθήσεις), που μας κάνουν να θεωρούμε πως θα «μας
συμβεί» κάτι για το οποίο δεν θα είμαστε έτοιμοι;
Είναι δυνατόν, (μόνο δέστε το),
να προβληματιζόμαστε για κάτι, που ίσως το Σύμπαν, ή ο Θεός κάνει λάθος για
εμάς; Μα αυτός ακριβώς είναι και ο διαχωρισμός μας μαζί του…. Ας το δούμε: Ότι
δηλαδή είμαστε εμείς, και Αυτό, που θα αποφασίσει για μας. Μα…..είμαστε
διαχωρισμένοι. Αυτό είναι το εγώ! Και αυτό επίσης, που πρέπει να δούμε, και να
συνειδητοποιήσουμε!
Δεν είμαστε λοιπόν στην Ένωση
που πιστεύαμε. Κι αυτός, είναι ο τελευταίος διαχωρισμός μας. Λέγεται (για να
νικηθεί), άφημα, και απεριόριστη, (χωρίς όρους και όρια) εμπιστοσύνη. Εδώ
φαίνεται πόση σημασία έχει για εμάς η Απόλυτη, (άνευ πια όρων) ταύτιση με το
Είναι μας, και ποιοι επιλέγουμε να είμαστε: Στο «παραμυθάκι» μας, ή στην
Πραγματική Ένωση (που είμαστε ήδη), και απλά δεν συνειδητοποιούμε (ακόμα);
Δηλαδή θα πει κάποιος, όλα αυτά
που λέμε δεν είναι σκέψεις; Πως με σκέψεις, λέμε να μην έχουμε σκέψεις; Υπάρχει
μία διαφορά. Εξηγούμε με σκέψεις (για να κατανοηθεί) κάτι, που υπερβαίνει τις σκέψεις
αν πραγματοποιηθεί, ενώ στην περίπτωση του εγώ, οι σκέψεις που δημιουργεί ως
διαχωρισμένο του Όλου, «εμποδίζουν» (με φοβικό τρόπο), από το να βιωθεί.
Και το αστείο είναι τελικά, πως
δεν πάμε πουθενά (όπως νομίζουμε), απλά όταν οι σκέψεις αυτές τις διαστρέβλωσης
πάψουν να έχουν πια τη δύναμη μας στην κατοχή τους, απλά πλημυρίζει ο Εαυτός μας,
γιατί έχουμε διώξει τα εμπόδια που μας χώριζαν…. Δεν κάνουμε κάτι εμείς, για να «πάμε» σε Αυτόν…
Εξάλλου, από την πρώτη στιγμή
που είχαμε την πρώτη μας συνειδητοποίηση, (βίωμα), δεν κάναμε τίποτε άλλο, από
το να βλέπουμε τη διαστρεβλωμένη μας κάθε φορά στάση, με την οποία αντιμετωπίζαμε
τη ζωή, τους άλλους, τον εαυτό μας. Από την πρώτη συνειδητοποίηση, (βίωμα),
είχε ήδη αρχίσει ο Φωτισμός μας….
Είναι εξάλλου τόσο εκπληκτικές
οι αισθήσεις σε αυτά τα επίπεδα Ελευθερίας (νικώντας για πρώτη φορά Πραγματικά το
εγώ, και ουσιαστικά όλον τον Νου), που δεν υπάρχουν λέξεις για να χωρέσουν μέσα
τους τη χαρά, τη γαλήνη, την υπεροχή, την ολοκλήρωση που βιώνονται… Μια
τεράστια αγκαλιά, που οι ίδιοι στερούσαμε από τον εαυτό μας...
