1ο
ΜΕΡΟΣ
Αποδοχή, δεν σημαίνει δεχόμαστε
ότι μας φέρνει η ζωή (επειδή έχουμε καταλάβει ότι δεν μπορούμε να κάνουμε
αλλιώς), μια και κάτι ανώτερο (ο Θεός) είναι που τα φέρνει στο διάβα μας, άρα
πάντα, (δεν μπορεί), θα είναι «για καλό σκοπό» οπότε τι να κάνουμε, θα τα
δεχτούμε…
Η αποδοχή αφορά άλλο πράγμα,
όταν η οπτική παύει να είναι Επιφανειακή, γιατί διεισδύει Εσωτερικότερα, και
σαφώς προσεγγίζεται με πολύ μεγαλύτερη σοβαρότητα…
Διότι η αποδοχή, «γεννάται»
μέσα μας! Δεν την επιβάλλουμε «διανοητικά» οι ίδιοι στον εαυτό μας, από τον
εαυτό μας. Κι αυτό γιατί έτσι, είμαστε διαχωρισμένοι. (Ως τρία κομμάτια: Εμείς
που δεν αποδεχόμαστε κάτι διότι μας «δυσαρεστεί», η επιβολή που πρέπει να διεξάγουμε
γιατί νομίζουμε πως έτσι θα πάψει η πάσης φύσεως δυσαρέσκεια, και εμείς από την
άλλη ως ο επιβάλλον, που θα πράξει την επιβολή).
Σκοπός όμως, δεν είναι ο (ακόμα
μεγαλύτερος) διαχωρισμός εντός μας, αλλά αντίθετα, η ενοποίηση. Γιατί η
ενοποίηση (αντίθετων αν και αντικρουόμενων αναγνωρισμένων μας εκφάνσεων) είναι
που φέρνει τη Γαλήνη. (Που κι αυτή επίσης γεννάται, ή αν θέλετε εμφανίζεται
μόνη της μέσα μας, όταν εξαφανιστούν όλα αυτά που την εμποδίζουν….) Η ενοποίηση
λοιπόν είναι ο σκοπός, και όχι το κουκούλωμα, ο καταναγκασμός, ή η επιφανειακή
αποδοχή. Γιατί με τα παραπάνω, μόνο επιφανειακή μπορεί να είναι η αποδοχή μας…
Πασαλείμματα δηλαδή…
Όταν οπότε εμφανίζεται μπρος
μας μία κατάσταση που μας πληγώνει, μας θυμώνει, μας στρεσάρει, μας
ακινητοποιεί κλπ, κοιτάζουμε κατ’ αρχήν, γιατί. Αυτό το γιατί όμως, όχι με την οπτική
μας να βρίσκεται στα άτομα που εμπλέκονται στην κατάσταση γιατί τότε, δεν θα
κοιτάμε εμάς, (δεν θα στρεφόμαστε δηλαδή στο να λύσουμε τη δυσαρέσκεια μας),
αλλά θα προσπαθούμε να ρίξουμε ευθύνες στο περιβάλλον για τον δυσάρεστο τρόπο
που νιώθουμε. (Πράγμα βέβαια που θα μας απομακρύνει από το στόχο μας, - την
επίτευξη της πολυπόθητης Ηρεμίας και Γαλήνης-, και θα μας ρίχνει ακόμα
περισσότερο στο μπέρδεμα, τη διαστρέβλωση, την απογοήτευση και φυσικά, πιο
βαθιά στο βαθύ πηγάδι του πόνου μέσα μας… Το πεδίο της ύλης βλέπετε…) Το βασικό είναι να καταλάβουμε, πως «είναι
επιλογή μας» (αν και μη συνειδητή), το κάθε πλήγωμα, η κάθε μας απογοήτευση, ο
θυμός που μπορεί να νιώσουμε κλπ. Οπότε, δεν έχει να κάνει με άλλον, παρά
μονάχα με εμάς τους ίδιους.
Εξηγούμε:
Το γιατί λοιπόν που ψάχνουμε για
να το δούμε (για να το βρούμε), αφορά το «γιατί» νιώθουμε έτσι (δυσάρεστα.
Λύπη, θυμό, απογοήτευση κλπ).
Μήπως περιμέναμε άλλα, και άλλα
μας δείχνουν οι άλλοι, και γι’ αυτό νιώθουμε έτσι; Μήπως είχαμε λοιπόν (αν
συμβαίνει αυτό) προσδοκίες; Δηλαδή περιμέναμε, οι άλλοι, να καλύψουν δικά μας
κενά; Ή, να δείξουν πως αξίζουμε (με τη συμπεριφορά τους), κι εδώ μπορούμε να
δούμε πως πρώτα εμείς νιώθουμε ανάξιοι μέσα μας για εμάς; Να δούμε όμως πως
νιώθουμε ανάξιοι…. Γιατί, αυτοί οι δύο είναι οι κύριοι λόγοι που αντιδρούμε
άσχημα (συνήθως), εξαιτίας κάποιου εσωτερικού μας πληγώματος.
1. Οι
προσδοκίες μας και
2, η
Αξία που έχουμε οι ίδιοι ως προς το άτομο μας.
Σαφώς και υπάρχουν άλλα
χιλιάδες πράγματα κρυμμένα μέσα μας, που οδηγούν σε αναρίθμητα αρνητικά συναισθήματα
μας για εμάς που τα κρύβουμε, και που πάντα, αφορούν δική μας ασυνείδητη επιλογή, ακριβώς επειδή δεν είμαστε Αυτάρκεις
εσωτερικά, μη γνωρίζοντας αυτό που Πραγματικά Είμαστε… Η αρχή γι’ αυτό λοιπόν, (για
να μπορέσουμε κάποια στιγμή να αναγνωρίζουμε τι Είμαστε, ποιοι Είμαστε), είναι
να δούμε πρώτα, όλα μας τα κρυμμένα...
Δηλαδή, τι είμαστε, που δεν το
ξέρουμε σε συνειδητό επίπεδο, ακριβώς γιατί νομίζουμε όλοι πως είμαστε μόνο καλοί,
δίκαιοι, κλπ. Αν ήταν έτσι όμως, ο κόσμος μας, δεν θα είχε τα χάλια που έχει…
Αυτό σημαίνει πως:
-άλλο «νομίζουμε» πως είμαστε,
(αυτό που θέλουμε να δείχνουμε και απεγνωσμένα προσπαθούμε να το δουν και οι
άλλοι για να πειστούμε τελικά και οι ίδιοι γι’ αυτό),
-άλλο τελικά είμαστε, (επειδή
υπάρχουν υποσυνείδητα άπειρα πράγματα που κρύβουμε λόγω ενοχών, φόβων, και
ανασφαλειών), και
-άλλο Είμαστε Πραγματικά (που
δεν έχει καμία σχέση με το παιχνίδι των δύο παραπάνω.
Αν δεν ψάξουμε όμως, αν δεν
δούμε αυτό το παιχνίδι, (της ύπαρξης του Υποσυνείδητου που δρα επάνω μας, χωρίς
τη Συνειδητή μας συναίνεση), ποτέ δεν θα μπορέσουμε να καταλάβουμε, ή να
φτάσουμε στο σημείο ωριμότητας, του να προσεγγίσουμε αυτό που Πραγματικά Είμαστε.
Στο ψάξιμο μας λοιπόν, (σε κάθε
αρνητικότητα ή δυσφορία που αισθανόμαστε), με ότι συμβαίνει, μπορούν να μας
γίνουν άμεσα γνωστά, όλα όσα κρατάμε υποσυνείδητα μέσα μας. Στο υποσυνείδητο
μας δηλαδή, να «ριχτεί φως», και να δούμε κατάφατσα, όλα όσα κρύβουμε. Να δούμε
δηλαδή το παραμύθι μας. Το ψέμα για μας. Αυτό, που ούτε και οι ίδιοι διανοούμαστε
το βάθος των προεκτάσεων του...
Γιατί ακριβώς τη στιγμή της
συνειδητοποίησης του τι κρύβαμε, (και τώρα που θυμώσαμε και ψάξαμε τη «ρίζα του» και την είδαμε), είναι
που έρχεται το λεγόμενο «βίωμα».
Βιώνουμε με λίγα λόγια «καθαρά»
«τι κάνουμε».
Γιατί μέχρι τώρα, «νομίζαμε»
πως εμείς είμαστε σωστοί, και οι άλλοι πάντα λάθος.
Βλέποντας «τι κάνουμε» όμως,
(τις απαιτήσεις μας από τους άλλους, το πόσο καταπιεστικοί μπορεί να είμαστε,
το πόσο μισούμε κάποιους ανθρώπους και δεν θέλαμε να το παραδεχτούμε, το πόσο άσχημη
ιδέα έχουμε για μας), ακριβώς εκείνη τη στιγμή, γίνεται κάτι πραγματικά
εκπληκτικό: Νιώθουμε, (παρά το αρχικό σοκ που αντικρίζουμε τον «κακό» εαυτό
μας), ένα ξελάφρωμα. Μία κάθαρση. Γιατί αυτή είναι η κάθαρση. Κι αυτή την
έννοια έχει και η εξομολόγηση:
«Να
δούμε βαθιά μας,
και να παραδεχτούμε αυτό που θα δούμε.
Ότι κι
αν είναι. Γιατί αυτό είμαστε».
Βγαίνοντας λοιπόν στο φως (στο
συνειδητό μας) κάτι από το υποσυνείδητο, αυτόματα συνειδητοποιούμε τη
διαστρέβλωση μας. Που τελικά αυτή ήταν και η αιτία του πόνου μας, και δεν είχε
καμία σχέση με αυτόν που μας έβγαλε (νομίζαμε) λίγο πρωτύτερα «τον θυμό». Απλά
αυτός, «ερέθισε» κάτι μέσα μας, ώστε να μπορέσουμε να το ψάξουμε, να το βρούμε,
και να συνειδητοποιήσουμε πως την ευθύνη για τον πόνο μας, την είχαμε τελικά δημιουργήσει οι ίδιοι! Γι’ αυτό και
οποιοδήποτε δυσάρεστο συναίσθημα μας, δεν έχει να κάνει με τον οποιονδήποτε
άλλο έξω από εμάς.
Και βέβαια τώρα πια, νιώθουμε
πιο ανάλαφροι από (ένα τουλάχιστον) φορτίο που κουβαλούσαμε ηθελημένα
(ασυνείδητα), και τώρα, το αφήσαμε πίσω. Γι’ αυτό και το ελάφρωμα. Και αμέσως μετά το ελάφρωμα, έρχεται η
λεγόμενη «κατανόηση». Ακριβώς γιατί καταλάβαμε τι συνέβη! Και εξαιτίας αυτής
ακριβώς της κατανόησης, έρχεται ως αποτέλεσμα τελικά η αποδοχή, πρώτα του
κομματιού του «μελανού» εαυτού μας, και κατόπιν, και του εξωτερικού συμβάντος (που
ήταν η αιτία πχ για να θυμώσουμε).
Αποδεχόμαστε, ακριβώς επειδή κατανοούμε λοιπόν. Δεν μπορούμε να
αποδεχτούμε το οτιδήποτε, αν πρώτα δεν το έχουμε κατανοήσει. Γι’ αυτό και
είπαμε από την αρχή, ότι η αποδοχή, γεννάται μέσα μας! Ακριβώς επειδή είναι
αποτέλεσμα μιας Καθαρά Εσωτερικής
διεργασίας. Που σημαίνει πλέον
πως δεν είμαστε οι ίδιοι. Η ίδια η κατανόηση, (το βίωμα της), μας άλλαξε. Μας
άλλαξε, και μας έκανε φυσικά πιο Έμπειρους, και βέβαια πιο Σοφούς…. Δεν είμαστε
στην ίδια θέση μέσα μας, κατά την οποία μας βγήκε ο θυμός. Στη θέση του θυμού
πια το συμβάν, όχι μόνο δεν μας ενοχλεί, αλλά νιώθουμε και…..Γαλήνη;;; Γαλήνη;;
Ναι, Γαλήνη! Είναι το δώρο του εαυτού μας, κάθε φορά που βγάζουμε βάρη από πάνω
μας. Γιατί πετώντας βάρη, είναι που προσεγγίζουμε όλο και περισσότερο το
Αληθινό…
Επίσης, νιώθουμε
ευγνωμοσύνη γι’ αυτόν……..που μας θύμωσε.
Κι αυτό, γιατί ήταν η αιτία και η αφορμή μαζί, του να κοιτάξουμε μέσα μας.
Τέτοια Μαγεία έχουν οι σχέσεις, όταν γνωρίζουμε που να κοιτάμε, και σε τι
ακριβώς να καταναλώνουμε το χρόνο μας μέσω των σχέσεων...
Γιατί ο Σκοπός όπως είπαμε,
είναι η Ενοποίηση. Ενοποίηση αυτού που βλέπει καθαρά μέσα μας, με εμάς τους
ίδιους, που τώρα είμαστε. Όλα γίνονται, για τη Μαγική αυτή Συνάντηση….. Γιατί
είναι εκπληκτικό αυτό που διεξάγεται εντός μας. Δεν είμαστε ένας άνθρωπος όπως
νομίζουμε. Βρισκόμαστε μόνιμα, σε μία
συνεχής πάλη.
Όπως ειπώθηκε και πριν, είμαστε
το Συνειδητό μέρος που πράττει, ανάλογα με το πώς θα «τσιγγλιστεί» από το
περιβάλλον, που αν το αποφασίσει μπορεί να ψάξει βαθύτερα αυτή του τη
λειτουργία….
Είμαστε επίσης το Ασυνείδητο
μέρος μας, που με βάση «καταχωρημένες» πεποιθήσεις και φοβίες, μας ωθεί να
δρούμε (χωρίς να αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη του, ως ξέχωρο μας κομμάτι).
Και είμαστε και αυτό που μας
ωθεί, να ξεκαθαρίσουμε όλο το παραπάνω μπέρδεμα, και να ανοιχτούμε στο Φως της Αλήθειας
για το τι συμβαίνει με εμάς, και για μας.
Δηλαδή να γνωρίζουμε τι είμαστε
καθαρά, να γνωρίζουμε τα ουσιαστικά μας κίνητρα, τις απαιτήσεις μας, τις
φοβίες, τις ανασφάλειες, (αν και σε ποιες περιπτώσεις υπάρχουν, όπως και πότε
ενεργοποιούνται), καθώς και τις δυνατότητες που αναδύονται εντός μας. Να
γνωρίζουμε οπότε, όχι μόνο το ένα, το αρνητικό μας μέρος. Να μπορέσουμε να
«ξεσκεπάσουμε» (από τα βάρη που το έχουν καλύψει), κι αυτό που μας ανυψώνει.
Που μας ανήκει, (ως την κληρονομιά μας) και που κατ’ ουσίαν Είμαστε.
Πρέπει λοιπόν κάποτε να
αντιληφθούμε, (κι αυτό, γίνεται μόνο αν το αποφασίσουμε οι ίδιοι και ψάξουμε),
πως το αρνητικό, και οι «κρυψίνους» καταστάσεις, από τη μια (όπως ειπώθηκε ήδη)
είναι (αν και ασυνείδητα) επιλογή μας, κι από την άλλη, αποτελούν, στην
κυριολεξία την πηγή όλων των βασάνων μας, όπως φυσικά και το εμπόδιο, της μη
εμφάνισης των υπέροχων ποιοτήτων που «θάβουμε» με τις θεωρίες μας, τα δόγματα,
και την ηθικοφαινομενική (μόνο) συμπεριφορά μας.
Από ποιον κρυβόμαστε; Σαφώς,
από τον ίδιο τον Εαυτό μας. Δεν υπάρχει άλλος για να κρυφτούμε. Κι αν νομίζουμε
πως υπάρχει, είμαστε διπλά τυφλωμένοι….
