Αυτό που Υπάρχει Πραγματικά, (το Αρχέγονο Χάος της
Ορφικής Θεολογίας και των Τελετουργικών Ύμνων,) αποτελεί Μία και Μόνη
Πραγματικότητα, που όσο πιο βαθιά βιώνεται τόσο αποκαλύπτει τον Μοναδικό
Χαρακτήρα της. Αυτό που δεν μπορεί να συλληφθεί, γίνεται στην μετέπειτα
θεολογική και φιλοσοφική γλώσσα ο Υπέρτατος Θεός, Πατέρας των πάντων, ο Δίας.
Πέρα από την Αντίληψη της Παρουσίας, που αποτελεί την Καρδιά, την Ουσία κι Όλη την Έκταση της Ύπαρξης, δεν υπάρχει τίποτα. Αυτό Απλώνεται Παντού. Σε Οντολογικό Επίπεδο λοιπόν όλα είναι Εδώ. Υπάρχουν Μέσα σε Αυτή την Αδημιούργητη Ουσία.
Ό,τι Συμβαίνει και Φαίνεται να συμβαίνει, δεν γίνεται σε Οντολογικό Επίπεδο αλλά σε Αντιληπτικό, που είναι κάτι διαφορετικό. Μπορεί να υπάρχει Πλήρης Αντίληψη της Ουσίας (Αντίληψη,) κι αυτή η Πρωτογενής Αντίληψη που Αντιλαμβάνεται το Είναι, την Ενότητα της Ύπαρξης, Αυτό είναι ο Έρωτας των Ύμνων που εκφράζεται ακριβώς σαν Παγκόσμια Δύναμη Ενότητα της Ύπαρξης και σαν Τάση προς Συνειδητοποίηση Αυτής της Ενότητας.
Στους θεολογικούς κύκλους, ο Έρωτας, στους κατοπινούς
(μετά τον Ορφέα) αιώνες, έλαβε την Όψη του Διονύσου, του Γιού του Διός, του
Άρχοντα της Δημιουργίας, και του Καθοδηγητή των Μυστηρίων.
Στην φιλοσοφική γλώσσα των Φιλοσόφων, πριν τον Πλάτωνα. Αυτή η Ουσία που Υπάρχει από Μόνη της είναι το Ον, το Είναι. Όχι μόνο σαν Βάση της Ύπαρξης, Ουσία της Ύπαρξης, αλλά και σαν Απέραντο Βάθος από το Οποίο Πηγάζουν Όλα.
Στην πραγματικότητα οι Φιλόσοφοι μιλούν για το Ον από
οντολογική σκοπιά (το Όντως Ον, το Αληθινό Ον, Αυτό που Υπάρχει,) και για το
Είναι από αντιληπτική άποψη, Αυτό που αντιλαμβανόμαστε σαν Είναι (εμείς τα
όντα).
Οι Φιλόσοφοι χρησιμοποιούν τον ίδιο όρο «Ον», «Είναι»
αλλά με δυο διαφορετικές σημασίες. Ο Πλάτωνας, ακολουθώντας την γραμμή των
Φιλοσόφων που προηγήθηκαν, τα διευκρινίζει όλα αυτά.
Το Αδημιούργητο, Αυτό που Υπάρχει Πάντα από Μόνο του,
επειδή, Οντολογικά, έχει τον Χαρακτήρα της Μοναδικότητας, ο Πλάτωνας το
Ονομάζει το Εν. Αυτό είναι το Αγαθόν, το Υπέρτατο, η Πηγή κι ο Τελικός Σκοπός
των πάντων.
Σαν Είναι, πρέπει να χαρακτηρισθεί το «τελείως είναι»,
το επέκεινα της ουσίας, πέρα από το απλό Είναι που αντιλαμβανόμαστε. Η
Προσέγγιση του Αληθινού είναι αδύνατη, γιατί όσο κι αν η αντίληψη
επεκτείνεται στο Άπειρο, πάντα υπάρχει δυνατότητα επέκτασης. Η Κίνηση είναι
χωρίς όρια.
Σε Αντιληπτικό Επίπεδο, έξω από αυτό το Εν, την
Μοναδική Πραγματικότητα επικρατεί το «άπειρο» (ασαφές) που συγκεκριμενοποιείται
στην «αόριστο δυάδα», το «μικρό και μέγα».
Κάθε αντίληψη αποκτά έναν ατομικό χαρακτήρα, μια
ιδιαίτερη θέση μέσα στην ύπαρξη, με μια άπειρη ακολουθία κάτω και μια άπειρη
ακολουθία πάνω (από εδώ βγαίνει το «μικρό και μέγα»).
Αυτές οι αντιλήψεις-ιδέες είναι οι «ειδητικοί αριθμοί»
για τους οποίους μιλούσε ο Πλάτωνας. Η αντίληψη, ότι κάθε σύλληψη είναι
«αριθμός» («ειδητικός αριθμός»,) βγαίνει από το απλό γεγονός ότι μπορούμε να
φτάσουμε σε κάθε αντίληψη μέσα από μια ακολουθία του ναι-όχι.
(Παράδειγμα: το συγκεκριμένο είναι «αυτό», ναι ή όχι;
Είναι το άλλο, ναι ή όχι; Κι έτσι συνέχεια μέχρι να αποσαφηνισθεί ο χαρακτήρας
του. Αυτή η ακολουθία των ναι-όχι μέσα στην παγκόσμια τάξη των όντων είναι ο
«χαρακτήρας» του όντος, ο «αριθμός» του.
Όταν λοιπόν η Αντίληψη Ανοίγεται προς Αυτό που Υπάρχει (το «Τελείως Είναι»,) το Αντιλαμβάνεται σαν Είναι, σαν μια Ενότητα Ύπαρξης. Το Είναι αποτελεί την Βάση και την Ουσία όλων των πραγμάτων. Μέσα στο Είναι γεννιούνται όλα. Όλα συμμετέχουν στο Είναι (αλλιώς δεν «υπάρχουν»).
Το Είναι στο Οποίο Συμμετέχουν όλα, αποτελεί (σε
Αντιληπτικό Επίπεδο) την Ουσία, το Βάθος, όλων των όντων. Αλλά η Αντίληψη δεν Μένει
σε Αυτό το Είναι που είναι στο Βάθος. Έχοντας μια Απεριόριστη Δημιουργική
Δύναμη, σχηματίζει ιδιαίτερες αντιλήψεις, κι έτσι «εισέρχεται» στον κόσμο της
ατομικότητας και της πολλαπλότητας (στον κόσμο του νου, των ιδεών-ειδητικών
αριθμών).
Όλες οι αντιλήψεις όμως δεν είναι παρά επιφανειακές
δραστηριότητες – αντιληπτικές καταστάσεις. Η ίδια η αντίληψη της ατομικότητας,
δεν εφαρμόζεται σε Οντολογικό Επίπεδο (όπου μόνο το Ένα είναι Αληθινό,) αλλά
ισχύει μόνο σε αντιληπτικό επίπεδο, στον κόσμο των φαινομένων.
Έτσι για να τα αποσαφηνίσουμε όλα αυτά, (γιατί και δυσνόητα είναι, και δύσκολο να εκφραστούν σε διανοητικό επίπεδο,) η Ψυχή που Πηγάζει από το Άγνωστο Βάθος του Ενός, Εκδηλώνεται σε Αντιληπτικό Επίπεδο σαν Παγκόσμιο Είναι, (Μία και Μοναδική Ψυχή,) και πάνω σε αυτή την Αντιληπτική-Υπαρξιακή-Βάση του Είναι, εκφράζεται σαν ατομικότητα (σαν νους, νοητικός πυρήνας, αντίληψη ατομικής ύπαρξης, σύνολο προσωπικών αντιλήψεων, δραστηριοτήτων και συμπεριφορών, κλπ.)...
Κι είναι Αυτή η Ψυχή με την Ουράνια Προέλευση, με τον
Παγκόσμιο Χαρακτήρα, και την ατομική προσωπική δράση που εμψυχώνεται και
ενδυναμώνεται και αποκτά συναίσθηση, και μέσω της κατώτερης υλικής ψυχής
ενσωματώνεται, εκδηλώνεται δηλαδή στον υλικό κόσμο, μέσα σε ένα σώμα.
Οι Αρχαίοι Σοφοί, κι ο Πλάτωνας, λέγοντας Ψυχή εννοούσαν συνήθως το Πνευματικό Στοιχείο, που ενσωματώνεται στο σώμα κι όχι μια ιδιαίτερη λειτουργία που μεσολαβεί ανάμεσα στην Ουράνια Νοητική Ψυχή και το σώμα.
Η Ψυχή λοιπόν είναι Μια, η Παγκόσμια Ψυχή, και κάθε
ψυχή είναι έκφραση αυτής της Μοναδικότητας. Κάθε ψυχή είναι το Είναι,
Συμμετέχει στο Είναι, και Ολοκληρώνεται στο Είναι. Όσο κι αν η ψυχή
απομακρύνεται επιφανειακά από το Κοινό Είναι, περιπλανώμενη σε ιδιαίτερες
αντιλήψεις και προσωπικές εμπειρίες, ούτε αποχωρίζεται από την Μια Βάση, ούτε
εγκαταλείπει αυτή την Βαθιά Αίσθηση της Ενότητας εντελώς.
Είναι ακριβώς αυτή η Υπαρξιακή Ενότητα που Ωθεί την
ψυχή να εξελιχθεί, να αναζητήσει την Ουσία της, το Είναι της. Κι έτσι η ψυχή
στην πραγματική της εκδήλωση δεν είναι παρά Τάση προς Ολοκλήρωση,
Συνειδητοποίηση της Ενότητας, Ορμή προς την Ενότητα της Ύπαρξης, η Ουσία του
Έρωτα.
Η Ψυχή που ενσωματώνεται σε ένα σώμα, διαχέεται στο σώμα και συχνά διασκορπίζει τις δυνάμεις της και τον χρόνο της, σε επιφανειακές λειτουργίες, κι εξωτερικές δραστηριότητες.
Θέλοντας ο άνθρωπος να βρει την Αλήθεια για την Ύπαρξή
του, την Ουσία του, ή Αυτό από το Οποίο προέρχεται πρέπει να Στραφεί Έσω. Ο
άνθρωπος δεν μπορεί να βρει τίποτα έξω. Όσο κι αν ψάχνει έξω στις αισθήσεις,
εκεί υπάρχουν μόνο τα υπόλοιπα πράγματα, αλλά πουθενά Αυτό που τα Περιλαμβάνει
όλα.
Όσο κι αν επιθυμεί ο άνθρωπος να βρει την Αλήθεια κι
αισθάνεται πόσο πολύτιμο είναι αυτό, δεν αρκεί αυτή η συναισθηματική ορμή για
να φτάσει στην Αλήθεια. Η σκέψη, (η διάνοια κατά τον Πλάτωνα,) δεν μπορεί να
συλλάβει το Πραγματικό.
Λειτουργεί πάντα στο επίπεδο της ατομικότητας και της
δυαδικότητας εγώ-κόσμος, κι ό,τι συλλαμβάνει είναι πάντα περιεχόμενο της
δραστηριότητάς της, κάτι μικρότερο από αυτή την ίδια την σκέψη. Ο Θεός, το Ένα,
δεν μπορεί να είναι περιεχόμενο της σκέψης, μια ιδέα, μια αντίληψη, κάτι τόσο
μικρό.
Ακόμα κι όταν, εγκαταλείποντας όλα αυτά και με Καθαρό
Νου, (η Νόηση του Πλάτωνα,) θεωρούμε την Ενότητα της Ύπαρξης, την Απεραντοσύνη
του Είναι, ακόμα κι αυτό δεν είναι παρά μια αντίληψη.
Υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα ανάμεσα στην Αντίληψη του
Είναι, και στο Είναι (το «Τελείως Είναι»). Είναι διαφορετικά Επίπεδα Ύπαρξης.
Πρέπει, εγκαταλείποντας τελείως το Αντιληπτικό Επίπεδο, καταργώντας οποιοδήποτε
«διαχωρισμό», να Βυθιστούμε στον Θείο Ωκεανό της Αληθινής Ύπαρξης του Ενός.
Αυτή είναι η Υπέρτατη Κατάκτηση, Κατάσταση, κι η Αληθινή Ολοκλήρωση του
ανθρώπου.
Αν θέλουμε λοιπόν, πραγματικά να Ανυψωθούμε ως το Υπέρτατο Ένα, το Αγαθόν, το «Τελείως Είναι», θα πρέπει να σταματήσουμε να διοχετεύουμε και να διασκορπίζουμε την δύναμη της ψυχής μέσα στο σώμα και τον κόσμο, να αποσύρουμε την συνειδητότητα από το σώμα και τις κατώτερες επιφανειακές λειτουργίες, για να Ανυψωθούμε στον Απέραντο Ουρανό της Πραγματικότητας.
Αυτό ακριβώς διδάσκονταν (πρακτικά) στα Ιερά Μυστήρια,
στους Ορφικούς Θιάσους, στους Πυθαγόρειους Συλλόγους στην Ιερή Ελευσίνα και
στους Ουράνιους Δελφούς, και στην Ακαδημία του Πλάτωνα, που την είχε
δημιουργήσει κατά τα πρότυπα των πυθαγόρειων συλλόγων.
Η Ακαδημία ήταν περισσότερο μια κοινότητα, ένα
Κοινόβιο Μυημένων, που είχαν σαν σκοπό την Ιερή Ανάβαση, την Αληθινή Μύηση κι
όχι ένα «Σχολείο», όπως ήταν η εξωτερική όψη της, κι όπως νομίζουν οι
περισσότεροι άνθρωποι, μέχρι σήμερα. Η Ακαδημία σαν «Σχολείο» είναι δημιούργημα
της μετα-ελληνικής νεότερης φαντασίας. Η Ακαδημία επιτελούσε ένα Μυητικό Έργο,
όπως συνέβαινε σε όλους τους Ιερούς Θιάσους, στα Ελευσίνια Μυστήρια, και στο
Κέντρο των Δελφών.
Αυτή η Ιερή Πρακτική, που έχει την καταγωγή της στον Ορφέα, (τουλάχιστον αυτός της έδωσε καθαρή θρησκευτική και φιλοσοφική μορφή,) χρησιμοποιούνταν σε όλους τους Ιερούς Θιάσους, κι ήταν γνωστή σε Φιλοσόφους σαν τον Παρμενίδη και τον Ηράκλειτο.
Κι ο ίδιος ο Σωκράτης την εφάρμοζε. Ο Πλάτωνας μάλιστα
ταυτίζει την Ιερή Πρακτική της Απόσυρσης Έσω, με την Αληθινή Φιλοσοφία, (κατά
τον Φαίδωνα,) και με την Αληθινή Έκφραση Του Έρωτα της ψυχής προς το Θείο,
(κατά το Συμπόσιο). Είναι ακόμα η τέχνη του φιλοσοφικού θανάτου, για αυτό ο
Σωκράτης δεν φοβόταν τον θάνατο. Ζούσε ήδη πέρα από τον κόσμο των φαινομένων,
στο Αιώνιο Βασίλειο του Είναι.
Η διαφορά ανάμεσα στους Σοφούς και τους απλούς ανθρώπους είναι αυτή. Οι Σοφοί Γνωρίζουν το Είναι και Που πηγαίνουν. Οι άνθρωποι, ούτε γνωρίζουν το Είναι, ούτε κατανοούν το τι συμβαίνει ακριβώς όταν λόγω θανάτου, εγκαταλείπουν το σώμα.
Τελικά, ο Πλάτωνας, στο Συμπόσιο, αφού εκθέτει τις διάφορες απόψεις των συγχρόνων του, διευκρινίζει στο «Συμπόσιο 110» ποια είναι η Φύση της Ψυχής σαν Έρωτας προς την Ενότητα, σαν Τάση προς Ενοποίηση (που είναι η Ουσία του Έρωτα,) και περιγράφει τις Βαθμίδες Ανόδου από τον αισθητικό φαινομενισμό, στην ψυχική και ηθική πραγματικότητα, μετά στον χώρο της διανοίας των αιώνιων ιδεών, και τέλος στον Καθαρό Νου, (στην Άμεση Νόηση,) όπου Βιώνεται η Ενότητα του Είναι.
Αλλά στο «Συμπόσιο 111» Αποκαλύπτει Ποια Είναι η Φύση του Ενός, η Ολοκλήρωση του Θείου Έρωτα, η Ουσία του Έρωτα σαν Κοσμικής Δύναμης, που είναι η Αληθινή Ένωση με το Αγαθόν, ο Θεός. Εδώ πρέπει να σωπάσουμε και να αφήσουμε τον ίδιο τον Πλάτωνα να μιλήσει. Λέει ελάχιστα, γιατί δεν υπάρχει τίποτα να πεις, αλλά αυτό που λέει είναι το Μέγιστο Μάθημα που πρέπει κάθε άνθρωπος να μάθει. Διαβάστε το Συμπόσιο.
