και η
Υπερθρησκευτική πραγματικότητά του
Κάθε
θρησκεία, ή θρησκευτική αντίληψη, όταν εκφράζεται στο επίπεδο του λόγου,
αναγκαστικά χρησιμοποιεί αντιλήψεις κι όρους του περιβάλλοντος μέσα στο οποίο
αναπτύσσεται. Εξαρτάται ασφαλώς, από το βάθος της Κατανόησης από το οποίο
πηγάζει ο λόγος, από το πλάτος της εκφραστικότητας, και τις ιδιαίτερες
ικανότητες αυτού που μεταφέρει το Μήνυμα, να το κωδικοποιήσει απλά, κατανοητά
και προπάντων «λειτουργικά»… Μονάχα σε αυτό το επίπεδο διαφέρουν οι θρησκείες.
Το
ουσιαστικό μήνυμα όμως όλων των θρησκειών είναι ακριβώς η Άμεση Εμπειρία της
Απόλυτης Πραγματικότητας η Βιωματική Ένωση με Αυτό που Υπάρχει, όπως κι αν
γίνεται Αυτό Αντιληπτό.
Πέρα λοιπόν
από τις εξωτερικές περιγραφές, σε όλες τις θρησκείες, σε κάθε θρησκεία, έρχεται
μια στιγμή, που ο άνθρωπος, εφόσον θέλει πραγματικά να προχωρήσει στην βίωση
της ουσίας της θρησκείας του, επανέρχεται στον εαυτό του, για να βιώσει, αυτός
ο ίδιος, προσωπικά, την Υπέρτατη Πραγματικότητα.
Ακριβώς αυτή
την στιγμή ο άνθρωπος είναι υποχρεωμένος να εγκαταλείψει όλες τις αντιλήψεις
του για την Πραγματικότητα, μέσα στις οποίες λειτουργούσε και στις οποίες
στηρίζονταν για να αντιμετωπίσει, όχι αυτό που «φαντάζεται», αλλά Αυτό που
Πραγματικά Υπάρχει και το Οποίο σαν Ζωντανή Πραγματικότητα αφενός του
Εμφανίζεται Απεριόριστο, Άπειρο, και αφετέρου Παντελώς Άγνωστο. Ενώπιον της
Πραγματικότητας ανακαλύπτουμε πως Αυτό Είναι Εδώ, Ολοζώντανη Πραγματικότητα,
Άγνωστη στην Ουσία της, και δεν είναι απλά μια αντίληψη, μια εικόνα που είχαμε
συλλάβει με την αντίληψη, την σκέψη, τις γνώσεις μας… Η Πραγματικότητα
βρίσκεται Τελείως Έξω από την αντίληψή μας Είναι Κάτι που υπάρχει και μας
Υπερβαίνει κι όχι κάτι που «χωράει» σαν αντίληψη, ιδέα, μέσα στον
μικρό νου, στον περιορισμένο χώρο της σκέψης μας. Ακριβώς αυτή την στιγμή, Εδώ,
Τώρα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με το Πραγματικό, με την Πηγή μας, με την Αλήθεια.
Όλη η νόηση
έχει καταρρεύσει, αντιλήψεις, γνώσεις, θρησκείες, ο ανθρώπινος πολιτισμός της
δήθεν γνώσης που είχαμε, όλα έχουν γίνει σκόνη… και γνωστική διαδικασία έχει
παραλύσει, με τι τρόπο θα «συλλάβουμε» Αυτό που Υπάρχει;… Επικρατεί απόλυτη
σιωπή μέσα μας. Αυτή ακριβώς η υπαρξιακή στάση πάνω στο απόλυτο χάος, στο
απόλυτο σκοτάδι, στην απόλυτη σιωπή, είναι η βασική προϋπόθεση για να Ανατείλει
το Πραγματικό και να μας Φωτίσει, να μας Φανερώσει την Ουσία του (στο μέτρο που
μπορούμε να την δεχτούμε), να μας μεταγγίσει την Γνώση της Πραγματικότητας, με
τρόπο Άμεσο, Υπερβατικό, να Μετέχουμε της Πραγματικότητας και της Αυτογνωσίας
του, να Γίνουμε Ένα με Αυτό που Υπάρχει.
Περνώντας
την Πύλη, περνώντας πέρα από την λειτουργία της σκέψης, στον Ιερό Χώρο του
Πραγματικού, έχουμε αφήσει πίσω όλα τα διανοητικά σκουπίδια… Χιλιάδες βιβλία,
χρόνια αναζητήσεων και μάταιων προσπαθειών, δεν μπορούν να μας δώσουν όσα
μπορεί να μας δώσει μια στιγμή, μια σταγόνα εμπειρίας του Ζωντανού Πραγματικού.
Ο Αληθινός Δρόμος που μας Οδηγεί στο Κατώφλι της Πραγματικότητας είναι το
Εσωτερικό Βίωμα κι όχι οι προσπάθειες κι οι εξωτερικές δραστηριότητες.
Ο Ιερός
Χώρος του Πραγματικού είναι Αληθινός γιατί τον Ζούμε, είναι Απεριόριστος γιατί
δεν υπάρχουν εμπόδια, είναι Αιώνιος γιατί είναι πέρα από τον χρόνο.
.
Κατανοώντας
ότι Υπέρτατη Ουσία της Θρησκείας, κι Υπέρτατος Στόχος του Ανθρώπου είναι
να Ενωθεί Βιωματικά με Αυτό που Υπάρχει, γίνεται αντιληπτό ότι αυτό που έχει
σημασία είναι το Αληθινό, το Ζωντανό, που Υπάρχει κι αυτό που είμαστε εμείς,
αυτό που μπορούμε να ζήσουμε, να βιώσουμε… δεν έχουν σημασία ούτε οι
θρησκευτικές θεωρίες, ούτε οι εξωτερικές δραστηριότητες της σκέψης ή του
σώματος… Έτσι είναι απαραίτητο να αναγνωρίσουμε ακριβώς τα άμεσα πραγματικά που
είναι εδώ, τώρα, μπροστά μας… δηλαδή η δική μας συνειδησιακή υπαρξιακή και
φυσική παρουσία, μέσα στον Άγνωστο Χώρο της Πραγματικότητας… Αν θέλουμε με αυτή
την στοιχειώδη αυτογνωσία (της «παρουσίας» μας) να Βαδίσουμε στον Ιερό Χώρο, να
Πλησιάσουμε, να Αγγίξουμε να Ενωθούμε με Αυτό που μας Περιβάλλει, πρέπει να το
κάνουμε με απόλυτη ταπεινότητα, να βαδίσουμε με γυμνά πόδια και με άδεια χέρια,
και χωρίς νου.
Αν θέλουμε
να μπούμε στον Ιερό Χώρο, Μέσα μας, να Υπερβούμε τον κόσμο και να Ζήσουμε στο
Χώρο της Αιωνιότητας, δεν μπορούμε να το κάνουμε σαν «κάποιο εγώ», ούτε
μεταφέροντας παλιούς τρόπους ζωής, ούτε με τον νου γεμάτο αντιλήψεις… πρέπει να
πάψουμε να ασχολούμαστε με τον «εαυτό» και τις αντιλήψεις του αν θέλουμε να
Ατενίσουμε με Καθάρια Όραση Αυτό που Υπάρχει Τώρα Εδώ.
Είναι φανερό
λοιπόν ότι η Βίωση της Αρχέγονης Ενότητας του Όντος είναι πέρα από αντιλήψεις,
θρησκείες, πολιτισμούς, ιστορικό χρόνο, κλπ… Είναι ένα καθαρά Ανθρώπινο,
Ανθρωπολογικό Φαινόμενο, πέρα από τον χρόνο… Μέσα στην Ανθρώπινη Φύση Βρίσκεται
Εγγενής η Εμπειρία του Απολύτου, σαν Δυνατότητα… Εξαρτάται από τον καθένα να το
ζήσει.
Η Αληθινή
Θρησκεία είναι η Θρησκεία του Βιώματος, κι αυτή η Αληθινή Θρησκεία αποτελεί την
ύστατη ουσία όλων των θρησκειών, πέρα από διδασκαλίες, θεωρίες, θεολογίες,
θρησκευτικές αντιλήψεις και λατρευτικές δραστηριότητες… Ολόκληρο το Σύμπαν (κι
όχι απλά το υλικό σύμπαν) Δείχνει στο Αληθινό, ο Ναός των ανθρώπων είναι ο
χώρος γύρω από το «Ιερό»… και στον Άνθρωπο, Βαθιά Μέσα του (μέσα στο Ανθρώπινο
Σώμα), η Ουσία του, είναι η Άμεση Εμπειρία του Αληθινού… Βιώνοντας το Απόλυτο
Μέσα μας, Εισερχόμαστε στον Αληθινό Ναό κι Ενωνόμαστε με Αυτό που Υπάρχει Πάντα.
Έτσι,
Κατανοώντας Ορθά, πως από την εδώ πραγματικότητα της δικής μας «παρουσίας»
(μέσα στην Ύπαρξη) μπορούμε να Ανυψωθούμε, εγκαταλείποντας το «εγώ», στην
Πανταχού Παρουσία Αυτού που Υπάρχει, και Βιώνοντάς το, Εδώ, Τώρα, Πέρα από τον
Χρόνο ανακαλύπτουμε ότι η Νέα Αντίληψη Αγκαλιάζει τα Πάντα σε μια Ενότητα, όπου
δεν υπάρχουν διαχωρισμοί κι «αποστάσεις» ανάμεσα σε όλα… Συνεπώς το
Μυστικιστικό Βίωμα, η Πραγματική Ένωση με Αυτό που Υπάρχει, δεν μας μεταφέρει
σε «άλλους κόσμους»… αυτά τα δημιουργεί η «φαντασία» των ανθρώπων… απλά μας
βγάζει έξω από τον χρόνο ενώ ταυτόχρονα λειτουργούμε και μέσα στο χρόνο, και
μέσα στο σώμα, και μέσα στοκ κόσμο… Είμαστε όμως τελείως «αλλοιωμένοι»
«θεϊκοί», «φωτεινοί»… Είναι το Πνεύμα που κατοικεί μέσα μας.
Η Άμεση
Εμπειρία της Απόλυτης Πραγματικότητας είναι κάτι που ζούμε, ένας Απέραντος
Χώρος Επίγνωσης, που Βιώνουμε στην Στιγμή που Ρέει, και που είναι πέρα από τον
χρόνο… Είναι κάτι που ζούμε, όχι κάτι που βλέπουμε, που μπορούμε να
σχηματίσουμε μια αντίληψη, να περιγράψουμε… Είναι Ένας Χώρος Επίγνωσης, χωρίς
εξωτερικά σημάδια, χωρίς μονοπάτια, χωρίς ίχνη… Κι ο Καθένας το Ζει αυτός ο
ίδιος, όταν εγκαταλείπει το «εγώ» για να Βυθιστεί στο Απεριόριστο… Όπου
Ανακαλύπτει ότι εξακολουθεί να είναι αυτός ο ίδιος αλλά χωρίς περιορισμούς, και
χωρίς διαχωρισμούς, Ενωμένος με το Παν, και με το κάθε τι…
Αν Τέτοιος
είναι ο Χώρος της Πραγματικότητας, Χωρίς Ιδιότητες, Χωρίς περιγραφές, Χωρίς
Μονοπάτια, Χωρίς Δραστηριότητες, αλλά μόνο με μια Δράση, την Ζωή… να το Ζούμε…
τότε πως «Φτάνουμε» Εδώ; Μπορεί Αυτό που είναι Ζωή, χωρίς ιδιότητες,
δραστηριότητες, να επιτευχθεί με εξωτερικές προσπάθειες; Μονάχα ο νους
«φαντάζεται» μονάχα ο νους «προσπαθεί» μονάχα ο νους «πραγματοποιεί» (αλλά ό,τι
«πραγματοποιεί» είναι στο επίπεδο του νου).
Δεν υπάρχει
Πύλη να Περάσουμε, δεν υπάρχει διαδικασία ή δραστηριότητα, ή πράξη, να μας
βοηθήσει… Το Κατανοούμε αυτό;… Μπορούμε να το αφήσουμε όλο αυτό κι απλά, ήσυχα,
μέσα στην ταπεινή «παρουσία» μας να Νοιώσουμε Αυτό που Υπάρχει Γύρω μας, που
μας Αγκαλιάζει από την Αρχή της δημιουργίας, που μας Ουσιώνει, μας διαπερνά,
μας κάνει να ζούμε, να κινούμαστε, να ανασαίνουμε; Μονάχα μέσα στην Σιωπή θα το
νοιώσουμε… Η Σιωπή είναι η Υπέρτατη Δράση, η Υπέρτατη Κατανόηση, η Υπέρτατη
Επίτευξη… Να τα «αφήσεις όλα» για να Αφουγκραστείς Αυτό που Υπάρχει, το Αληθινό.
Κωνσταντίνος
Προκοπίου
