ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ, ΩΣ ΟΛΑ ΕΞΩ
Αφού λοιπόν Διαπίστωσα πως είμαι κάτι άλλο από αυτό που πίστευα όλη μου τη ζωή, και Αισθάνθηκα, Βίωσα αυτό το «κάτι άλλο», (έστω και αμυδρά), αρχίζω πλέον και Παρατηρώ, Συνειδητοποιώντας, πως «από τη Θέση Αυτού παρατηρώ πλέον». Είναι Θέση που αφορά ολόκληρη Εσωτερική Στάση.
Παρατηρώ
(από εδώ) λοιπόν τα πάντα, αλλά «ως έξω από εμένα». (Μια και όπως είπαμε έχω έστω
και λίγο την αίσθηση αυτού που πραγματικά Είμαι). Εργάζομαι να διευρύνω αυτή
μου τη Θέση. Χρειάζεται να εδραιωθεί, και να γίνει Μόνιμη ως Κατάσταση. Και
χρειάζεται επίσης, πολύ λεπτό χειρισμό γιατί η πτώση στη Σκέψη, κρέμεται ανά
πάσα στιγμή από μια λεπτότατη κλωστή. Βρίσκομαι, «στην κόψη του ξυραφιού»…
Παρατηρώ
τώρα, όχι μόνο τους άλλους, και το περιβάλλον έξω από εμένα, αλλά με τον ίδιο
ακριβώς τρόπο, παρατηρώ ακόμα και τις Σκέψεις και τα Συναισθήματα μου «Ως, έξω
από εμένα». (Αρχικά.) Είναι πολύ βασικό.
Διαπιστώνω
σε αυτή τη φάση, πως ξεκινώ κατά αυτόν τον τρόπο, (ως όλα έξω από εμένα), μόνο
για να επέλθει μία «αποστασιοποίηση» μέσα μου ανάμεσα σε αυτό που Πραγματικά
Είμαι, και στις Σκέψεις, (που θέλω να πάψουν πια να με ελέγχουν), και βεβαίως
στα Συναισθήματα, όπως και σε ότι υπάρχει στον κόσμο γύρω μου.
Στην ουσία
όμως, μια και αυτό που Είμαι, είναι πέρα από τη Σκέψη, (και καμία Σκέψη δεν
μπορεί να το χωρέσει μέσα της), κοιτώ να αποστασιοποιηθώ, όχι τελικά από τις
ίδιες τις Σκέψεις, αλλά από ολόκληρο το επίπεδο της Σκέψης. (Που δεν είναι
άλλο, από τον Εξωτερικό, Δημιουργημένο Κόσμο).
Όμως. Φέρνει
αποτέλεσμα η Εργασία μου. Νιώθω αυτό που Είμαι, το Βιώνω, και Ζω ως αυτό, κάθε
μέρα, και πιο Βαθιά. Πιο διευρυμένα. Πιο Ευρεία. Έτσι, διαπιστώνω πως Είμαι πράγματι
κάτι ευρύτερο του Υλικού Κόσμου. Όπως, και κάτι ευρύτερο του Κόσμου των
Συναισθημάτων και φυσικά, Είμαι κάτι ευρύτερο, ακόμα και από τον Κόσμο της
Σκέψης. Αυτό σημαίνει πως όλα αυτά, (και τα τρία επίπεδα), ουσιαστικά τα
εμπεριέχω, στο Ευρύτερο πεδίο που Είμαι. Αυτό, της Καθαρής, Άμεσης Αντίληψης.
Όπου κοιτώ
λοιπόν, δεν βλέπω άλλους ανθρώπους, άλλα πράγματα, που τους κοιτώ από ένα
Κέντρο. (Όπως με την ύπαρξη ενός μεμονωμένου «εγώ). Όπου κοιτώ, βλέπω τη μία
Συνείδηση. Τη Μία, Καθαρή Αντίληψη που Είμαι. Πως επιδρά, πως εγκλωβίζεται, πως
εκδηλώνεται, σε κάθε διαφορετική έκφραση ζωής, σε καταστάσεις, σε ανθρώπους,
στη Φύση. Κι εδώ γεννάται η Πραγματική Συμπόνια. Η Γνήσια Συμπόνια. Και η
Αγάπη, που Αγκαλιάζει τα πάντα…
Είδα.
Γνώρισα. Όλος ο κόσμος όμως που βλέπω, δεν έχει ιδέα… Πόσος… Πόσος πόνος;
Και πόση δυστυχία από τον εγκλωβισμό της ίδιας της Συνείδησης, που όλοι
είμαστε;;; Πόσο πόνο προκαλούμε στον Εαυτό μας: Στο περιβάλλον, στα Ζώα, στη
Γη, στους Συνανθρώπους μας….
Πως
χειρίζομαι το όλο θέμα στη συνέχεια; Απλά, βλέποντας… Βλέποντας, ότι κι αν
εισέρχεται στο πεδίο αυτό της Αντίληψης. (Και όχι «Αντίληψης μου». Το «μου»,
έπαψε να λειτουργεί εφ’ όσων βρίσκομαι πέραν του επιπέδου της Σκέψης. Γιατί
κατείχα περιορισμένη Αντίληψη, εξαιτίας της λειτουργίας της Σκέψης, που είχε
δημιουργήσει ένα μεμονωμένο «εγώ»).
Τέλος 5ου Μέρους …
