Τι να πει
κανείς για τις «υποτιθέμενες» Άγιες μέρες;
Υποτιθέμενες,
γιατί Άγιες ημέρες, είναι όλες οι ημέρες μας, και όλες οι στιγμές…. Όπως Μεγάλη
Εβδομάδα, είναι η κάθε βδομάδα που κυλάει στη ζωή μας, όταν έχουμε Πραγματικά
κατανοήσει ξεκάθαρα τι είναι τα Πάθη, ο Σταυρός, ο Θάνατος και η Ταφή, όπως
φυσικά και το τι είναι η Ανάσταση…
Τότε, όλη
μας η Ζωή κυλά στα λόγια Εκείνου, (ονομαζόμενου Θεανθρώπου), πράττουμε με βάση
αυτά σε κάθε μας κίνηση, και είμαστε ικανοί να βιώνουμε, να Ζούμε την Αλήθεια…
Γιατί είτε
υπήρχε ως ενσαρκωμένη οντότητα είτε όχι ο Χριστός, (δεν έχει σημασία), σημασία
έχει η χρησιμοποίηση από εμάς όλης αυτής της καταγεγραμμένης Ιστορίας, που έχει
γίνει τελικά μία συνήθεια, την οποία κάθε χρόνο σκεφτόμαστε, ως την Ιστορία που
βίωσε ο Θεάνθρωπος, παίρνοντας στις πλάτες του «τη Μοίρα» της Ανθρωπότητας για
τα καταστρεπτικά λάθη της, και το Σκοτάδι, στο οποίο (2.000 χρόνια μετά,)
βρίσκεται ακόμα (φυσικά) με τα μπούνια…
Γιατί το
θέμα δεν είναι να «λατρεύουμε» κάποιον που ενώθηκε με τον Πατέρα, και να τον
αποκαλούμε (μόνο αυτόν ) Υιό Του. Μια και όσο και να τον λατρεύουμε, δεν
αλλάζει κάτι στην Αλαζονεία μας, τη Χωριστικότητα μεταξύ μας, την Σκληρότητα
και την Κακία μας, όπως και τον Κατακερματισμό του ίδιου του Εαυτού μας σε
χιλιάδες κομμάτια με τα Εγκλήματα που διαπράττουμε, και τον Εγωισμό μας ως
ύστατο ιδανικό για την προστασία μας, με τον οποίο κινούμαστε και κατευθύνονται
όλα μας τα βήματα.
Το θέμα
είναι εμείς, (ο καθένας μας), να ενωθεί με τον Πατέρα, και να αισθανθεί παιδί
Του. Αυτό είναι το θέμα. Όπως και το να νιώσει όλα τα έμβια όντα Αδέρφια του,
ως παιδιά επίσης του ίδιου Πατέρα.
Γιατί όλη η
Ιστορία της Μεγάλης Εβδομάδας δεν είναι άλλο παρά μια Αλληγορία. Αλληγορία
που πρέπει, (εμείς, ως σκεπτόμενα Όντα) να χρησιμοποιήσουμε, για τη δική
μας κατεύθυνση Ζωής...
Έτσι τα Πάθη
λοιπόν (της ιστορίας που η παράδοση ακολουθεί κατά γράμμα ότι πέρασε ο
Χριστός), είναι τα πάθη του Ανθρώπου στην Ύλη... Τα βάσανα μας, η Βία, η
Δυστυχία μας, καθώς έχουμε απομακρυνθεί από την Πραγματική μας Φύση, και
είμαστε παντελώς προσκολλημένοι στον εγωισμό, και στην ικανοποίηση μας από κάθε
τι που είναι υλικό και μετρήσιμο… Πάθη, τα οποία πρέπει να υποστούμε οπότε,
αλλά με στραμμένο το βλέμμα στην Αληθινή Φύση μας. Όχι παρασυρμένοι εντελώς,
ξεχνώντας…, γινόμενοι ένα, με ότι δεν είμαστε…
Ο Σταυρός,
είναι η απαραίτητη Σταύρωση, (που πρέπει να επέλθει με πόνο), αναγνωρίζοντας
«ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ» κάθε μέρα, «ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ» συνειδησιακά, και «ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ». Ποιοι
έχουμε επιλέξει να είμαστε, που δεν έχει καμία σχέση με την Πραγματικότητα. Το
να αντικρίσουμε όλο αυτό, είναι που πονάει… Το να διαπιστώσουμε και να
συνειδητοποιήσουμε λοιπόν, πως σε καμία περίπτωση δεν είμαστε τα αναγνωριζόμενα
παιδιά του Πατέρα, όπως και την Ευθύνη που συνεπάγεται από αυτό.
Διότι κάθε
φορά που λέμε ψέματα, από εκείνον είναι που κρυβόμαστε.
Κάθε φορά
που στερούμε από τον οποιονδήποτε κάτι με δόλο ή βία, αυτόν πονάμε…
Κάθε φορά
που κρίνουμε, βασανίζουμε, πληγώνουμε, θανατώνουμε, εκείνον θανατώνουμε… Εμείς
οι ίδιοι, είμαστε αντίθετοι του λοιπόν…
Διότι τέλος,
κάθε φορά που λατρεύουμε οτιδήποτε υλικό, διαλέγουμε την Ύλη, προδίδοντας την
Αληθινή Φύση μας, για την οποία τελικά δεν θέλουμε να έχουμε την παραμικρή
ιδέα. (Η βόλεψη βλέπετε, γιατί «είναι πολλά τα λεφτά….»).
Ο Θάνατος
και η Ταφή, είναι η αποκαθήλωση του «εγώ», η «θανάτωση» του, και η «ταφή» του,
ως κάτι πλέον νεκρό, στο οποίο δεν ξαναγυρίζουμε, μια και τώρα γνωρίζουμε…
Διότι ο πόνος της ειλικρινής αναγνώρισης του τι κάναμε έως τώρα, (η κατανόηση
δηλαδή), μας εμποδίζει πλέον να επιστρέψουμε, σε κάτι που είναι νεκρό, και μας
κάνει κι εμάς να ζούμε ως παράσιτα…
Η Ανάσταση
οπότε, έρχεται ως αποτέλεσμα της ηθελημένης Σταύρωσης του «εγώ», και της
θανάτωσης του, γιατί η Μεταμόρφωση μας τελικά φέρνει και τη Σωτηρία μας.
Την Απελευθέρωση μας. Γιατί η Ανάσταση μας είναι που μας βάζει στην
πορεία της Ένωσης μαζί Του. (Που καμία σχέση δεν έχει βέβαια με τα χαμόγελα,
φορώντας τα καινούρια ρούχα που τώρα φοράμε, βρισκόμενοι έξω από έναν Ναό, για
να μοιράσουμε φιλιά μεταξύ μας, να τσουγκρίσουμε αυγά, και να σκάσουμε κατόπιν
στο φαί…)
Το χαρμόσυνο
λοιπόν μήνυμα και η Γιορτή, αφορά την Απελευθέρωση μας από την Πλάνη ολόκληρου
του Υλικού κόσμου. Την Αναγνώριση, τη Βίωση, και τη Ζώσα ζωή από εκεί και πέρα,
αυτού που Πραγματικά έχουμε κατανοήσει βαθιά μας ότι Είμαστε…
Ούτε αρνάκια
και αίμα την επόμενη μέρα για φαγοπότι, (που καθιερώσαμε ως ευκαιρία για
γιορτή, εξαιτίας της καθημερινής μας ταλαιπωρίας ώστε να ξεδώσουμε, και μετά πάλι
του χρόνου τα ίδια), ούτε μετά την Δεύτερη μέρα του Πάσχα, το να ξεχνάμε τα
πάντα και να επιστρέφουμε στην καθημερινότητα της ανέχειας, που έχουμε επιλέξει
και αποκαλούμε ζωή μας…
Καλή
Ανάσταση λοιπόν φίλοι μου.
Όχι όσων
αφορά το Πάσχα, και τη μία εβδομάδα λοιπόν που γιορτάζεται ως παράδοση.
Καλή
Ανάσταση Ζωής, στον καθένα μας… Καλή Απελευθέρωση…
