ΒΛΕΠΩ
Οπότε βλέπω. Μόνο βλέπω. Δεν πράττω, με την έννοια του να Αντιδρώ. Απλά βλέπω. Κοιτάζω. Κοιτάζω οπότε τώρα τις Σκέψεις, τα Συναισθήματα που «αναδύονται» μέσα στο κορμί που με φιλοξενεί, όπως βλέπω, (με τον ίδιο τρόπο), τις στάσεις των Ανθρώπων, τις λειτουργίες τους, τη Φύση, και τα πάντα γύρω μου. Κι έτσι είναι που Δρω. Σε αυτή τη Φάση, Πραγματικά Δρω. Αυτή είναι η Πραγματική Δράση. Δρω, επάνω στο επίπεδο της Σκέψης, του Συναισθήματος και του Υλικού Πεδίου, δηλαδή επάνω στις ανεξέλεγκτες τάσεις τους, των οποίων πλέον δεν είμαι έρμαιο. Γνωρίζω τι συμβαίνει. Βλέπω Ξεκάθαρα…
Ότι συνάγει
με αυτό που Είμαι, (γιατί μην ξεχνάμε πως δεν φεύγω ποτέ από τη Θέση που
Είμαι), είναι δηλαδή Ισορροπημένο, Δίκαιο, Αρμονικό, αφορά την Ισότητα, την
Ομορφιά, και την Αγάπη, το επικροτώ, και είναι ένα μαζί μου. Ότι αντίθετα
φέρνει Ανισορροπία, Σύγκρουση, Χωριστικότητα, και δεν έχει καμία σχέση με τις
μέσα μου ποιότητες, δεν έχει καμία σχέση μαζί μου. Απλά, γιατί δεν το κουβαλώ ο
ίδιος πια μέσα μου. Είναι μόνο, το παρελθόν μου εν μέσω στάσης τόπου και χρόνου.
Με τον ίδιο
τρόπο βλέπω και τις μέσα μου λειτουργίες, (δηλαδή τις Σκέψεις και τα
Συναισθήματα), που διαπιστώνω πως με την πάροδο του χρόνου όλο και λιγοστεύουν…
Που ακόμα κι όταν εμφανίζονται, δεν είναι παρά αδύναμα σύννεφα στον ουρανό…
Δηλαδή: Ότι αφορά καθαρά πρακτικά θέματα λειτουργίας ως Γνώση τα υιοθετώ, ότι
είναι Δυσαρμονικό, απλά συνεχίζω να το βλέπω, και «χάνεται», σβήνει, ακριβώς
όπως αναδύθηκε.
Τέλος 6ου Μέρους …
