Η ερωτική πράξη είναι το
μεγαλύτερο ταμπού της εποχής μας.
Επάνω της, ή εξαιτίας της,
στηρίχτηκε η λεγόμενη «ανθρώπινη ηθική».
Αρχικά μέσω της εκκλησίας άφησε
να εννοηθεί πως υπάρχει μόνο για τη διαιώνιση του είδους.
Γιατί όμως αν είναι έτσι, να
εμπεριέχει την ευχαρίστηση;
Είναι τόσο παράδοξος ο Θεός
ώστε να αφήνει από τη μια να έχουμε υπέροχες αισθήσεις για κάτι, κι από την
άλλη να το απαγορεύει;
Το κάνει για να μας εμπαίζει;
Ή είναι κάτι «για να μας
δοκιμάζει», ώστε να μην το επιλέγουμε;
Κι αν δεν το επιλέγουμε, τι θα
του έφερνε από αυτό ικανοποίηση ώστε να το κάνει;
Μήπως δεν είναι τελικά έτσι τα
πράγματα;
Μήπως ακριβώς αυτό έπρεπε να
γίνει;
Να το ζητάμε και να το ζούμε
μεν, αλλά «με ενοχές» ώστε να βασανιζόμαστε;
Γιατί αυτό ισχύει στην κοινωνία
μας.
Αλλά επιτρέψτε μου να πω, πως
δεν θεωρώ ότι όλο αυτό το τερατούργημα είναι «κατασκεύασμα» του Θεού.
Αυτό που ισχύει είναι η
μεγαλύτερη παρανόηση που υπάρχει, δημιουργία του ίδιου του ανθρώπινου μυαλού.
Από ποιους; Αυτό είναι μία
άάάάλλη ιστορία…
Ποια είναι όμως η αλήθεια;
Η ερωτική πράξη, και η ένωση
δύο ανθρώπων κρύβει τη μεγαλύτερη ένωση σε αυτό το πεδίο, και ότι πιο ιερό
υπάρχει.
Μέσω αυτής δίνεται η δυνατότητα
της απόλυτης έκφρασης της Αγάπης σε αυτό το πεδίο, με συμμετοχή, και των επτά
σωμάτων δύο ανθρώπων, ενώ ταυτόχρονα στην ίδια την πράξη κρύβεται το μυστικό
της απελευθέρωσης του ανθρώπου.
Η σύσταση του ανθρώπου
περιλαμβάνει επτά σώματα.
Στην επαφή μας με άλλους
ανθρώπους, υπάρχει η δυνατότητα σύνδεσης των έξι μόνο σωμάτων μας.
Όλων δηλαδή, εκτός του φυσικού.
Η μόνη δυνατότητα να έχουμε
σύνδεση και των επτά σωμάτων μας, είναι με τον άνθρωπο που θα επιλέξουμε ως
ερωτικό σύντροφο, και θα ενωθούμε και σωματικά.
Μέσω αυτής της ένωσης, λόγω των
δύο διαφορετικών πόλων παράγεται τεράστια δημιουργική ενέργεια.
Αυτό όμως, μόνο όταν υπάρχει
βαθιά γνώση των ατόμων για το θέμα.
Ενέργεια τέτοιου είδους,
(απείρως πιο χαμηλή βέβαια), παράγεται επίσης και από τους ανθρώπους που
αγαπιούνται πολύ, και η πράξη είναι πραγματικά το επιστέγασμα της ένωσης τους,
και όχι αυτοσκοπός.
Όμως από τη στιγμή που δεν
έχουν γνώση της όλης λειουργίας, δεν φέρνει σαφώς το ίδιο αποτέλεσμα, και ούτε
φυσικά και η ενέργεια που παράγεται είναι της ίδιας ποιότητας ή έντασης.
Μέσω επίσης μιας τέτοιας
ερωτικής πράξης, υπάρχει η δυνατότητα, ακόμα και της πλήρης ένωσης με το ίδιο
το Θεϊκό μας στοιχείο.
Εξάλλου, ο μόνος τρόπος ώστε ο
άνθρωπος να ενώσει τα δύο αντίθετα στοιχεία μέσα του, (τα οποία έχουμε όλοι
μας,) αρσενικό και θηλυκό, είναι ΜΟΝΟ μέσω της «συνεργασίας - ένωσης» του
αντίθετου πόλου του στο φυσικό πεδίο.
Ενός άντρα, αν είναι γυναίκα,
και μιας γυναίκας, αν είναι άντρας.
Τι γίνεται όμως:
Στην περίπτωση ασύστολων
ερωτικών επαφών, ή όταν η προσοχή είναι μόνο "στην εκτόνωση", υπάρχει
μία άλλη κατάσταση, η οποία σε καμία περίπτωση δεν είναι ολοκληρωμένη:
Τότε, υπάρχει ένωση μόνο των
φυσικών σωμάτων, ενώ οι ενέργειες που ανταλλάσσονται, είναι κατώτατες, και
ουδεμία σχέση έχουν με αυτό που αρμόζει στην πραγματική φύση του ανθρώπου...
Τα άνωθεν φυσικά σώματα μιας
τέτοιας ένωσης, εξακολουθούν να είναι χώρια…
Γι’ αυτό η σεξουαλική πράξη
φέρνει την πλήρη ένωση μόνο όταν υπάρχει η στοργή, το ενδιαφέρον, το μοίρασμα,
η απόλαυση, και όχι το ξέσπασμα, και το ξεφόρτωμα, όλων των κατώτερων
ενεργειακών συσσωρεύσεων…
Σε τέτοια περίπτωση, δεν
υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα στο σεξ δύο ανθρώπων, από την πράξη που θα κάνουν
και δύο ζώα μεταξύ τους.
Αυτά ναι, καθαρά την ένωση θα
την πραγματοποιήσουν μόνο για τη διαιώνιση του είδους, εξαιτίας του ενστίκτου
της αναπαραγωγής που είναι τόσο δυνατό μέσα στο ζωικό βασίλειο.
Με την σεξουαλική πράξη μέσω
της Αγάπης, υπάρχει η δυνατότητα σε δύο ανθρώπους, να ενωθούν ακόμη και με το
Πνεύμα.
Να βιώσουν τις μεγαλύτερες
εξτατικές εμπειρίες που είχαν ποτέ στη ζωή τους, και φυσικά, πάντα δίνεται η
δυνατότητα αν το επιλέξουν κι αφιερωθούν, να φτάσουν μέχρι και την
τελειοποίηση, μέσω της "Ιερής αυτής ένωσης".
Το τελευταίο όμως ειδικά,
αποτελεί την ύψιστη ελευθερία των ανθρώπων, και ο κόσμος μας, η κοινωνία, ή η
εκκλησία, σε καμία των περιπτώσεων δεν πρέπει να αφήσει να συμβεί.
Οπότε, αποθαρρύνεται ο άνθρωπος
από αυτό, μέχρι που και του το απαγορεύει, του φορτώνει την «αμαρτία», και
μπορεί έτσι να κρατιέται φυλακισμένος ο κόσμος σε μια παγίδα που έχει
στηθεί με πολύ μεγάλη δεξιοτεχνία, στην
οποίο όλοι μας σαν τα κουτάβια έχουμε πέσει μέσα…
